HANNA HANISCH

(Çeviri : Ömer Akþahan)

Oyuncular :

Sözcü
Bay Öztak
Kemal
Genç


Sözcü : Bir hikâye anlatacaðým, Kemal’in hikâyesi. Onun bir arkadaþ arama serüveni.
Bu herhangi bir yerde geçiyor, belki de burada bizde.
Bay Öztak gelir oraya, o Kemal’in babasýdýr.
(Sahnede Bay Öztak görünür.)
Günaydýn, Bay Öztak.
Bay Öztak : Günaydýn. Konuþmak için zamaným yok. Maalesef. Polise gitmek zorundayým.

Sözcü : Evet, biliyorum, Bay Öztak.

Bay Öztak : (heyecanlý) Hiç kötü bir þey yapmadým. Niçin polise gitmek zorundayým?
(Seyircilere bakar) Niçin?
Sözcü : Ýnsanlar bunu bilmiyor. Bunu onlara biz anlatmak zorundayýz.

Bay Öztak : Þehirde küçük bir dükkâným var. Tamirhane. Anlýyor musunuz?

Sözcü : Bay Öztak terzi. O elbiseleri düzeltiyor ve tamir ediyor.

Bay Öztak : Bu þehre beþ yýl önce geldim. Ýstanbul’dan. Zor yýllardý, o zamanlar.

Sözcü : Bir oðlunuz mu var?

Bay Öztak : Onun adý Kemal. Sekiz yaþýnda.

Sözcü : Sizin hakkýnýzda bir þikâyet var. Çocuðunuza kötü muamele nedeniyle.

Bay Öztak : Fakat ben Kemal’i seviyorum ki.

Sözcü : Onun baðrýþýný komþularýnýz duymuþ.

Bay Öztak : (Baþýný sallar) Ona bir defa vurmuþtum.

Sözcü : Peki, neden?

Bay Öztak : O hep iyi bir çocuktu. Fakat bir gün hýrsýzlýk yaptý. Günün birinde. Benden biraz
para aþýrdý.
Sözcü : Bu sizin için çok þaþýrtýcýydý, deðil mi?

Bay Öztak : Kemal hep yalnýzdý. Bahçede oynuyordu. Arkadaþsýz. Bazen pencereden ona bakýp, selâm verirdim.

(Kemal yan taraftan, sahnenin saðýndan gelir. Elinde renkli bir küre vardýr. Ve ona dikkatle bakmaktadýr. Sonra küreyle yerde oynar. Onu saða sola iter. Bir genç sahnenin sol tarafýndan gelir ve Kemal’e dikkatle bakar.)

Kemal : (gence bakar ve dostça gülümser)
Benimle oynamak ister misin?

Genç : Ama ! Senin hiç oyuncaðýn yok ki.

Kemal : (küresini yukarýya kaldýrýr) Ýþte !

Genç : Þu aptal þey mi? Ya geride hiçbir þey?

Kemal : O renkli. Güneþ onun içinde seyredilebilir.

Genç : Onu bana ver !

Kemal : Verirsem, arkadaþým olur musun?

Genç : Belki.
(Genç küreyle yan tarafa gider. Kemal de bir adým yana doðru gider.)
Bay Öztak : Kemal çok sevinmiþti, bir arkadaþ edindiði için. Bütün gece bunun üzerine konuþtu durdu. Ve o günden sonra hep pencerede, o genci bekledi durdu.
(Genç tekrar sahnenin ortasýna girer. Kemal onu görünce sevinir.)

Kemal : Nihayet geldin. Oyun oynayalým mý?

Genç : Bugün bana ne hediye edeceksin?

Kemal : (þaþkýn) Sana her þeyi verdim.

Genç : Öyleyse zamaným yok.
(Geri döner ve yan tarafa gider.)

Kemal : (yalvarýr)Bekle beni ! Sana bazý güzel þeyler vereceðim. Küreden daha güzel þeyler.

Genç : Ýyi. Buna söz verdin.
(Beraber yan tarafa giderler.)

Sözcü : (Bay Öztak’la sahnenin ortasýna gelirler.)
Kemal neden para çalýyor, biliyor musunuz?

Bay Öztak : Evet, evet. O oyuncaklar satýn aldý. Çok
pahalý oyuncaklar.

Sözcü : Kemal kendisine bir arkadaþ aradýðý için hýrsýz oldu. Belki buna benzer her þey yarýn tekrar olacak. Bizde veya bir baþka þehirde.
Ne düþünüyorsunuz bu konu hakkýnda?

(perde iner)