Büyük Marmara Depremi’nin bu gece olduðunu düþün… Sallanalým da sallanalým… O anda çaresizce dualar edelim de edelim…

Kah en az hasarla atlatýp bir þekilde sað kaldýk, bu bir seçenek… Kah uyarýlarý bilmemize raðmen, hem aziz devletimiz, hem de þahlanan ekonomimiz izin vermediði için; alternatif seçenekler üretemeyip daha güvenli yerlere taþýnamadýðýmýzdan, Allah ve son elçisi Muhammed korkusu bilmeyen, üç kuruþ daha fazla kazanmak için, çalmaya ve bile bile yanlýþa biat eden, þahsi çýkarlarý için nefes alýp veren aziz müteahhitlerimiz sayesinde sað kalamadýk bu da bir seçenek…

Sonra? Televizyon ve sosyal medyada enkaz altýnda kalanlar için mücadele eden kahramanlarýn hikayeleri pompalanacak… Niye? Çünkü böylelikle herkesin acýsý bir nevi azalacak… Enkaz altýnda kalan her bir bireyin kurtulmasýnýn görüntüleri umut verecek… Fakat her zamanki gibi sorgulanmayacak…

Japonya’da bunca sene çok daha þiddetli depremler olurken, bizim halkýmýz niye öldü denilmeyecek… Bunca insanýn ölümüne sebep olan, önceki satýrlarýmda yazdýðým gibi, Allah ve son elçisi Muhammed korkusu bilmeyen büyük firmalara; aðýzlarýndan Allah ve Muhammed’i düþürmeyenler ne dava açacak, ne de ceza verecek.

Aksine… Bu kaosu fýrsat olarak görecekler… Ýstanbul yerle bir olduðu için; kimi kimi bazý þeyler bahane edilip, daha güvenli bir Ýstanbul vaatleri ile o Kanal Ýstanbul seve seve olacak… O kanalý yapanlar, o kanal açýldýktan sonra yeni Ýstanbul’da dikine dikine sanki ellerinde öldürdükleri canlarýn kaný yokmuþçasýna binalarý geçmiþte olduðu gibi dikerken, Atatürk’ün partisine o zamanda kim iktidar sayesinde baþkan olarak atanmýþ olursa olsun, anca týrý výrý yapýp, seve seve biat edecek… Dedi dersin.