Hasret serpilmez umudun yanýna,bir kere serptin mi kendi kendini eker.Önce topraðý kandýrýp sokulur yanýbaþýna ve salmaya baþlar zehir salgýlayan kökünü.O kök salmaya baþlayýnca anlarsýn hasretin topraða nasýl sýmsýký tutunduðunu,serptiðine piþman olup sökmek istersin umudun yanýndan.Vurduðun kazmalar,attýðýn kürek kürek topraklar...Ömrünün sonuna kadar da kazsan ayýramazsýn umuda sýmsýký sarýlmýþ hasret köklerini ve hýzlýca büyümeye baþlar.Sense artýk ellerin baþýnýn arasýnda sadece umudu nasýl sömürüp yok ettiðini izlersin.Evvel rengini çalar umudun,büyümesini yavaþlatýrken kendi hýzlýca büyür.Öyle bir an gelir ki umut nokta kadar kalýr hasretin yanýnda.Topraðýn altýnda umudun köküne dolanmýþlýðýyla haince zehrini akýtýrken hasret yukarýda var gücüyle üüstüne yüklenir.Ýki büklüm olur umudun,bir gövdede iki büklüm...Ve çürütür yavaþ yavaþ;o çürür sen gözyaþlarý içinde izlersin.O kadar uzun sürer ki o izleme,hayattan canýn pahasýna çaldýðýn bir umut her gece kan olup oturur boðazýna.Sen aðlarsýn çevrendekiler sana aðlar,sana yeni bir umut yaratabilme çabasýyla saðlarýna sollarýna çaresizce bakýnýrlar.Seninse gözlerin hayattan canýn pahasýna çaldýðýn o umutta kalýr.Yavaþ yavaþ yok oluþunu,eriyip tükeniþini görürken belki halime acýr vazgeçer umudumu çiðnemiþliðinden düþüncesiye beklersin.Ama çok geç;bir kere hasret serpmeyeceksin umudun yanýna,serptin mi kendi kendini eker.Sen her ne kadar farkýnda olmasanda gözyaþlarýnla güçlenip hem seni hem de hayattan canýn pahasýna çaldýðýn o umudu ezer geçer ve o bitmek tükenmek bilmeyen izleyiþten sonra anlarsýn ki bir hasret milyonlarca umudu yok eder...