Suyun Tenindeki Kelimeleri Okþamak

Dört, beþ yýldýr bir þeyler yazmaya karþý duyduðum heves sürekli artýyor. Hatta diðer uðraþýlarýmý, hobilerimi kaldýrýp bir kenara atmama neden oldu. Bazen ortaya çýkan cümleler beni bile þaþýrtacak kadar güzel olabiliyor. Çoðu zaman da ruhsuz ve fukara anlatýmlar içinde kývranýp duruyorum. Yazmakla, günlük psikolojimiz arasýnda çok yakýn bir iliþki olduðuna inanýyorum. Keyfim týkýrsa, günüm iyi geçmiþse ve o günün akþamýnda bir þeyler yazmak için masanýn baþýna oturmuþsam, ortaya çýkan yazýya mutlaka mizah kýrýntýlarý saçýlýyor. Hüzün kesinlikle insan duyarlýlýðýmýzý çok üst seviyelere çýkartýyor. Ama karaladýðýnýz cümleler bütün duyarlýlýðýnýza raðmen, onu okuyan kiþiye yaþam sevinci iletecek, umut, sevgi yansýtabilecek yetenekten yoksun oluyor.
     Doðal olarak yazdýklarým okunsun ve beðenilsin istiyorum. Çünkü günlük tutmaktan uzak, daha çok paylaþmak, okunmak bir yana hatta beðenilmek beklentisindeyim. Bu nedenle yazdýklarýmýn mesleki bir bültende yayýnlanmasýna izin veriyorum. Yazdýklarýmýn Internet aracýlýðý ile hobisi benim gibi yazmak olan diðer insanlara ulaþmasý, okunmasý için çaba harcýyorum. Yazmakla ilgili tutumumun ve çabalarýmýn zavallý egomun doyurulmasýna yönelik olduðunu kabul ediyorum. Yine de “Ben bir þeyler yazýyorum.” demekten hiç hoþlanmýyorum. Çünkü bir þeyler yazdýðýmý söyleyince karþýmdaki insanlarda oluþan tepki her zaman canýmý sýkýyor. Söylediðim için mutsuz oluyorum.
Önce “ Ooo yazdýðýnýzý bilmiyordum. Neler yazýyorsunuz? Yazdýklarýnýzý okuyabilir miyim?” gibi artýk çok alýþýk olduðum bir tepki görüyorum. Bu hoþ ve insana beðenilme hazzý yaþatan ifadelerin içinde hep muzip, alaycý bir anlam seziyorum. “Sen de mi yazýyorsun? Yazmak gibi ciddi birikim gerektiren asil ve soylu bir uðraþ kala kala sana mý kaldý? Sen de yazýyorsan bu iþin iyice suyu çýkmýþtýr. Senin her tarafýn yazar olsa kaç yazar?” gibisinden alay ve küçümseme kokan bir samimiyetsizliði fark ederim. Ýþte bu his, bu sezgi, bu algý yazmaya duyduðum ilgiyi söylediðime, söyleyeceðime beni piþman eder.
Diyelim ki o anda yazdýklarýmdan bir, iki tanesi tesadüfen elimin altýnda ve çýkarýp “Yazdýklarýnýzý okumayý çok isterim.”diyen zat-ý muhtereme uzattým. Kaþlarýný çatar, dudaðýný sarkýtýr ve yüzüne ciddi bir ifade takýnýp okumaya baþlar. Bazýlarýnýn sanki sesli okuyacakmýþ gibi boðazýný temizleme hareketleri yaptýðýna bile tanýk oldum. Sanki dünyanýn en büyük yayýncýsý, en büyük eleþtirmeni az sonra dünyayý yerinden sarsacak bir yeteneði keþfedecek. Oysa gerçek; amatör bir kelime hýrpalayýcýsýnýn, cümle katilinin yazýsýný kitap okuma alýþkanlýðý bile edinememiþ dandik birinin okuduðu kadar olaðan, gündelik ve soluktur.
Yazýmý okuyanla aranýzda genellikle “ Helal olsun. Hiç beklemiyordum. Bayaðý da güzel yazýyormuþsun yahu. “ cümleleriyle bir konuþma baþlar. Asýl fýrtýnanýn biraz sonra bu cümlelerin ardýndan geleceðini çok iyi bilirim. Noktalama iþaretlerinin doðru kullanýlmasý ve dilbilgisi kurallarýna uygunluk bakýmýndan genellikle eleþtirilirim. Bu eleþtiriler haklý ve yerindedir. Çünkü defalarca okuduðum halde her zaman ayný yanlýþlarý yaparým. Kendi yanlýþlarýmý görmek konusunda çok dikkatsizim. Ayrýca yazýp bitirmek, yazdýðým þeyden çok çabuk kurtulmak gibi aceleci bir tavrým vardýr. Eleþtiriler içeriðe yönelmeye baþladýkça hakaret halini almaya baþlar. Adýný bile duymadýðým bir yazara öykündüðümü söyleyenler bile oldu. Benim yazýlarým filanca kitapla, falanca yazarýn arasýnda kendini kaybetmiþ kiþiliksiz cümlelerden ibaretmiþ. Mümkündür, olabilir…
Ýnternetten aldýðým tepkilerden söz etmek bile istemiyorum. Bazen öylesine entelektüel cümleler yazýlýyor ki tek bir kelimesin bile anlamýyorum. Yazýdaki bir cümleden hareket edip uzun uzun uzun psikolojik tahliller yapandan tutun da daha neler neler. Meðer benim bilinç altým tam bir çöplükmüþ. Yazýlanlarý ciddiye alsam kendimden nefret ederek yaþamak bir yana, intihar edip bu sefil yaþamý topluma zarar vermemek için imha etmem gerekir.
