HAYATIN ESKİ TADI YOK

O günü hiç unutmam.1974’ün Kasım ayının ilk günlerinden biriydi. Eylül ayında, Ladik Akpınar Öğretmen Okuluna kayıt olmuş, aşağı yukarı da iki ayı aşkın da okuldaydım. Ağabeyim Bafra’dan yanıma gelmişti. Bana sarı bir zarf uzatarak, Çankırı Astsubay Okulu sınavlarını kazanmış olduğumu söyledi. Ben de bana gelen bu belgeyi aldım, hızlıca birkaç defa okudum. Yoğun ve karışık duygular içindeydim. Çünkü belgenin tarihi, yaklaşık iki ay öncesini gösteriyordu. Astsubay okuluna gitsem okula kayıt yapılıp yapılmayacağını bilemiyordum. Okuduğum öğretmen okulunda iyi bir eğitim/öğretim veriliyordu, buradan da kopmak istemiyordum, bitirirsem öğretmen olacaktım. Hocaları da öğrencileri de çok iyiydi. Eski Köy Enstitülerinin devamı olan bir okuldu burası, diğer taraftan, Astsubay okuluna gitsem orada beni devlet okutacaktı, hatta bunun ötesinde bir miktarda harçlık alacaktım. Ailemin ekonomik durumu hiç de iyi değildi. Altmışı aşkın yaşlarıyla; çeltik, ayçiçeği, mısır, ekin tarlalarında ‘yevmiyecelik’ yapar, oradan kazandıkları üç beş kuruşu bana ve okuyan diğer kardeşime göndermeye çalışırlardı. Kapılarında bulunan sağılan bir inekten artırdıkları süt, yoğurt, yağ ve birkaç tavuğun yumurtasını pazara götürür, satarlar ve bir şekilde de onunla da kendi ihtiyaçlarını karşılarlardı. Hiçbir sosyal güvenceleri, bunların dışında hiçbir gelirleri de yoktu. Köyde bu işler de yaz mevsiminde birkaç ayda olur biterdi. Köylüler bunun dışında kışın ve bahar aylarında sadece varsa ellerinde ki hazırı yerlerdi. Başka zaman ne iş ne güç ne de para kazanılırdı. Kimileri de gurbete özellikle de İstanbul’a gider inşaat işlerinde çalışırlardı. Bende bütün bu köy hayatının içinde hayvanlara bakar, bağ bahçe ile uğraşır, ağaların beylerin işleri çıktıkça oralarda çalışırdım...
Kemal Düz
18.04.2009 İskenderun