Ben Kimim?

Çocukluktan bu yana þaire gýptayla þiire aþkla baksam da, böyle bir “þey”in o kadarda kolay gerçekleþmediðini anlýyorum artýk.
Yazýmsal iç seferlerde þiire dönecek her söz ruhunu arýyorsa Ve Ýster mutlu bir baðýrýþta ister ölüm koþusunda buluyorsa kendini þairin yazmak-la patlayan dimaðý
Söz içinde mayalanýyordur artýk.

Bana yazýk!
size yazýk!
ona yazýk!
geleceðe yazýk!
yazayým da yazýk olmasýn…

“ben kimim ki?”

Öyleyse önce “kendimi bulmalýyým” la yýrtýlan ten, ruhsal kýlýcýn darbesiyle þerbetini döküyordur.

Ýþte baþladý gerçek yolculuk.

Artýk korkunç karanlýklara demir alýyorsun. Dönüþü olur mu olmaz mý bilmeden, sadece geçilmemiþ yerlerden geçmeye, ayak deðmemiþ kýyýlarda gölgelikler bulmaya çalýþýyorsun. Arkandan geleceklere býrakacaðýn serinlikler olmalý ki bu sana daha fazla sorumluluk yüklüyor. Senden öncekilerin geçtikleri geçitler hâlâ meþalelerle yanýyordur. Orada bir korku yoktur. Iþýklý ama bir o kadar da sancýlý geçtiðini ancak sen kavrayabiliyorsun.
Ortasý olmayan ya hep ya hiç aralýðýndan geçtin geçtin!
ya fazla deli ya da þair oluyorsun

geçemezsen de ebediyen susuyorsun.

ayþe keskin/ Trabzon