Uzun zaman sonra kalemimi yeniden aldým elime. Her þey çok deðiþti. Gördüklerim,duyduklarým, yaþadýklarým büyüttü beni sanki. Her adýmda farklý bir göz eklendi yüreðime ve ben her defasýnda yeniden yazamamaktan, yeniden paylaþamamaktan korktum; yazmanýn asýl amacý paylaþmak deðil miydi oysa…

     Kalemim, kaðýdým da çekingen þimdi. Sanki biraz kýzgýnlar bana. Ýhanetin acýsýný çýkartmak istiyorlar kendilerince… Aklýma gelen cümleler, ben onlarý yakalayamayayým diye tam uyku üstü geliyorlar. Yazmaya kalktýðýmda ise elimden damlayan sadece birkaç kýrýk kelime parçacýðý oluyor. Kalem kýlýçtan keskindi ya hani… ellerimi param parça ediyor tuttuðum kalem, her yazmaya kalkýþýmda sýzlýyor ellerim… Kalemim sadakatsizliðimin cezasýný veriyor bana… Ben ise her zamanki gibi, biraz mahçup, biraz yumuþatmak amaçlý masum masum hiddetinin geçmesini bekliyorum.

     Her sabah kalkýþým sabýrsýzlýkla oluyor. Kendimden baþka herkese enerji aþýlarken, kendi serumumu takmayý unutuyorum, bile bile… Sýk sýk okumaya çalýþýyorum artýk, ama zaman baba çekiyor kulaðýmdan, oturtuyor ders masasýna. Onun hiperaktivitesine yetiþmeye çalýþmak yoruyor beni. Ne kadar kaldý biliyor musunuz? 40 gün, 23 saat, 48 dk, 4 sn… 3…2…1…

     Ve artýk elimden pek bir þey gelmiyor… Bol bol uyumak dýþýnda…