hastane koğuşunda uyku aramda
elimde kağıt
elimde kalem

bir şair öldü
bir gazeteci
bir yazar

bembeyaz önlüğümle
koştururken bir oraya
bir buraya

bir hemşire vuruldu
bir doktor
bir profesör

bin insan bildi
bin insan duydu
biri bile diline
isyanı sürmedi

ve şimdi yok’um
oysa henüz
küçük bir çocuktum
kahpe dünyanın
lain emellerinde
haince
karanlıklara gömüldüm

kan sızıyor toprağımdan
mezarım yanık

şimdi
bakir bir geleceğin
aynası kırık

ağla dünya
hadi ağla
yüzyıllara damga
vurdumduymazlığına

ve utan ey insan
çocukluğundan

atilla güler