GÜNEBAKAN

Her yer karanlýk. Kör olmuþ güneþ. Zaman yok. Duygu yok. Bacaklarýmla ellerimi karýþtýrýyorum. Kalbimden bedenime yayýlan, hücrelerime iþleyen derin bir sýzý… Sýzýyý anlatacak ünlemler kayýp.

Kapý gýcýrdayarak açýldý. Kör karanlýða güneþten tozlu bir parça süzüldü. Günlerdir bir yudum ýþýða hasretim; ama gün ýþýðý aydýnlýk deðil gözlerimi rahatsýz eden bir ýþýk topu sadece. Týpký gecelerce gözüme tutulan, gözümün içine içine sokulmaya çalýþýlan fenerler gibi. Sesler geliyor kulaðýma. Seçemiyorum, ad koyamýyorum, anlamlandýramýyorum. Bütün sesler ayný. Bütün sesler bir çýðlýk artýk. Çünkü günlerdir sadece çýðlýk dinliyorum. Duvarlarý, hücreleri parçalayacak kadar büyük acýlarýn büyük çýðlýklarý... Onlar istediler baþka sesler, baþka sözcükler duymayý; ama onlarýn da duyduklarý sadece çýðlýktý. Baþý dik, aðlamayan, inlemeyen, direnen… Bir tokat gibi patladý çýðlýklarýmýz suratlarýnda. Onlar tekmeledikçe çýðlýklarýmýz kesti suratlarýný. Kulaklarýndan beyinlerine girip sinir uçlarýna dokundu.

Takýyorlar kollarýna götüreceklermiþ. Yine mi, yine mi yoksa? Bu kez daha büyük bir odadayým. Eþyalar var. Oturuyorum bir sandalyeye. Düþünmüyorum ne olacak diye.

Tanýdýk bir ses… Bir yerlerden hatýrlýyorum:

“ Kýzým ”

Kaldýrýyorum baþýmý. Bakýyorum sesin gözlerine. Annem…Geldi yanýma. Hýçkýrýk sesleri ile aldý gövdemi. Ölü bir balýk gibi tepkisiz, donuk gözlerim çözülüverdi. Irmaklar gibi çaðlamaya baþladý gözyaþlarým. Sanki yýllarca kapatmýþým onlarý bir sandýða ve örtmüþüm üstünü siyah örtülerle. Direncimin, inancýmýn zýrh olduðu yaþlar çözülüverdi annemin kollarýnda.

Aldý beni.

Evdeyim…

Bir þeyler soruyor. Duyuyor konuþmuyorum. Harflerimi yitirmiþim sanki. Eþyalarý gösteriyor, algýlayamýyorum, kitap getiriyor. Açýp önüme koyuyor, bakýyorum, okuyorum ama algýlayamýyorum. Kopuk kopuk anlamlar… Birleþtiremiyorum. Uyumak istiyorum, uykuya dalamýyorum. Korkuyorum gözlerimi kapatmaktan. Kapattýðýmda geçmiþi yaþýyorum. Bir titreme alýyor vücudumu, aðlama krizleri baþ gösteriyor. Dalsam bir sancýyla bölünüyor uykularým. Çýðlýk çýðlýða kan ter içinde uyanýyorum. Yataða büzüþüp kaskatý dolanýyorum çarþafa.

Aylarca bir hücrede tecrit edilmiþliðin verdiði uyumsuzlukla çýrpýnýyor bedenim, duygularým. Belki de hiçbir þey saðlam olmayacak. Karanlýkta körleþmiþ beyinler ve duygular yýðýnýyým. Hayata uyumsuzluðun verdiði sersemlik benim sendelemem. Artýk saatlerce kitap okuyamayacaðým, uzun uzun müzik dinleyemeyeceðim, düþünemeyeceðim. Bir yaným kör, topal, saðýr, yarým…

Aradan kaç gün geçti bilmem; günler, aylar geçiyor ama ben hala ayný kâbuslarla, kan ter içimde, bir güne uyandým. Uyumak bile aðýr geliyor bedenime. Yavaþça doðruldum yataðýmdan. Aðýr aksak adýmlarýmla banyodayým, bir avuç su çalýyorum yüzüme. Birkaç lokma alýyorum aðzýma, zar zor yutuyorum. Annem, anlatýrken bir þeyler kapý zili çaldý. Birden irkildim. Tedirgin oldum bu gürültüden. Biri yaklaþtý masaya. Tanýdýk bir yüz, hayal meyal bir fotoðraf sanki belleðimden. Yaklaþtý yanýma, konuþmadýk, gözlerini sürdü gözlerime. Sevcan … Gelen Sevcan’dý. Geceleri ve gündüzleri, hayatý, sevdayý, mücadeleyi paylaþtýðým Sevcan.… Doðruluyorum. Kollarýnda gülümsüyorum ilk defa. Öyle bir sarýlmýþým ki sanki býraksam kederimle dolacak ruhum. Konuþtuk. Günlerce biriktirdiklerimi konuþtum.

“Dýþarý çýkacaðýz.” dedi.

Oysa benim ne gücüm ne de cesaretim vardý gün yüzü görmeye. Odama gittik, giyinmeme yardým etti, huzur bulduðum kollarýnda adýmlýyordum sokaklarý. Bedenim yorgun düþtüðü için sýk sýk oturmak zorunda kalýyorduk. O hep gülümseyen yüzüyle güç veriyordu bana. Bir tarlaya geldik. Ayçiçekleri uzanýyordu önümde. Ayçiçeði tarlasýndaydýk. Yaz gelmiþ olmalýydý. Çiçeklerin üzerinde, ufukta onlarý aydýnlatan bir kýzýllýk beliriyordu. Gün bitmek üzereydi. Bütün çiçekler, yüzünü onlarý aydýnlatan ýþýða dönmüþtü. Ilýk bir rüzgar deðdi yüzüme. Ferahlýk hissettim. Rüzgâr, umut üfledi yüreðime sanki. Býraktým Sevcan’ýn kolunu. Ay çiçekleri arasýna karýþtým. Onlarý hissettikçe güçleniyordu bedenim. Eðildim kokladým her birini. Onlarýn yanýna yakýþtýðýmý hissettim, evet ben de onlar gibiyim: Ufalmýþ bedenim, yarý açýk bilincimle taç yapraklarýný, yolunu aydýnlatan ýþýða uzatan, yüzü daima güneþe dönük, bir günebakaným. Cesaretim, umudum ve direncimle dimdik ayaktayým.

Nilay Akçay
GÜNEY,SAYI 52,NÝSAN-MAYIS-HAZÝRAN 2010 )