O gün Ulus halinde iþlerimi bitirdikten sonra birkaç parça sipariþi almak için Çýkrýkçýlar yokuþuna doðru yola koyuldum. Ýkindi namazýný da Aslanhane camisinde kýlayým dedim. Çýkrýkçýlar yokuþunun dar sokaklarýnda dükkânlara gire çýka, camiye vardým. Bu bin ikiyüzlü yýllarda yapýlmýþ bir Selçuklu camisi-dir. Caminin duvarlarý taþtandýr, içindeki sütunlar ve tavan ise aðaçtan yapýlmadýr. Kale duvarlarýnýn hemen altýndaki bu cami az aþaðýdaki Ahi Evran camisine benzer. Her ikisi de birer mimari þaheser deðildirler ama içlerine girildiðinde verdikleri sadelik duygusu muhteþemdir.
Caminin avlusundaki þadýrvanýn baþýna vardým. Ezana daha vakit vardý. Etrafta cami duvarýnýn dibinde uyuklayan bir sakallý dýþýnda kimse yoktu. Ceketimi ve þapkamý çýkardým. Þadýrvanýn duvarýndaki aský-lýklardan birine astým ve kurnalarýn birinin önüne oturdum. Allah’ým ne kadar da yorulmuþum… Ayaklarýmýn sýzýsýný oturunca hissettim. Derisi güneþten iyice katýlaþmýþ ayakkabýlarýmý sonra da çoraplarýmý çýkardým. Çoraplarýmý ayakkabýlarýmýn üzerine serer gibi koydum. Öylece ortalýkta duran takunyalardan bir çiftini ayaklarýma geçirdim. Yürümekten þiþmiþ kýrk dört numara taraklý ayaklarým daha bir büyük gibi duruyorlar. Ayaklarýmý öylece kurnadan akan soðuk suyun altýna tuttum. Buz gibi soðuk suyun altýnda ayaklarým ne kadar rahatladý anlatamam. Ayaklarým üþümeye baþlayýnca kurnayý kapattým ve sýrtýmý þadýrvana çevirip bir müddet öylece yüzüme vuran güneþin altýnda rahatlayan ayaklarýmý seyrederek oturdum. Nasýrlý ayaklarýma baktýkça sanki daha önce hiç görmemiþ gibi ayak týrnaklarýmýn ne kadar biçimsiz olduklarýna hayret ettim. Kimi içine kimi dýþarý bükülmüþ týrnaklar sanki ayakkabýya girmeye itiraz eder gibiler. Çýplak topraða basmayý seven ayak ayakkabýya zor alýþýyor. Öylece boþ boþ düþünerek ne kadar oturdum bilmem. Etrafta abdest almaya gelenler çoðalmaya baþlayýnca ben de kollarýmý sývadým ve abdest almaya baþladým. Nasýrlý ellerim de ayaklarým gibi büyüktür. Ellerimi evvelki gün incittiðim sol baþparmaðýma dikkate ettim. Týrnak kan toplamýþ. Belli ki týrnak düþecek. Yavaþa yavaþ abdestimi aldým.
Caminin giriþinde köy camilerine benzer küçük bir hol vardýr. Bu holün sol tarafýnda isterseniz ayak-kabýlarýnýzý verebileceðiniz bir de vestiyer bulunur. Ben ayakkabýlarýmý hep vestiyere veririm. Bunu biraz da ayakkabýlarý alýp kutucuklara koyan çocuða para vermek için yaparým. Ben ayakkabýlarýmý verip içeri girdiðimde ezan okunmaya baþladý. Caminin önüne doðru yürüdüm. Minberin hemen yanýna baðdaþ kurup oturdum. Sað omzumu minberinin aðaç gövdesine yasladým.
Elimi minberin aðaç oymalarýnýn üzerinde dolaþtýrýrken benden önce kaç kiþinin daha bu camide hem de tam benim oturduðum yerde oturduðunu düþünmeden kendimi alamadým. Herkes de bu olur mu bilmem ama ben buraya her geldiðimde bu sekiz yüz yýllýk camide benden öncekilere giderim. Kaç kuþak buradan geçti gitti ve ben de yolcuyum derim kendi kendime. Bazen babam gelir aklýma. At arabalarýyla yük taþýdýðýmýz, parasýzlýktan han’dan oda tutamayýp atlarýn yemlerini yedikleri oluklarýnda uyuduðumuz günler. Allah’ým derim içimden gitsin gitsin de gelmesin o günler geri.