Gecenin sessizliðinde, huzur içinde uyuyan dünyalar güzeli kýzýna bakarken yine o tarifsiz huzursuzluðu duydu Gül. Kýzý yarýn altý yaþýný dolduracaktý ve okullarýn açýlmasýna çok az zaman kalmýþtý. Onu bir okula yazdýrmasý gerekiyordu. Gönül dört yaþýndayken gazeteyi heceleyerek okuduðunda çok þaþýrmýþtý Gül:
“anneciðim ne dedin sen?”
“bu yaz cý-výl cý-výl ge-çe-cek”
“okuyabiliyorsun, aman Allahým nasýl oldu bu anneciðim?”
“bilmem anne doðru mu okudum?” demiþti.
Nasýl mutlu olmuþtu o gün, ne kadar gurur duymuþtu kýzýyla. Daha o minicikken bile her söylenileni kolayca anlayan bir bebekti; dokuz aylýkken konuþmaya yürümeye ve renkleri bilmeye baþlamýþtý.

Her anlamda çok ilgiliydi Gül kýzýyla, Hekimliðinin dýþýnda tüm zamaný onun bakýmý ve eðitimiyle geçiyordu. Tek baþýna bir çocuk büyüten bekâr bir anneydi çünkü. Öyle zor þartlarda büyütmüþtü ki onu. Hamile olduðu anladýðý gün dünya baþýna yýkýlmýþtý, felaket günler geçirmiþti, kaç kere yalan söylemek, kaç yer deðiþtirmek zorunda kalmýþtý.

Hamile olduðunu öðrenir öðrenmez hemen mecburi hizmete gitmek istediðini söylemiþti hocasýna, zaten bu þehirden kaçmak için öylesine büyük istek duyuyordu.

Bu þehir ki rüyalarýnýn þehri, ömrünü geçirmek istediði, en büyük aþkýnýn, en büyük acýsýnýn yaþandýðý, umut insanlarýnýn þehri... Bu þehir ki tüm aþklara yataklýk eden suç ortaðý, yalnýzlýðýný saklayan orman, umudunu besleyen yaðmur, ilk sevdasýný koynunda besleyen yýlan ve umutsuzlarýn katili...

Hocasý çok þaþýrmýþ ve mecburi hizmetini dilerse erteletebileceðini söylemiþti ama Gül’ün beklemeye tahammülü yoktu, bir an önce buradan ve onu hatýrlatacak her þeyden kaçmak istiyordu. Oysa bilmiyordu asýl onu en çok hatýrlatacak olan þeyi kendisiyle beraber nereye giderse gitsin götüreceðini.

Ne anne ne de baba sevgisi bilmiþti, çok küçük yaþta yuvaya terkedilmiþ ve devlet tarafýndan büyütülmüþtü kardeþi de yoktu. Hayatý boyunca hep tek baþýna ayakta kalmýþ ve koca Kimsesizler Yurdu’nda bir tek o Týp Fakültesi’ni kazanmýþtý, ama bu bebek -hele de Baran’dan sonra- yaþamla tek baðý olacaktý.

Tayini Bolu’ya çýktý, aslýnda Bolu istediði yerlerden biri deðildi o daha uzaklarda olmayý tercih ederdi ama yine de sevdi Bolu’yu. Sessiz bir þehirdi, insanlarýn çok fazla ilgisi yoktu birbiriyle, hamileliðinin ilerleyen zamanlarýnda insanlarýn sýkýcý sorularýyla karþýlaþtýðýnda “kocam yurt dýþýnda” diyordu. Bir tek Ali vardý, hastanede onu sorgulamayan ve anlamaya çalýþan... Branþlarý farklýydý Ali Kadýn Doðum Uzmaný, Gönül ise Dâhiliye Uzmaný. Ali ayný zamanda Gönül’ün doktoruydu. Bir tek ona anlatmýþtý Gönül durumunu:
“Çok sevdim ben Ali onu öylesine sevdim ki kendimi unuttum onu sevmekten, her þeyimdi benim, ilkimdi; ama ben onun ilki olamadým. Evli olduðunu geç öðrendim. Býrakamadým, bitirmedim, denedim olmadý. Ne zaman gitmek istesem ayaklarým yine beni ona götürdü. Çok sevdim. Söylesem anlamazsýn, anlatamam çünkü. Delilik, insanýn bilinçaltýnýn simgelerin istilasýna uðramasý deðil midir? Ben de bugünlerde kendi bilinçaltýmýn uçurumlarýna yuvarlanýp duruyorum, ama geri dönmeyi þimdilik baþarabiliyorum. Aslýna bakarsan, geri dönecek gücü kendimde daha ne kadar bulabilirim, bunu da bilmiyorum. Kendi içime yaptýðým yolculuklarda hep kaybolma tehlikesiyle karþý karþýyayým. Kalbim yerinde sanýrým þimdilik beni kurtaran da o.“