Yazdýklarýmý özellikle yakýn ahbaplarýmdan, komþularýmdan ve iþ arkadaþlarýmdan saklamaya özen gösteriyorum. Örneðin, sevgiliyle kaçamak bir buluþmayý anlattým diyelim. Bu hiç tartýþmasýz zaten olmuþtur. Onlarýn asýl merak ettiði bu kýzýn kim olduðu ve nerede buluþtuðumuzun ayrýntýlarýdýr.
Ýki yýl kadar önce gecenin hayli geç bir saati çok sevdiðim bir arkadaþým aradý. Telefonda “ Siz yengeyle çok iyi anlaþýyordunuz. Ne zaman boþandýnýz abi?” diye sormaz mý? Önce gerçekten ne demek istediðini anlamadým. Hatta telefonun öteki ucundaki insanýn benim sandýðým kiþi olup olmadýðýndan þüpheye düþtüm. Arayan arkadaþýmdý ve hiçbir yanlýþ anlaþýlma falan da yoktu. Ben de kafa bulmak için “ Hiç sorma. Bir þey anladýysam arap olayým. Oldu bir kere. Boþandýk iþte. ” deyiverince iþ iyice dramatik bir hal aldý. Az kalsýn telefonda aðlaþmaya baþlayacaktýk. Dayanamadým, “Sana boþandýðýmý kim söyledi? Kimden duydun?” diye sordum. Aldýðým yanýttan aðzým iki karýþ açýk kaldý. “Abi, sen kendin yazmýþsýn. Kimseden duymadým. Ýnternetten okudum .” demez mi? Hadi buyurun. Kolaysa þimdi gel de edebiyat yaptým diye anlat…
Yakýnlarýma göre öykü, deneme yada kurgu, düþ gücü gibi kelimelerin hiçbir anlamý yok. Beni tanýyanlar yazýlarýmý, sanki herkesten gizlediðim günlüðümün sayfalarýný ele geçirmiþ gibi heyecanla, her cümleye inanmaya hazýr bir psikolojiyle okuyorlar. Hiç kimseye kitaptan, kitap yazmaktan tek bir cümle ile bile bahsetmediðim halde sanki kendi aralarýnda anlaþmýþlar gibi “Hani, kitap iþi ne oldu? Senin kitap daha çýkmýyor mu? Çýkýnca bana da bir tane imzalayacaksýn. Tamam mý?”diyerek benimle kafa bulmaya bayýlýyorlar. Ben de onlarla daha fazla gereksiz yere didiþmemek için “Eli kulaðýnda. Önümüzdeki ay çýkýyor.”deyip geçiþtiriyorum.
Aslýnda bu kitap muhabbetinin içinde sandýðýnýz gibi öyle psikolojik bir destek filan yok. Benimle resmen dalga geçiyorlar. Beni, yazma merakýmý, bu küçük kasabadaki can sýkýntýlarýna çerez ediyorlar. Gerçekten bir yanlýþlýk falan olsa, hani kitabým çýksa, hele hele hata-kaza beðenilse ve çok okunsa hepsi hasetlikten çat diye çatlar. Küçük yerlerin sessiz ve çok derinden rekabetleri, hiç bitmeyen sidik yarýþlarý vardýr. Kitap konusundaki takýlmalar aslýnda bunun gerçek olmasý ihtimalinin zayýflýðý, hatta imkansýzlýðý düþüncesi üzerine kuruludur. Yani böyle bir þey olsa olsa ya kýrmýzý kar yaðýnca, ya çýkmaz ayýn son perþembesinde yada þubatýn otuzunda ancak gerçekleþebilir.
Anlattýklarýmý sizler yaþasanýz, benim karþýlaþtýðým tepkilerle karþýlaþsanýz iyice hýrslanýr belki de baþarmak için daha çok çalýþýrsýnýz. Yani kötü komþu sizi kitap sahibi veya yazar yapabilir. Oysa yazmaya baþladýðýmdan günden beri önüme büyük veya somut hedefler koymadýðým için bunlar beni motive etmiyor. Yazmanýn sesli düþünmek, kendi kendine konuþmak gibi rahatlatýcý bir etkisi var. Ve ben bu etkiyi seviyorum. Düþüncelerimi, düþlerimi, aklýmdan geçenleri kaðýda dökmek, kaðýda söylemek beni huzurlu kýlýyor. Yazdýðým zaman soyut düþünceler, ipsiz –sapsýz hayaller, aklýmý kurcalayan suskun sözcükler olmaktan çýkýp gerçeðe dönüþüvermiþler gibi hissetmemi saðlýyorlar.