bir kırbaç gibi çarpan
dalgaların
yaladığı kıyılardan
söküldü
arta kalan
her şeyden

dönmedi uçurumlardan
intiharları gözyaşlarının
ve susmadı
yüreğime işleyen
inleyen melodi

kan damladı güneşten
vurduğunda saatler
zifirî karanlığı

hüzne düştü
dirilişimin diğer yarısı
eriyen bir mum misâli
geçti ömür…gitti
sorgusuz sualsiz

kuru bir ayaz eser şimdi
penceremden içeri

geç saatlerin erken çalışları
harmanladı delilsiz dışlanışları
düşünsel bir ıssızlığın ortasında
çıktı zıvanadan kırgınlık
koptu teller
artık
delirme zamanı geldi

ne bir kuruntu
bu duyumsamaların had safhası
ne de paranoyası yaşanıyor
suskunluğun
görüyorsan istenmediğini
savuruyorsun lanetleri havalara
hırsla…yüreğin yara almış

bundan işte
suskunluğum
ve yalnızlığım

kendi kabuğunda çıldıran bir şiirin içinde yol alıyorum
sessizim

22.08.2006

Atilla Güler