MUTLULUĞU DÜŞÜNÜRKEN...

Mutluluk nedir diye düşünür dururum çoğu zaman. Kim düşünmez ki.. Her yaşadığımdan aldığım keyfi katlayan bir şey midir bu mutluluk dedikleri; yoksa o keyfi almamı sağlayan bir şey mi bilmiyorum. Ama aklıma takıldığında bazen çelişkilere düşebiliyorum. Ya da çeşitli yargılar meydana getiriyorum konu üzerinde.

Mesela bugün aklımdan mutlulukla ilgili geçenlere bakalım: Mutluluk, insanın düşleri ile gerçek hayatının dengesinin uyumlu olmasında. Bu ne demek? Yani insan zihninde bunu yaratabilir mi? Mutsuz olacak diye hayallerini sınırlarsa yine mutsuz olmaz mı?

Hayal ümit de verir, karamsarlığa da iter.. Hiçbir zaman tek yönlü işlemiyor demek ki.. Normalde hayal etmek yaşama bizi sıkıca saran o görünmez bağlardan değil mi? Görünmez sanırız ama görünür aslında. Düşünsenize karşınızdaki insanı incelediğinizde onun hayata olan bağlarını göremez misiniz.? Elbette ipler, urganlar hayal edilmesin.. Bu onu halinden tavrından belli olmaz mı? Ya o hayaller gerçekleşmediğindeki kırgınlıklar, küsüşler, hayata ve mutsuzluğa kapanmak.. İşte... Çözümü yok bunun.. Zihnimizde ya mutlu olacağız ya da olmayacağız.. Süreklilik arzetmeyen bir şeye ne çok bağlanacağız ne de ondan kopacağız. Bu da rahatlatıcı bir noktaya götürüyor hemen insanı. Hiçbirşey sürekli değil.. O halde mutsuz olduğumuz anlar da sürekli değil.. Ve tekrar ümide doğmak olur işte bu.. Her an yeniden ümide doğmak, ümitle dolmak, hayal etmeye yaşamaya ümitle devam etmektir mutluluk..

Ölüm var ama daha ölmedik ve zamanını bilmiyoruz bunu düşünmek bile ümitle birlikte hayallere sürükleyerek bizi gülümsetir, içimizi kıpırdatır, hareketlendirir..

Zor mu? Düşünüp parçalara bölünce o kadar da zor görünmüyor gibi.. O halde mutlu olalım. Bunu yüksek sesle söyleyince mutlu oluyor muyuz? Kendimizden memnun değilsek olamayız tabii. Benim için mutluluk kendimden memnun uyandığım sabahlardadır. Ben ben miyim,hayallerimle hayatım dengede mi, yoksa ben bir o dünya bir bu dünya gidip geliyor muyum? Ne için savaşıp; ne için kılımı bile kıpırdatmıyorum. Ve bunlar bana yakışıyor mu? Benim iç huzuruma katkısı ne peki..

Düşünce öyle bir eylem ki bence gerçekten eylem çünkü hareket o da; hatta hiç durmayan bir hareket.Belki de adı başka olmalı. Bir an bile sabit kalmayan aynı olmayan bir şeye nasıl eylem değil, hareketsiz dersiniz ki.. O her an yeniler, her an eskiye dalar anıları çıkarır, geleceğe uzanıp korkuları getirir; o hep çalışır, durmaz didinir uyuduğumuzu sandığımız anlarda bile rüyamızda bizi rahat bırakmaz..
Bence onu temiz tutmak asıl olan.. O kirlendiğinde mutsuz olmak kaçınılmaz görünüyor. Öyle hızlı ki.. Hızla mutsuz eder insanı..

Düşüncelerimize dikkat etmeliyiz. Bu nasıl olacak ? Düşünceye dikkat etmek ne demek. Bunu kontrol altına alabiliyorsan zaten mutluluğu ve mutsuzluğu da alabilirsin. Hayır işte bu mümkün değil. Onu sabitlemek olağandışı.

Düşünce hızını geçebildiğimizde belki bunu da yakalayabiliriz.. Neden geçemeyiz diye düşünüyoruz ki.. Sınır yok.

Ruhun sınırı nedir? Durup dururken içimize dolan hüznün sırrı ya da beklenmedik bir anda bizi gülümseten anıların değeri, bize güç veren hayallerin önemi bunları yitirmek olabilir ruhun sınırı.

Düşünce doğru yönlendirilirse bize yardım eden bir aracımız olur aslında. Onu doğru yönlendirmek ise yine bir dengeye götürüyor insanı.. Kalp ve zihin dengesi.. İkisinin aynı anda evet diyebilmesi ve o sesi duyabilmek. Sevgiyle.. Mutlulukla..