Ömer AKÞAHAN

Yardým ve baðýþ, sadece insana özgü ve sadece insaný çaðrýþtýran sözcükler deðil. Canlýlar dünyasýnýn da kendine özel yardým ve baðýþlarý olduðu biliniyor.
Bunlardan kimi hayvanlarýn örneðin köpeklerin sahipleri için yaptýklarý fedakârlýklar adeta bir efsane þeklinde anlatýlýr durur.
Dünyadaki tüm dinlerin özünde yardým ve baðýþ vardýr; inananlarýna özendirici öðütler verilir. Ödemiþ’te çoðu kimse tarafýndan bilinmeyen bir leylek vakfýnýn varlýðýný yýllar önce çýkardýðýmýz Ödemiþ Efe dergisinde yayýmlamýþtýk. Bu vakfýn amacý, çeþitli yollarla yaralanmýþ ve uçamayacak durumdaki leyleklerin bakýmýný üstlenmek ve onlarý iyileþtikten sonra göç yollarýna salývermektir.
Yani insanýmýz o denli yardýmseverdir ki, býrakýn insaný yaralý leylekleri bile hayata döndürmenin yolunu kurduðu bir vakýfla bulabilmiþtir. Tarihten bu yana Anadolu ve Rumeli topraklarý üzerinde binlerce dernek, vakýf ve bunlara baðlý yurt, aþevi, yaþlýlar evi, kadýn sýðýnma evleri açýlmýþ açýlmaya da devam etmektedir.
Bu öykü, yurdumuzun sadece ulusal boyutta olmayýp dünya ölçeðinde yardým amacý güden ve herkesin adýný yakýndan tanýdýðý Türk Kýzýlayý Derneðine yapýlan ilginç bir baðýþ konu alýyor.
Yardým ve baðýþ ekonomik gücü yerinde olanlarýn toplumsal barýþ ve huzura katký saðlamasý için en kýsa bir yoldur. Ancak bu yolu açabilmenin yolu da bu insanlara doðru projeler ve seçenekler sunarken, gerekli olan güveni karþý tarafa hissettirmek çok önemlidir.
Birçok yardým kuruluþunun amacý dýþýna taþtýðýnýn anlaþýldýðý günümüzde halkýmýz eskiye oranla daha bilinçli ve dikkatli hareket etmektedir.
Þimdi gelelim þu baðýþ öyküsüne…
***
Varlýklý bir karý koca, hem ekonomik yönden hem de yaþ bakýmýndan en olgun dönemlerine gelmiþlerdir.
Her ikisi de dinsel görevlerini aksatmamaya çalýþmaktadýrlar. Hemen her sohbetlerinde, o güne kadar bir türlü gerçekleþtiremedikleri, Ýslamýn beþ þartýndan biri olan hac görevini biran önce yerine getirmek isteðini dile getirirler.
Sonunda karar verilir. Gerekli müracaatlar yapýlýr. Günü gelince hayýr dualarla hacca uðurlanýrlar.
Hac için gittikleri Mekke’de görev tamamlanmýþ, Medine’ye gideceklerdir. Ancak o gün yoðun bir kalabalýðýn arasýna karýþtýklarýnda aniden birbirlerini kaybederler.
Adam eþini ararken, eþini tanýyanlar onun öldüðünü söylerler.
Kadýn da kocasýný her yerde aramaktadýr. Sorduðu kiþiler de ona eþinin öldüðünü ve acele olarak gömüldüðü haberini verirler. Bir anda ölüm haberiyle sarsýlan ve zor duruma düþen kadýn Türk Kýzýlayý’na durumu anlatýr. Dernek görevlileri kadýna sahip çýkarlar. Onu barýndýrarak yedirir, içirir ve görevini tamamlamasýna yardýmcý olurlar.
Hac görevini tamamlayan hacýlar artýk kafile halinde yurda dönmeye baþlamýþlardýr.
Eþini kaybeden koca da bu dönenler arasýndadýr.
Ancak kocasýný kaybeden kadýnsa bir süre daha kutsal topraklarda Türk Kýzýlayý kafilesiyle kalmak zorundadýr.
Türk Kýzýlayý kafilesi görevi gereði tüm Türk hacýlar Suudi Arabistan’ý terk ettikten sonra yola çýkacaktýr. Öykünün kahramaný Ödemiþli Hacý Ayþe Akseki’dir.
O, ülkesine yani Ödemiþ’e böylece tam kýrk gün gecikmeli döner.
Ayþe Haným, Ödemiþ’te kendisini nasýl bir manzaranýn beklediðini bilmemektedir. Dönüþ yolunda eþinin ani ölümünden duyduðu üzüntüyü akrabalarýma ve yakýnlarýma nasýl anlatýrým acaba diye düþünmektedir.
Oysa ayný zamanlarda, kendisinden önce eve dönen kocasý da ölen eþinin kýrk gün lokmasýný döktürme telaþý içindedir.
Eve vardýðýnda sokaktaki kalabalýða bir anlam veremeyen Ayþe Haným, kapýyý çalýp da içeri girdiðinde gördüðü manzara karþýsýnda þaþkýna düþer. Ama ayný zamanda onu karþýlarýnda capcanlý gören yakýnlarýndan düþüp bayýlanlar olur.
Ortalýk bir anda karýþsa da, öldü sanýlan Ayþe Hanýmý yeniden aralarýnda görmenin sevinci ve mutluluðu ile aile bir sevinç yumaðý oluþturur.
Ayþe Akseki, baþýndan geçenleri anlatýrken, eþi de kendi yaþadýklarýný yeniden anlatýr. O zor gününde Türk Kýzýlayý’nýn kendisine kol kanat gerip, evine kadar salimen getirmesini hiç unutmaz. Ve kararýný verir.
Bugün Türkiye’de örnek gösterilen çok deðerli binasýný 1973 yýlýnda hiç düþünmeden Türk Kýzýlayý’na baðýþlar.
Ancak onun bir dileði daha vardýr: Yaptýðý bu baðýþta kesinlikle adýnýn geçmesini istemez. Bu nedenle, kadirþinas Ayþe Akseki’nin adý ancak ölümünden sonra anýlmaya baþlanýr.
Onun bu incelikli düþüncesi, gelecek kuþaklarca da örnek alýnmasý en büyük dileðimizdir.
Bu binayý restore ettirerek, þýk bir dernek binasý durumuna gelmesinde büyük emeði geçen Türk Kýzýlayý Ödemiþ Þubesi Baþkaný Rýfat Boyacýoðlu ve yönetim kurulu üyelerine de ayrýca teþekkür borçluyuz.
Hakkýný teslim edelim; eðer Ayþe Haným, bugün yaþasaydý; ne ben bu öyküyü yazabilirdim, ne de o asil adýný dernek binasýnýn duvarýnda görebilirdik.
Iþýklar içinde yat! Sevgili Hacý Ayþe Akseki!