Göz yaþlarýmla yýkadým
Meleklerin lanetlediði bu boþ þehri
Yalnýzlýðýmý köpekler kovaladý
Acý çeken ben deðildim
Dünyaydý belki,
belki de bu sokaklar...
Suçlu ben deðildim
Bulutlar geçti güneþin önüne
Iþýklarý onlar söndürdü
Korkularý onlar doðurdu...
Ben kýrýlgan bir çocuktum
Aðlamaklý konuþurdum
Sevginin peþinde koþar
Aþktan korkardým
Çünkü bilirdim
Aþk bir çakmak gibidir
Parmaðýnýn ucundadýr ömrü
Sevgi güneþtir oysa...
Ve ben güneþten kopmuþ bir alevdim
Dünyaya düþtüm
Senin ruhunu seçtim...
Sýnýrlarýmý çizmeyi unutmuþtu tanrý
Okyanus olmuþ, gökyüzü olmuþ,
gece olmuþtum...
Þimdi gülümsüyorum sonsuza
Yaðmurlar yaðýyor,
ben gülümsüyorum
Ölüm aklýma gelmiyor bile,
Yaþama dair þarkýlar söylüyorum
Korkularýmýn üstüne üstüne yürüyorum
En çok da sensizliðin..
Çünkü en çok ondan korkuyorum
Senden vazgeçmek kolay deðil
Tarifi imkansýz günahlar iþliyorum
seni düþünmeyince
Ruhuma iþkence ediyorum her sabah
yoksun diye...
Umudumuzun þehrine döneceðim bebeðim;
Doðduðum yere,
Aþkýn çirkin yüzünü de gördüðüm caddeye,
Doðrularýn yürürlükte olduðu eve,
Zamanýn olmadýðý sahile,
Seviþmenin günah olmadýðý geceye...

Sýcaklýðýný özlerken dudaklarýnýn,
O serin sesini duydum bu gece..
Yýldýzlarý saydým, en parlaðýný seçtim
Ve uzanýp avucuma aldým
Sonra da ellerim kanayana kadar sýktým
Söndü yýldýz
Ve gece kapkara oldu o anda..
Kollarýmý açýp yüzümü çevirdim gökyüzüne
Tanrýya yalvardým:
“Meleklerini gönder yanýma
Sevgimi kutsasýnlar
Yaþamým son bulmasýn
Seni anlayana kadar.
Sonsuzluða kavuþtur beni
Ellerimin teri ol
Topraðýn rengi,
Suyun serinliði,
Bedenimin sesi ol,
Kutsal sularýnla yýka beni
Cennetini göster
Ama cehennemi de yaþat
Ölümüm kolay olsun
Ama ardýmda kalmasýn kimse
Kalanlar da aðlamasýn.
Sana yalvarýyorum yaratýcým
Günahlarýmý baðýþla...”

Sustum...
Bir tomurcuk çýktý topraktan
akan gözyaþýmla...