Bir seni sevdim, adýný anýmsadýkça geçmiþte yaþacak kadar.
Bir sana aþýk oldum, yüzün geldikçe gözümün önüne ah dediðim.
Bir seni özledim, her sigara dumanýnda içime derin derin çektiðim.
Bir seni unutamadým, duyduðum her yaðmur tanesinde.
Bir kendime yalan söyledim, hala atamadýðým adýnýn harflerini içimden..
Kal dediðimde, kalabilecek kadar seviyor olsaydýn beni, yaðmurlarý, istanbul’u, saðýmý, solumu
suçlamasaydým yalnýzlýðýmla..


Kendime en büyük yalaným, gerçekleri açýða vurmakmýþ. Bazen yalanlarmýþ gerçekten güzel olan, kim öðretti bana ille de doðruyu söylemelisin diye. Doðrular bazen can yakýyormuþ en yakýn hissettiðinizi en uzaðýnýz olduðunda. Görüp de dokunamadýðýnýzda yada seslenip de duyuramadýðýnýzda. Gerçekler bazen sizi hayal kýrýklýðýna uðratabilirmiþ. Gerçeði söylemek deðil zor olan, asýl zor olan gerçeði yaþattýðýnýz hayatlarda..