Yine üzerime salýnýyor karanlýk katmer katmer,
yine gece oluyor düzeni hiç bozmadan.
Pencerenin soðuk demirlerine usulca býrakýrken baþýmý,
duvarýmda kýrmýzý bir mum ýþýðý oynaþýyor aniden.
Onu düþünüyorum...
Biliyorum, Onunda elâ gözlerine vuruyor baþka bir mum ýþýðý.
Bu soluðumu býraktýðým geceye O’ da düþürmüyor uykularýný.
Ayrý ayrý yerlerde birleþiyor özlemlerimiz.
Ekmek bölüþür gibi bölüþüyoruz kendimizi.
Biliyorum, onun fincanýndan içtiðim kahvenin kokusunu alýyor dost sohbetlerinde,
kokladýðýmýz havlulara dokunuyor elleri.
Bir pervane sesi bizim þarkýmýz,
kulaðýmýza her geliþinde bir tek biz görüyoruz o hýnzýr gülüþleri kendi yüzümüzde.
Biliyorum, hayatý hala memleketi kadar yeþil sanýyor
ve gelinciklere imreniyor bahçedeki güllere inat.
Ne yapsam ne etsem tarifi olmuyor o elânýn.
Baðýra baðýra yaþanan her þey, sýrra kadem basýyor sanki içimde.
Kalbimdeki en güzel sýr, sýnýrlarýmýn en sorumsuz çocuðu doðuyor elleri ellerime her deðiþinde.
Biliyorum, kirli sakalýnda aklanýyor þu akþam fenerleri.
Doðanýn bütün þifrelerini çözmüþ bir erdemin,
en ölümsüz hisleriyle kucaklýyor sevdiklerini.
Yaslandýðým pencerenin önünden bir kere geçse derken
biliyorum, o da beni bekliyor elleri yüreðinde.
Sesini duymanýn imkânsýzlýðý,
yüzünü görmenin yalnýzca bir anlýðýna takýlýyor çaresizliðim.
Bu yýldýzlar onun için var, bu ay, bu karanlýk sadece onun için.
Onun için içiyorum tiryakiliðimin son sigarasýný.
Dertlerim onunla eriyor çayýn içine düþmüþ þeker misali.
Biliyorum, þimdi yüzümü çevirdiðim sokak bile özlüyor Onu.
Ýki hecelik adýný, iki kere söyletmiyor bu iç çekiþler.
Düþler Onunla karýþýyor gerçeðe ve zaman, silahsýz savaþmayý öðretiyor kendine.
Denizin dibindeki inciler kadar derinleþiyor her þey.
Arnavut kaldýrýmlarýnda yürümek, Onunla sadeleþiyor.
Ellerini sýkýp þehre en tepeden bakarken geçip gidiyor yükseklik korkularý.
Deklanþöre takýlan en kaçamak bakýþlarýn adresi hep O oluyor.
Sayfalar dolusu yazsam, yeniden doðup tekrar tekrar yaþasam
Yinede tarifi olmuyor o en güzel elânýn…