“Yüzleþtim anýlarla
Ne denli zorsa da...
Kabullenmek ne kadar kolay
Yaþanmýþlýklarý
Piþmanlýk duymadan geçmiþten
Bakmak aynadaki aksine
"Yaptým oldu,
Yapmasaydým olmazdý" demek
Çoðunca açar derin yaralar
Ama asýl dememek
Kaçmaya çalýþmaktýr kendinden”

diye kendi kendine mýrýldandý Gül sanki Ali yokmuþ gibi karþýsýnda.

Ali acýr ama anlar gözlerle bakmýþtý Gül’e, belli ki yabancý deðildi anlattýklarýna. Kýzý Ali’nin ellerinde açtý dünyaya gözlerini, mutluluðu paylaþýlmazdý Gül’ün zaten paylaþacak Ali’den baþka kimsesi de yoktu. Kýzý kimliksizdi, hastaneden bir þekilde ayarlamýþtý Ali doðum belgelerini.

En yakýn dostu sýrdaþý Ali olmuþtu, Gül’ün. Ali’nin ne yazýk ki Gül’e karþý beslediði duygular sadece arkadaþlýk deðildi ve kýzýný nüfusuna geçirmekten bahsetti bir gün, ne diyeceðini bilemedi Gül, yapamazdý, Baran’ý hala delice severken bir baþkasý ki bu Ali bile olsa ona ihanet edemezdi kýzý için bile. Ýnsan bir kere gerçekten âþýk olduysa baþka birine karþý ayný hisleri hissedebilir miydi olamazdý böyle bir þey. Ýstemeyerek ve kýzý daha iki yaþýna gelmeden tayinini baþka bir þehre istedi. Gönül altý yaþýna gelene kadar birkaç il birden deðiþtirdi ve en sonunda yine hayallerinin þehrine geri döndü, çünkü artýk yüzleþmesi gerekiyordu gerçeklerle ve kýzýnýn kimliðini istiyordu.

Gönül, babasýný her sorduðunda babasýyla ayrý olduklarýný anlatýyordu. “peki, beni neden görmeye gelmiyor anne?” Gelemez güzelim belki varlýðýndan bile haberli deðildir.” “Neden haber vermiyoruz o zaman” “babanla biz küsüz anneciðim senin varlýðýný haber veremem” “ama anne babamý görmek benim hakkým deðil mi?”

O zaman Gül’ün gözleri dolar ama Gönül hemen durumu fark eder annesine “anneciðim senden fazla kimseyi sevemem ben, seni üzmek deðil niyetim sadece çok merak ediyorum” demiþti.

Þimdi gecenin bu yarýsýnda kafasýný kurcalayan onca sorunun yaný sýra ünlü Ender Holding patronu ve hala delice âþýk olduðu adamýn karþýsýna nasýl çýkýp da bir kýzý olduðunu söyleyecekti. Baran’ýn bir oðlu olduðunu öðrenmiþti gazetelerden ve iþlerini çok büyütüp elektronik sektöründeki en büyük firmalardan biri olduðunu biliyordu.

