Adamımız, oturmuş düşünüyordu: "Kavramların hepsi "soyut" olmalı. Çünkü somut kavram olmaz. Somut şeylerle ilgili kavramlar olabilir. Gerçi somut şeylerin de aslında, duyularımızın beyne gönderdiği elektirik sinyallerinden öte bir gerçekliği yoktur. İnsanlar sadece varolan şeyleri algılayabilir. Bu bile onların "var" olduğunu ispatlamaz. Yani öyledir heralde..."

Bu düşüncelerin içindeki zihni, bir "ses" algılandığı haberiyle birlikte bulunulan ortama geri döndü. Oturduğu yerde “kimsecikler” ve daha büyüğü olan “kimseler” yoktu. Peki az önce duyduğu ses nereden gelmişti? Yavaşça doğruldu. Ayağa kalktı ve sesin gelmiş olabileceği yöne doğru emin adımlarla yürüdü. Görünürde kimse yoktu. Ama bu çıkarım, görünmezde birileri olabileceği gerçeğini yadsımak için yeterli değildi.
- Hey orda birisi mi var göremediğim? Yoksa görünmez birisi mi var, göremediğim ama bundan dolayı suçlanamayacağım... Zira görünmez isen kimse seni göremez. Ve bu, göremememin sorumlusu ben değilim demektir... Tabii sadece benim için görünmez isen bu sadece bana görünmen kadar kötü olurdu. Çünkü sadece bir kişiye görünen şeyler genellikle derin psikolojik sorunların habercisidir. Ve aklımı kaybetme riski, şu an için üstlenmek istemediğim bir risk...
Bu tuhaf yoruma karşın bir cevap gelmedi. Ama etrafta birşeylerin dolaştığı hissedilebiliniyordu. Sanki tuhaf bir esinti gibiydi. Ama adamın üzerindeki etkisi, fırtınadaki rüzgar yüzünden nefes alamamaya benziyordu. Sesin kaynağını anlamaya çalışan adam, bir an için oturup nefes almaya çalıştı. Neler oluyordu? Birden oturduğu masa, birşey çarpmış gibi titredi. Bu sefer duyduğu değil, derisinde hissettiği bir uyaran vardı ortada.... Ne de olsa insanlar aslında orda olmayan şeyleri duyardı. Fakat deri yoluyla bişeyi hissettin mi bunun anlamı orda gerçekten bişey olduğuydu. Boşluğa doğru tekrar seslendi;

- Heey! Ne oluyor burda! Bu da ne demek!

Sesi bu sefer boşa çıkmamıştı. İstediği, ama hiç beklemediği şekilde bir cevapla karşılaştı!

- MERHABA!

"Aman Allahım!" diyebildi. Onu da ancak içinden söylemişti. Çünkü vücudundaki tüm enerji, şu anda beyninde toplanmış, az önce işitilen uyarıya bir anlam vermeye çalışıyordu. Ağzını açmaya gücü yoktu. Bir kaç saniye sonra gerek kalmadı. Çünkü ses tekrar dile geldi...

- Sanırım az önce "insanların sadece varolan şeyleri algıladığını" düşünüyordun. O halde simdi sana söyleyeceklerim, uzun süredir içinde bulunduğun yalnızlığı açıklayabilir. Ben “YALNIZLIK "!

Adam kafayı yediğini düşünüyordu. Ama bu mantıksızdı. Zira deliler deli olduklarını bilemezdi. Fakat o biliyordu. Ve bildiği için deli olamazdı! Sonra böyle şeyler düşünmesi için deli olmasi gerektiğine karar verip konuyu tatlıya bağladı. Kendisiyle konuşan sese cevap vermek mantıklı olacaktı. (tabi bir deli için)
- Şey? Kimim demiştiniz?
- Yalnızlık! Hani, şu paylaşılamayan! Tabii yanlış anlamanı istemem. Paylaşılamama sebebim çok sevilmem değil. Tam tersine hiç sevilmeyen bir şeyim ben... Hem de popülerim. Zira herkez kendini yalnız hisseder. Sanırım evrendeki "En popüler, sevilmeyen" şeyim...

