HANNA HANISCH

(Çeviri : Ömer Akşahan)

Oyuncular :

Sözcü
Bay Öztak
Kemal
Genç


Sözcü : Bir hikâye anlatacağım, Kemal’in hikâyesi. Onun bir arkadaş arama serüveni.
Bu herhangi bir yerde geçiyor, belki de burada bizde.
Bay Öztak gelir oraya, o Kemal’in babasıdır.
(Sahnede Bay Öztak görünür.)
Günaydın, Bay Öztak.
Bay Öztak : Günaydın. Konuşmak için zamanım yok. Maalesef. Polise gitmek zorundayım.

Sözcü : Evet, biliyorum, Bay Öztak.

Bay Öztak : (heyecanlı) Hiç kötü bir şey yapmadım. Niçin polise gitmek zorundayım?
(Seyircilere bakar) Niçin?
Sözcü : İnsanlar bunu bilmiyor. Bunu onlara biz anlatmak zorundayız.

Bay Öztak : Şehirde küçük bir dükkânım var. Tamirhane. Anlıyor musunuz?

Sözcü : Bay Öztak terzi. O elbiseleri düzeltiyor ve tamir ediyor.

Bay Öztak : Bu şehre beş yıl önce geldim. İstanbul’dan. Zor yıllardı, o zamanlar.

Sözcü : Bir oğlunuz mu var?

Bay Öztak : Onun adı Kemal. Sekiz yaşında.

Sözcü : Sizin hakkınızda bir şikâyet var. Çocuğunuza kötü muamele nedeniyle.

Bay Öztak : Fakat ben Kemal’i seviyorum ki.

Sözcü : Onun bağrışını komşularınız duymuş.

Bay Öztak : (Başını sallar) Ona bir defa vurmuştum.

Sözcü : Peki, neden?

Bay Öztak : O hep iyi bir çocuktu. Fakat bir gün hırsızlık yaptı. Günün birinde. Benden biraz
para aşırdı.
Sözcü : Bu sizin için çok şaşırtıcıydı, değil mi?

Bay Öztak : Kemal hep yalnızdı. Bahçede oynuyordu. Arkadaşsız. Bazen pencereden ona bakıp, selâm verirdim.

(Kemal yan taraftan, sahnenin sağından gelir. Elinde renkli bir küre vardır. Ve ona dikkatle bakmaktadır. Sonra küreyle yerde oynar. Onu sağa sola iter. Bir genç sahnenin sol tarafından gelir ve Kemal’e dikkatle bakar.)

Kemal : (gence bakar ve dostça gülümser)
Benimle oynamak ister misin?

Genç : Ama ! Senin hiç oyuncağın yok ki.

Kemal : (küresini yukarıya kaldırır) İşte !

Genç : Şu aptal şey mi? Ya geride hiçbir şey?

Kemal : O renkli. Güneş onun içinde seyredilebilir.

Genç : Onu bana ver !

Kemal : Verirsem, arkadaşım olur musun?

Genç : Belki.
(Genç küreyle yan tarafa gider. Kemal de bir adım yana doğru gider.)
Bay Öztak : Kemal çok sevinmişti, bir arkadaş edindiği için. Bütün gece bunun üzerine konuştu durdu. Ve o günden sonra hep pencerede, o genci bekledi durdu.
(Genç tekrar sahnenin ortasına girer. Kemal onu görünce sevinir.)

Kemal : Nihayet geldin. Oyun oynayalım mı?

Genç : Bugün bana ne hediye edeceksin?

Kemal : (şaşkın) Sana her şeyi verdim.

Genç : Öyleyse zamanım yok.
(Geri döner ve yan tarafa gider.)

Kemal : (yalvarır)Bekle beni ! Sana bazı güzel şeyler vereceğim. Küreden daha güzel şeyler.

Genç : İyi. Buna söz verdin.
(Beraber yan tarafa giderler.)

Sözcü : (Bay Öztak’la sahnenin ortasına gelirler.)
Kemal neden para çalıyor, biliyor musunuz?

Bay Öztak : Evet, evet. O oyuncaklar satın aldı. Çok
pahalı oyuncaklar.

Sözcü : Kemal kendisine bir arkadaş aradığı için hırsız oldu. Belki buna benzer her şey yarın tekrar olacak. Bizde veya bir başka şehirde.
Ne düşünüyorsunuz bu konu hakkında?

(perde iner)