Sabaha kadar gözünü kýrpmadý ve erkenden Beþiktaþ’taki Ender Holding binasýna gitti. Kapýdaki görevli kýzýn üzerinde lacivert bir döpiyes ve renkli bir fular vardý, mekân oldukça zevkli döþenmiþti.
—Baran Ender’le görüþmek istiyorum.
—Randevunuz var mý efendim?
—Hayýr, ama eðer Gül Yücel’in geldiðini söylerseniz sanýrým kabul edecektir.
—Randevusuz görüþemezsiniz efendim.
—Rica ederim bu çok önemli bir konu lütfen ismimi iletin kendisine.
Kýz önce bir duraksadý fakat Gül’ün yüzündeki o kararlý ifadeyi görünce telefon etti kýsa bir görüþmeden sonra,
—Beþinci kat efendim arkadaþým sizi oraya götürecek.

Gül’ün heyecandan bacaklarý titremeye baþlamýþtý. O gün Baran’ýn en sevdiði renk olan bir mavi pantolon ceket giymiþti, çok hafif makyaj yapmýþ koyu kestane saçlarýný Baran’ýn sevdiði gibi açmýþtý. Altý yýl boyunca çok fazla deðiþmemiþ olduðunu düþünüyordu, uzun boyluydu ve fiziði de oldukça düzgündü. Görevli kapýyý çaldý ve Gül’ü içeriye aldý, bir anda yerin ayaðýnýn altýndan kaydýðýný hisseti Gül, nerdeyse yedi yýldýr görüþmemiþlerdi ve þimdi tam karþýsýnda duruyordu hiç deðiþmemiþti sadece bir iki beyaz seçiliyordu saçlarýnda. Önce her ikisi de sessiz kaldý bir süre ve sonra sarýldý Baran ona týpký eskiden sarýldýðý gibi.
—Yýllardýr arýyordum seni ve artýk neredeyse umudumu kaybetmek üzereydim, gittin ve gitmekle beni bu binaya hapsettin biliyor musun? Ama þimdi geldin ya... Hiç deðiþmemiþsin hala ne kadar güzelsin?
- ...
—Nasýlsýn konuþsana neden susuyorsun?
—Ýyiyim sen nasýlsýn?
—Dedim ya ben çalýþýyorum deliler gibi, baþka þeyler düþünmemek için çalýþýyorum.
—Çok baþarýlý olmuþsun gördüðüm kadarýyla
—Fena deðil
—Sen neler yapýyorsun?
—Biliyorsun Dahiliye uzmanýyým þimdi buraya yakýn bir hastanede çalýþýyorum ve yakýnda bir muayenehane açmayý düþünüyorum.
—Evlendin mi?
—Hayýr, ama sana söylemek istediðim bir þey var zaten buraya gelme nedenim de o.
—Nedir lütfen merakta býrakma beni aslýnda o kadar çok þey var ki anlatacak sana, kaç geceyi seninle geçirdiðimizi kaç sabahý seninle uyandýðýmýzý bir bilsen...
Gül’ün ne sabah, ne gece neredeyse tüm saatleri onunla geçirdiðinden haberi var mýydý acaba?
—Baran çok büyük bir aþk yaþadýk ve çok acý çektim ama bu acýlarýn içinde hayata tutunmayý saðlayan bir þey vardý ki bunun için sana teþekkür etmem gerek.
—Nedir o?
—Bizim bir kýzýmýz var.
—Nasýl yani? Bu da ne demek?
—O demek. Bir kýzýmýz var ve o bugün altý yaþýný bitirdi. Bu sene okula baþlayacak
—Bir kýzýmýz var ve yýllarca benden bunu sakladýn mý demek istiyorsun þimdi sen? Nasýl böyle bir durumdan beni haberdar etmezsin sana ne yaptým ki bana bunca büyük bir cezayý reva gördün peki? Bana yaptýn bunu peki o yavrucaða nasýl kýydýn bunun bir izahý olmasý gerek. Sana karþý evli olduðumu söylememem dýþýnda ne hatam oldu. Evli olduðumu söylemedim ilk anda çünkü bilseydin zaten beni istemezdin ve o zamanlar biz kesinlikle ayrý yaþýyorduk. Onunla ve ayrýlmayý kafama koymuþtum. Fakat küçük bir oðlum vardý ve onun için bu evliliði sürdürüyordum, beni terk edip gittiðin gün aslýnda, sana ondan ayrýlmayý kesin olarak düþündüðümü söylemek üzereydim; ama bir anda yok oldun hiçbir þekilde izini bulamadým. Þimdi davamýz sürüyor avukatlara göre anlaþma geçekleþirse haftaya bitecek bu iþ. Gül ama sen beni kýzýmdan ayýrdýn kendinden ayýrdýðýn yetmiyormuþ gibi.
—Buraya kimsenin evliliðini daðýtmaya gelmedim benim istediðim kýzýnýn artýk seni tanýmasý gerektiði ve artýk okula baþlayacak senin soyadýný taþýmasý gerek, seni görmek istiyor ve ben artýk onun sorularýna yanýt veremiyorum.
—Hiç deðiþmemiþsin sevgilim, küçük sevgilim
—Bana sevgilim demeyi keser misin lütfen? Seni unutmaya çalýþmak için çektiðim acýalrdan, tek baþýna çocuk büyütmenin zorluðundan haberin var mý? Senin evliliðin yýkýlmasýn diye yaptýðým fedakârlýðýn farkýna bile varmýyorsun?
—Ama yaptýðýn hataydý bunu kabul etmen gerek, yýkýlmasýn dediðin evlilik yýllar önce zaten çatlamýþtý bir zorlamayla sadece oðlumuz büyüsün diye yürütüyorduk bu evliliði. O kadar apansýz gitmeseydin bunca yýlý boþu boþuna ayrý yaþamayacaktýk Gül. Bu kadar acý çekmeyecektik ikimiz de.