Adam, ne olduğunu bilmediği bu sesle konuşmakta bir sakınca olmadığını hissetti...
- Bilmem... Ben onun hep "SAVAŞ "olduğunu düşünürdüm. Sevilmemesine rağmen bu kadar yaptığımıza göre... Sanırım ıspanak gibi bir faydası olmalı. Yoksa, insanlık tarihini onunla doldurmamızın ne anlamı olurdu ki?
- Haklısın. Savaşmanızın nedeniyle, ıspanak yemenizin ki aynı; İkisinde de bolca DEMİR var.
Bu espiri ikisininde sırıtmasına neden oldu...
- Peki ne istiyorsun benden. Yani bişey mi istiyorsun? Yoksa ne?
- Ohh! Hayır düşündüğün gibi değil. Sadece konuşmak istedim.
- Ben yalnızlığın yani sizin, soyut bir kavram oldugunuzu sanıyordum. Ve soyut kavramlar pek konuşma ihtiyacı duymaz.
- Hayır hayır! Bu tamamen insanların yanlış anlaması. Aslında her kavram soyuttur. Mesela "ağaç" dediğimde, senin aklına, zihnindeki soyut "ağaç" kavramı gelir. Dolayısıyla şu anda varolduğumuz evren, somut değil soyut bir evren.
- Soyut evren mi? Ama bunun olması için birinin veya bir şeyin zihninde varolmamız gerekir. Aman Allahım! Yoksa bir yaratıcıdan mı bahsediyorsun!
- Doğru bildin. Ama neden şaşırdın?
- Şey... Ben O`nun yani büyük patronun sadece inanılacak bişey olduğunu sanıyordum. Varlığı kanıtlanacak bişey değil...
- Aslına bakarsan, bu konu dışında konuşmak isterdim. Yani ezeli varoluşumdan bu yana ilk kez birisiyle konuşmak istedim.
- Ezeli mi?
- Evet! Yaratıcının zihnindeki bir soyutluk olduğumuza göre aslında hepimiz ezeli ve ebediyiz, aynen O'nun gibi...
- Ne yani ben otuzuma bastığım konusunda endişelenmek için çok mu geç kaldım?
- Malesef. Neyse... Benim sormak istediğim, neden herkez beni hissediyor. Yani yalnızlığı... Ne tuhaf, kendim hakkında konuşmak için üçüncü tekil şahis zamirini kullanmaya alışmam zor olacak.
- Şey aslında, benim az önce öğrendiğim gerçeği farketseler böyle olmaz. Yani tam olarak anlamadıkları için kendilerini yalnız hissediyorlar sanırım. Belki de, bana yaptığınız gibi herkesle konuşsanız, insanlar artık yalnızlık (yani sizi) hissetmezler.
- Oooh! Bu hiç iyi olmaz!
- Neden?
- Çünkü beni hissetmezlerse yok olurum!

Duyduğu bu son cümle, adamı şaşırttı. Az önce tanrının varolduğu sonucuna varılabilinecek bir tür GERÇEKLİK ile karşılaşmıştı. Ama şimdi eğer bu gerçeğe inanmazsa, onun ve dolayısıyla Tanrının yok olacağı gibi bir sonuç duruyordu aklının ortasında...
- Ama az önce senin ve YARATICI'nın gerçek olduğunu söyledin. Yani tüm evren, yaratıcının zihnindeki bir soyutluktu hani?
- Evet ama benim bahsettigim evrenin sınırları sizin "kafatası" dediğiniz kemik. Yani aslında içinde benim ve tanrının da varolduğu gerçeklik, sadece sizin zihninizde...
- Anlamıyorum! Kim kimin zihninde dedin?
- Ah! Sanırım hatırladım.
- Neyi?
- Neden sizinle konuşmamam gerektiğini.
- Neden?
- Çünkü bu İMKANSIZ!
Bu, sesin, yani "Yalnızlık"ın çıkardığı son sesti. Adam bir süre hiçbir şey yapmadan oturdu. Sonra "oturmanın" da bişey yapmak olduğunu farketti ve usulca yok oldu... Bu da adamın yaptığı son şeydi...
The End