BİR ANI


Topkapı Eresin Otelinin restoranında oturuyorduk, internetten tanıştığım ve yıllardır çok büyük bir dostum olan ünlü gazeteciyle.

"Bak Erden," dedi," bir anımı anlatayım sana. Bunu ben yazmadım gazeteme, ama istersen sen yaz."

Anlatan o oldu, kaleme alan ben.

"Gazetem adına Bayrampaşa Cezaevinde mahkumlarla seri bir röportaj yapmak istedim. Bakanlıktan gerekli izni aldım. Kadın mahkumlarla Paşakapısı Cezaevinde ayrı, erkek mahkumlarla Bayrampaşa Cezaevinde ayrı röportajlar yaptım. Bir aydan fazla sürdü bu röportajlar.Büyük ilgi gördü bu röportajlar. Ancak bir bölümü var ki onu yazmadım. Yazmayı da sana bırakıyorum. Erkek mahkumlarla röportaj yaparken, koğuşta yatağına uzanmış, çevreye ilgisiz genç bir mahkum dikkatimi çekti. Onunla da röportaj yapmak istedim. Koğuştan çıkardım kendisini. Avluda gezinmeye başladık. Suçunu sordum. Hırsızlık dedi. Neden yapıyorsun dedim. Sorma abla dedi. Bir işim yok. Kimim kimsem yok. Evim barkım yok. Tek yaşarım. Hırsızlık yapar geçinirim. Yalnız benim diğer hırsızlardan bir farkım var, asla fakiri soymam. Ben zengin evlerine girer, mücevher ve para çalar çıkarım. Arada da böyle yakalanır hapse düşerim. Burada tatil yaparım. Bekleyenim, kimim kimsem yok. Hayat böyle sürer gider. Peki dedim, neden bir iş yapmıyorsun. Çok safsın abla, hırsıza kim iş verir. Bizi kim adam yerine koyar. Ben de bana o iş vermeyenlerin, vergi vermeyenlerin, bizi bu hale düşürenlerin, bizden çalanların çaldıklarından çalıyorum. Yani amme hizmeti görüyorum anlayacağın. Devletin alamadığını ben çalarak alıyorum ve yetim hakkına mahsuben devletten çaldıklarını ben de onlardan çalıyorum.

Bu çok özel itiraflar beni şok etmişti. Düşünsene Erden, benim gibi bir ünlü gazeteci bu genç karşısında verecek cevap bulamıyordu. Uzun uzun konuştuk, bana rüyalarını, hayallerini, ne olmak istediğini durmadan anlattı. Çok ilginç biriydi, doğrusu ondan etkilenmiştim. Bir hırsız gibi değil de, entelektüel biri gibi konuşuyordu. Ailesini sordum. Hatırlamak bile istemiyordu. Bütün bildiği annesinin kötü bir kadın olduğu, onu bırakıp gittiği ve nerede olduğunu bilmediğiydi. Ya baban nerede dedim. Babamın kim olduğunu bilmiyorum dedi. Sanırım annem de bilmiyordu. Onun bunun çocuğuyum işte abla. Benim hikayem de bu. Peki dedim böyle güzel ve kültürlü biri nasıl oldun. Hapishanede dedi, ne bulduysam okudum dedi, kendimi yetiştirdim dedi. Okudukça bu çok zenginlere düşman oldum dedi.


Her hapisaneye gidişimde ona zorla para verdim. Bakımını üstlendim. Çıkmasına az bir zaman kala bütün dostlarıma adeta yalvardım. Mahkuma bir iş bulmak için. Adı Doğan. Doğan'a iş bulmak için herkese yalvardım. Bir dostumun yardımıyla buna bir fabrikanın geri hizmetinde eski hükümlü işi ayarladım. Fabrikanın bahçıvanı olacak, köpeklere bakacak ve bahçedeki bahçıvan odasında yatıp kalkacaktı.

Şimdi iş Doğan' ı ikna etmeye kalmıştı. Zor ikna ettim Doğan'ı. Ben zenginlerin yanında çalışmam, yapsam yapsam onlardan çalarım diyordu. Bir dene sözüyle zor ikna ettim Doğan'ı. Daha doğrusu benim baskımla kabul etti. Çıkar çıkmaz işe yerleştirdim. Çalışmaya başladı Doğan. Bir kaç ay sonra fabrika müdürünü aradım. Doğan'dan çok memnundu. Buna ben de çok sevindim tabi, birini topluma kazandırmak çok güzel bir şeydi.

Bir gün, bir pazar günü bir süpermarkette alışverişe gittim. Çok kalabalıktı. Market arabasını ağzına kadar doldurdum. Ne bulsam alıyordum. Kasaya yaklaştım. Market arabasının içinde çantamı arandım. Çantam yoktu. Yerinde yeller esiyordu. Durumu güvenlik görevlisine bildirdim. Birkaç yerle görüştü. Tutanak tutuldu. Karakoldan polis çağrıldı. Suçlu benmişim gibi ifademi aldılar. Nerede kaybettin, neden kaybettin, ehliyet ve banka kartını neden çantana koydun, iki bin doları nasıl taşırsın üstünde gibi onlarca soru. Bütün eşyaları bıraktım. Bana bir çilingir çağırmalarını rica ettim. Arabamın anahtarı, cep telefonu her şeyim çantayla birlikte yok olmuştu. Derken çilingir geldi, park yerindeki arabamın kapısını açtı. Ücretini market yönetimi ödedi. Zaten ben istesem de ödeyecek param yoktu. Arabama bindim doğruca eve gittim. Asansörde ağlamak üzereydim. Saatler geçmişti aradan ve neler başıma gelmişti.


Kapıyı açan annem, beni eli boş ve çantasız görünce durmadan sorular sordu. Kısaca anlatıp kendimi kanapeye attım. Bir süre uzandım kanapede. Derken kapı çaldı. Gidip açtım. Baktım karşımda Doğan, elinde benim çantam. Gir içeri dedim, girmek istemedi. Israrla içeriye soktum. Abla dedi, bugün pazar, benim tatil günüm. Eski arkadaşlara bir uğrayayım dedim. Yeni oturmuştum ki dışarıda olan öteki arkadaşım eve geldi. Elinde bu çanta vardı. Çalmıştı. Markette yürüttüm dedi. Çantayı boşalttığında ehliyette senin resmini gördüm. Çantayı onlardan alıp sana getirdim. Hiç bir şeyine dokunmadılar. Hepsini bana teslim edip özür dilediler. Ben de sana getirdim abla dedi.


Doğan düzelmişti. Hırsızlığı bırakmıştı. Bu benim eserim ve iftihar tablomdu.

Bir süre sonra Doğan fabrikada işçi olarak çalışan başka bir kızla evlendi. Nikah şahidi de bendim..."


BİR ANI...
ERDEN ERKİN...