ÖZGÜRLÜK KULESÝ

Galata Kulesi’ne takýlýyor gözlerim. Boðaz’ýn yeþil-mavi sularý ýþýl ýþýl parýldarken güneþin altýnda, hipnotize olmuþ gibi çekiliyor benliðim kuleye. Keþke lego olsalardý, diye bir düþünce geçiyor aklýmdan; heybetin etrafýna yýlýþýk dalkavuklar gibi doluþmuþ, kuru bina kalabalýðýna bakarken, o zaman bir çýrpýda söker atardým bu pislikleri yerlerinden… Kulenin duvarlarýna, çatýsýna bakýyorum. Dokunmak geçiyor içimden. Havada süzülüvermek, kulenin yanýna gitmek ve ellerimle onu hissetmek için dayanýlmaz bir istek duyuyorum. Sanki dokunursam, asýrlarýn öyküsü geçecek tenimden zihnime. Sanki kuleyi yapan iþçilerin ter kokusunu duyacaðým, halkýn sesini iþiteceðim, kanlý savaþlarý izleyeceðim, aþýklarý göreceðim… Kim bilir, Hazerfen’in yanýnda uçarým Üsküdar’a…

Kanatlar altýndaki Istanbul’dan Cenevizliler’e dönüyor zihnim. Zamanýn gerisine duyduðum merak titretiyor içimi. Çýlgýnca bir arzu ve çaresizlik kapýþýyor içimde. Bunu anlatabileceðim bir tek kiþi var. Beni aptal bir romantik, hayalperest, aylak dünyaya nereden düþtüðü belli olmayan bir yaratýk ya da akýl hastasý olmakla suçlamayacak bir kiþi…

Buruk gözlerim, vapurdaki herkese göre boþ, bana göre sevgilimle dolu olan sað yanýma dönüyor. Onu görüyorum açýk seçik. Anlayýþlý bakýþlarýyla buluþuyorum. Ýçimdeki çocuk ona soruyor; neden daha uzaða gidemiyorum? “Kendine izin ver bebeðim,” diye yanýtlýyor o ruhumu yatýþtýran dingin sesiyle, “özgürlüðünün farkýnda deðilsin henüz. Kendini kapattýðýn sýnýrlarýn çok ötesine uzanýyor senin krallýðýnýn topraklarý. Sarayýný çevreleyen korku duvarlarý þu anda görmeni engelliyor.”

Bakýþlarýný denize çeviriyor sevgilim. Minicik dalgalarýn üzerinde hoplayýp sýçrayan güneþ toplarý onun da zihnini çeliyor. O sessiz ve sýrlarla dolu gülümsemesi yerleþiyor dudaklarýna. Aðzýnýn kenarýnda parlayan minicik sarý kýllar baþýmý döndürüyor. Yüreðimin hýzla atýþý, çýlgýn bir müziðin ritmine kaptýrýyor bedenimi. Uzanýp öpmek geliyor içimden. Ama duruyorum, söyleyecekleri bitmedi.

Düzgün parmaðýnýn havaya kalkýþýný izliyorum. Ufuk çizgisini gösteriyor bana. “Birlikte gideceðiz,” diyor, “seni istediðin kadar uzaða götüreceðim. Bugüne kadar hapis hayatý yaþadýðýný göstereceðim sana. Dünyadaki tanýmaya en deðer insanla, kendinle buluþturacaðým seni. Korkmayacaksýn. Keþfedeceksin. Anlayacaksýn. Özgürlüðünü alacaksýn ellerine. Ve…”

Söylediklerinin büyüsüne býrakýyorum kendimi. Nasýl, niye sorularý uzaklarda kývranadururken ben, aðzýndan dökülenlerin her bir kelimesinin doðru olduðunu duyumsuyorum. Anýn þefkatli ve güvenli dokusunu bozmaktan korkarak kýpýrdamaya bile çekiniyorum. Ve’nin ardýndan gelecekleri merak ediyor ama sessiz ve kýpýrtýsýz bekliyorum.

“Ve sen de beni götüreceksin,” diyor. “ Senin zihninden açýlacaðým dünyaya; sen benim eþsiz teknem olacaksýn. Rüzgar durup da yelkenlerin çaresiz kalýrsa, ben küreklere asýlacaðým. Azgýn dalgalarý yararak ilerlemekten yorulursan, seni en güvenli kýyýlara çekeceðim kendi ellerimle. Hep temiz ve bakýmlý olacaksýn benimle. Hep ýþýl ýþýl, hep yepyeni. Çünkü sen beni okyanuslarýn ötesine götüreceksin. Çünkü sen de beni, benimle buluþturacaksýn”
**
Ah Tanrým… Bu yaþadýðým ne? Bir tür duygusal kaosun içinde saçmalýyor muyum? Onu þiddetle duyumsuyorum. Zihnimde konuþtuðunu hissediyorum. Bana sesleniyor. Bana anlatýyor. Beni dinliyor. Bana sarýlýyor. Ve ben… Onu öpüyorum. Yaþamým buna baðlýymýþ gibi… Onun dudaklarýndan dökülen hayat pýnarýný kana kana içiyorum. Nefes bile almadan.
**
Tanrý’nýn aynasýna bakýyorum sanki. Kapýdan giriþi… Özlem dolu ama temkinli adýmlarý, sevgiyle parlayan soran gözleri, ürkek ama sýcak sarýlýþý… Ne kadar benim gibi, benden… Bu yüzden korkmuyorum ondan. Ve bu yüzden korkuyorum ondan. En az benim kadar sevgi dolu, çocuksu, duygu yüklü, þefkatli, güçlü, meraklý, aç, savaþçý, acýmasýz, üreten, yaþatan ve yok eden olduðunu görüyorum.

Tanrý’nýn atölyesine bakýyorum sanki. Karþýmda uhrevi bir tezgah, ne kadar sivri, geçimsiz kývrým varsa benliðimde, törpüleyip yumuþatacaðým bir iþlik… Onun kýrgýnlýðý keski, onun öfkesi balyoz, onun üzüntüsü mengene, onun aþký ateþ, onun sevgisi su… Çelikten ruhum þekilleniyor yeniden…
**
Vapur yanaþýyor. Uhrevi mesajýn son sözcükleri martýlarýn kanatlarýnda süzülüp gidiyor engin maviliðe. Bilge bir çýðlýk yankýlanýyor: Sevmek özgürlüktür. Devasa beyaz kanatlar yanýmdan süzülüp gidiyorlar. Ýskelede bekleyen avcý taksilerin birinden þakýrdýyor o tanýdýk melodi: “Hoþ geldin melek. Sefalar getirdin”. Güneþ parlýyor. Ýnsanlar bir yerlere yetiþme telaþýnda, sürükleniyor hýzlý adýmlarýnýn peþi sýra. Ve ben sakinim. Ruhum dingin ve huzurlu. Sevgilime ulaþmaya çalýþmýyor adýmlarým. O zaten yanýmda. Ve onun içime serptiði tohumlarýn meyveleri; yeni doðan güven ve sýcaklýk ikizleri kýpýrdanýyorlar. Denize bakýyorum. Karþý kýyýda, kule aðýrbaþlý bir ihtiþamla selam yolluyor asýrlarýn ötesinden. Sevgiyle kýrpýþtýrýyorum gözlerimi. Rüzgar saçlarýmý okþayýp geçiyor.

HÜR’ce
06/07/2004