Bir cuma akþamý dönüyordum eve;bilemezdim bunun cuma akþamýyla son buluþmam olduðunu.Iþýklar kapanmýþ ve sessizdi sokaðýn evleri...Kapýyý açmamla tanýþmýþtým karþýmda bekleyen üç silahýn merhabasýyla,teslim ol diye sesleniyordu bir ses düþüncelerime ve tek bir kurþun deðdi sol ciðerimin üstüne.Kan oldu düþüncelerimin gözyaþý akmaya baþladý ahþap zemine.Aðlayan Meryem'im daha fazla dayanamadý ve kapaklandý üzerime ve peþine bir kurþun daha...Belki bana deðmemiþti ama saplanmýþtý yüreðime.Gözbebekleri kocaman oldu Meryemim'in,daðýldý son heceler buluþamadan dilinde.Ýþte orada buluþmuþtu aslýnda son nefeslerimiz.Bir polis arabasýnýn bagajýnda taþýdýlar bizi hastaneye,boþtu yollar;meðer darbe olmuþ düþünceye.Bir kitap vardý hem okuyup hem de hayata dair kýsa kýsa notlar aldýðým,ölen yazarýndan çýkaramadýklarý acýlarýný bizden çýkarmaya gelmiþler,talan etmiþler odalarý ve birkaç kitap yüzünden karanlýk hücrelere kilitlemiþler.Peki ya nasýldý Meryem'im,neredeydi þimdi?Hastanede olduðunu söylemiþlerdi;oysa Meryem'im son nefesini karnýnda taþýdýðý diðer canla birlikte ahþap zeminde vermiþti.Benimse kanýyordu yüreðim,düþüncelerimin rengi damlýyordu sol ciðerimden.Tek kiþilik karanlýk bir hücre;sýrayla gelip gidenler,demir kapýda yankýlanan tehditler,falakalar,devamýnda göðüs kafesimin üstünde kýrýlan ýslak sopalar ve ayrýlýyordu et týrnaktan...Can gitmiþti oysa iki can birden,sadece düþünce özgürlüðü yüzünden;çok muydu sanki et týrnaða veda etmiþ,kan tabanlarýma siper çekmiþ?Kim durdurabilirdi ki bu acýyla daha da büyüyen,filizlenip tomurcuk açan düþüncelerimi?Bir damla su dediðimde yüzüme tükürenler kendi kanlarýnda boðulurken girecek toprak bulamadýlar memleketin koynunda ve ne mezarlarý oldu ne de ziyaretçileri.Tarihin karanlýk yüzüydü iþkencede can verenler,bense ufak bir ýþýk o bedenlere...
Son nefesimiz birleþiyordu düþüncelerimizde,son nefes kadar sýcak bir o kadar hazin kazýnýyordu beyinlere.Ve sen yeni nesil;soluduðun havanýn kýymetini bil,çünkü bizim son nefeslerimizi çekiyorsun ciðerlerine...