O zaman Gül Baran’ýn gözündeki o eski tanýdýk bakýþý gördü, yine o sevgili bakýþýný. Ne diyeceðini þaþýrdý. Yýllardýr içinde biriktirdiði öfke bu kadar kýsa sürede bitmemeliydi bir bakýþa kanmamalýydý ama yine olmuþtu, demek yýllar aslýnda sevgisinden hiçbir þey götürmemiþti. Onca acýyý boþuna mý çekmiþti o kadar savaþý boþuna mý yapmýþtý bunca zaman.
—Gül lütfen susma ne zaman göreceðim kýzýmýzý, ne olur bize bir þans daha ver ne olur, o yýllarý kapatmak istiyorum yardým et bana.
Gül ne demeliydi, nasýl buluþturacaktý kýzýný babasýyla ya da hiç buluþturmasa mýydý acaba?
—Bu akþam bize gel dedi çabucak evinin adresini bir kâðýda yazdý
—Kýzýmla tanýþtýracaðým seni yalnýz bu onun için aðýr bir tecrübe olacaktýr ne yapmalýyýz nasýl konuþmalýsýn bilmiyorum ama ilk önce nüfus iþlemlerini halletmemiz mi gerekir yoksa ne dersin?
—Ýnan bana bu baþlangýç deðil mutlu son olacak, sana da kýzýmýza da yaþadýklarýmýzý unutturacaðým, oðlumla da tanýþtýracaðým seni hep birlikte çok güzel günlerimiz olacak bunu hak ettik çünkü affettireceðim kendimi sana.

Ýnandý Gül. Hep inanmýþtý ona hep doðru söylememiþti Baran biliyordu ama duygularýndan hep emin olmuþtu Baran’ýn; ayrýyken bile hissediyordu o yoðunluðu. Ne kadar unutmaya çalýþtýysa da hayatýna ondan baþka erkek girmemiþti. Hak etmiþlerdi gerçekten, artýk kendini suçlamak için de bir nedeni yoktu.
—Peki, dedi gözünde yaþlarla.
Baran kocaman sarýldý ona eskisi gibi aþkla...
—Sevgilim, caným benim bulup yitirdiðim, tekrar bulup asla yitirmeyeceðim küçük sevgilim.