AŞKIN HÜZÜNLÜ YÜZÜ...



Genç adam, sabahın bu erken saatinde yurtdışından dönüyordu. İşçi olarak yurtdışında çalışıyordu. Daha yeni evliydi, geçen yaz tatile geldiğinde evlenmiş ve yirmi gün kadar evli kaldıktan sonra tekrar işinin başına, yurtdışına dönmüştü. Genç karısını bırakıp gitmek ne kadar zor olsa da, istemeye istemeye gitmek zorunda kalmıştı. Şimdi ise tekrar yıllık izne ayrılmış ve eşine haber vermeden evine dönüyordu. İçi kıpır kıpırdı. Eşini çok özlemişti. Yirmi gün evli kalmak ve ayrılmak kahretmişti zavallı adamı, işte dönüyordu şimdi, sevdiğine, biricik eşine bir dakika sonra kavuşacaktı.


Evin bahçe kapısını açarak içeri girdi, bahçe mesafesi çok az olmasına rağmen ona sanki uzun bir yolmuş gibi geldi. Elindeki valizini yere bıraktı. Cebinde kapı anahtarını aradı. Kapıyı gürültü etmeden açmak ve sabahın bu çok erken saatinde eşini uyandırmadan eve girmek ve sürpriz yapmak istiyordu. Anahtarı kilide sokarak sessizce açtı kapıyı. İçeri girdiğinde yatak odasının yarı aralık kapısına yöneldi.


Kapıyı hafifçe itti, kapı ardına kadar gürültü çıkarmadan açıldı. Eşi çırılçıplak yatakta uzanmış uyuyor, yanında da kim olduğunu bilmediği genç bir adam çırılçıplak karısının yanına uzanmış yatıyordu. Beyninden vurulmuşa döndü adam, ancak değmezdi, hiç sesini çıkarmadı, eşini uyandırmadı bile; geldiği gibi geri döndü. Kapıyı sessizce kapadı. Dış kapının önüne bıraktığı valizini aldı, bahçe kapısını açarak dışarı çıktı.


Genç adam bir daha gelmedi, o gün bugündür bir haber de alınamadı adamdan.



Bu öyküyü anlatmışlardı bana yıllar önce, şimdi nedense aklıma gelivermişti. Gece nöbetçi subayıydım bölükte, ikidebir firar eden bir er vardı : Çorumlu Halil. Biraz kafadandı, Çorum' un köyündendi Halil. Sevdiği kız onu terk etmiş ve evlenmişti yıllardır. Kadın evlenmiş fakat Halil' den kurtuluş yoktu. Bütün gün kadının evinin karşısındaki bahçede oturuyor ve kadının penceresini gözlüyordu. Kadının kocası bir kaç dövmüştü Halil' i, jandarmaya şikayet etmişti, ne mümkün! Zira ortada suç yoktu; en son jandarma ve köyün büyükleri Halil' i yok say, Allahın delisi işte! Onunla bir mi olcaksın demişlerdi. Halil askerlik çağına geldiğinde fırsat bu fırsat deyip Halil' i askere göndermişlerdi. Halil de benim yedek subaylık yaptığım bölüğe düşmüştü. Her nöbetimde işim yoksa geç vakit Halil' i buldurtur biraz laflardım, çok da severdim, çok yardımcı oldum kendisine. Sık sık firar ederdi Halil, artık bıkmıştık, her firar ettiğinde doğru köye gidiyor, geçiyor kadının evinin karşısındaki bahçeye, hemen jandarmaya haber veriliyordu Halil firar etmiş diye, yakalanıp postalanıyordu gerisin geri bölüğe.


Bölük kapısında Halil gözüktü, topuk selamından sonra, "Emret komutanım!" diye bağırdı.
"Gel Halil gel, geç karşıma otur şöyle!"
"Olur mu hiç komutanım!"
"Olur, olur, geç hadi!"

Biraz lafladık, kızı anlattırdım Halil' e yine, uzun uzun nasıl sevdiğini anlatıyordu bana.
"İyi ama Halil kız evlendi, artık çocukları var, kocasını da seviyor, peki sen daha ne istiyorsun bu kadından?"
"Ah komutanım sorma, uzaktan da olsa onu bir görmem bana yeter! Ben bu yola baş koydum! Artık ne bir iş yapacağım, ne güç. Geçeceğim evinin karşısına hep öyle bakacağım bön bön..."

Halil' i gönderdikten sonra nöbet mahallerini kontrole gittim, döndüğümde başka bir öykü geldi aklıma.

Ey aşk sen nelere kadirsin dedim içimden. Bu nasıl bir aşk, nasıl bir yaşamdır böyle hep hüzünle biten; bir tarafın tutkuyla istediği, karşı tarafın reddettiği bir yaşam!


Eski Foça' da Club Med tatil köyünü çok severdim, hala da çok severim ve arada uğrarım işim gereği. İşte bu tatil köyüne gittiğimde sık sık tekneyle Eski Foça' ya giderdim, dostlarla buluşurduk, bir yerlere takılırdık, oturur, balık yer, içki içer eğlenirdik.

Bu eğlenceler hep deniz kıyısında olurdu. Az ileride bir bank vardı, bankın yanında ayakta duran ve devamlı sigara içen, biri bitmeden diğerini yakan bir adam dururdu. Her geldiğimde bu manzara aynı şekilde tekrarlanıyordu. Merak ettim sordum, ya bu adam kimdir, neden oturmaz da hep böyle ayakta durur, denize bakar, sigara içer, yorulmaz mı?


Adam bir kızla nişanlanmış, ikisi de Foça' da bir kamu kurumunda memur, çok mutluymuşlar. Bir gün bu bankta ikisi otururken ne oluyorsa kavga ediyorlar ve kız çıkarıp yüzüğü adama veriyor, arkasına bakmadan çekip gidiyor. Adam o kızgınlıkla ayağa kalkıyor, yüzüğü tuttuğu gibi denize fırlatıyor ve hep öyle ayakta kalakalıyor. Akşam karanlık basınca gelip evine götürüyorlar, sabah tekrar geliyor adam. Bu yıllardır böyle sürüp gidiyor. Bu arada adam da kafayı üşütüyor, çalıştığı yerden de çıkarıyorlar ve yıllardır burada, bu bankın yanında nişanlısının dönmesini bekliyor.


Nişanlısı da her işe gidişinde, yemeğe çıkışında bu bankın önünden geçiyor ve adama bakmıyor bile. Üstelik evlenmiş ve çocukları varmış.

Kadını çok merak ediyorum, bana yarın erken gel diyorlar, kadını sana gösterelim. Ertesi günü tekne beni erkenden getiriyor, banka gidip oturuyorum, adam da ayakta sigara içiyor. Arkadaşım gelip yanıma oturuyor ve işte bak şu karşıdan gelen siyah bluz, kırmızı etek giyen kadın diyor. Banka yaklaştığında ayağa kalkıyorum. Gözlerini mutlaka görmeliyim. Kadınla göz göze geliyoruz, hafifçe gülümsüyor bana, o an içim sızlıyor ve adama bir kez daha acıyorum.

Ah aşk, ey aşk, sen bu musun, hep bu hüzünlü yüzünü mü göreceğim senin? Hiç mi mutlu yüzünü göremeyeceğim ey aşk?

Aşk, martı kanadının denize değdiği andır; yitirilen, kumsalda beklemekle geçirilen zamandır!

ERDEN ERKİN...
AŞKIN HÜZÜNLÜ YÜZÜ...