En çýlgýn aþk adýný bizden aldý.
Ancak en acemisiydik aþýklarýn.
Her þey deðiþiveriyordu,
Tam da söyleyecekken her þeyi.
Uzak bir ses gibiydi barýþ abinin þarkýsý,
Domates biber patlýcan,
Domates biber patlýcan,
Domates biber patlýcan…
Bilmece gibiydi aþk,
Çözümü inadýna zor,
Ve öylesine inadýna kolay.
Köprüde karþýlaþmýþtý iki inatçý keçi,
Yönleri hep aynýydý.
Ama inat deðilmiydi?
Gurur deðilmiydi kaybetmenin adý ellerindekini?
Bildikleri halde yönlerinin birliðini,
Bile bile gidiyorlardý farklý yönlere.
Bir bilmecemiz vardý çocuklara,
Acaba neydi?
Hayat denince akla gelirdi adý.
Hemen þimdi bulurdu sorsan bir bebeðe!
Aþk!
Aþk!
Aþk!
Derdi bebek aðlamaklý ve hep isteyen sesiyle.
Peki sen ne derdin?
Ya peki ne derdim ben?
Ýnat!
Ýnat!
Ýnat…

Hayat kýsaydý,
Biliyordu inatçý keçiler bunu inadýna,
Ýnadýna kaçýyorlardý kalplerinden,
Kalplerindekinden.
Kaçýyorlardý bebeðin bile bildiði,
Evreni kutsayan yanýttan.
Aþk derdi bebek,
Ve aþk derdi kucaðýnda bebeði bir anne,
Bakarak bebeðin gözlerine.
Ýnat!
Ýnat!
Ýnat!
Diyordu keçiler…
Kaçarak kalplerinden,
Kalplerindekilerden.

Bir vardý,
Bir yoktu.
Zaman týngýr mýngýr sallardý hayatýn beþiðini.
Ne evvel zaman içindeydi,
Ne de saman içindeydi kalbur.
Ne masaldý hayat,
Ne de hayat masaldý.
Her þey gün gibi gerçekti sözlerimdeki.
Sözlerim hep gerçekti gün gibi.
Ýki inatçý keçi vardý,
Hayatýn köprüsünde karþýlaþmýþlardý.
Hep ayný yere bakýyorlardý,
Hep ayný sesti gýrtlaklarýndan hayata saldýran,
Hep ayný sözdü dillerindeki.
Ýçtendi her söz,
Ama içleridnen geçiyordu keçilerin yalnýzca.
Ýçten içe haykýrýyordu keçilerin her biri
Yanýtýný beþiðindeki bebeðin.
Aþk!
Aþk!
Aþk!
Fakat takýlýyordu gururun kavþaðýndaki
Ýnat engeline.
Ýnat!
Ýnat!
Ve inat!
Diyordu keçilerin her biri,
Bile bile düþüreceklerini aþký hayatýn köprüsünden.
Sonra bir bebek aðlýyordu annesinin kucaðýnda,
Her çýðlýðý yanýttý bebeðin,
Her nefesinde aþk aðlýyordu bebek.
Ve her damlasýnda annenin sütünün,
Aþk akýyordu bebeðin bedenine.
Sonra yine köprü vardý,
Ve köprüde iki inatçý keçi.
Ýnadýna aþkýn,
Ýnat diyorlardý.
Ve bir bebek yine baþlýyordu yanýtý aðlamaya.
Ve bir anne veriyordu yanýtý bebeðin bedenine.

Sonra bebek oluyordu köprü,
Ve aðlýyordu yanýtý ayaklarýnýn altýnda
Ýnatçý keçilerin.
Ve bir bilmecesi vardý bebeðin keçilere,
Haydi sor dedi keçiler.
Bebek deyince,
Anne deyince,
Hayat denince akla gelirdi adý?
Acaba neydi yanýt?
Kutsardý bebeði,
Anneyi kutsardý bebeðin gözünde.
Ýþte þimdi bulmuþtu keçiler!
Þimdi söyleyin dedi köprü bir bebeðin sesiyle.
Ýnat!
Ýnat!
Ve inattý yanýtý keçilerin.

Peki neydi masalýn sonu?
Neydi baþlangýcý gerçeði krisnanýn?
Ýlk kim atacaktý inada taþý?
Ýlk kim yakacaktý ýþýðýný bebeðin gözlerindeki yanýtýn?
Kim bakacaktý diðerinin gözlerine?
Ýlk kim uzatacaktý zeytin dalýný?
Ýlk kim tutacaktý kimin elini?
Kim çiðneyecekti inadý diþlerinin arasýnda ilk kez?
Ýlk kim vaz geçecekti kaçmaktan gerçekten?
Ýlk kim susturacaktý bebeði
Gerçeði aðlamaktan?
Kim güldürecekti bebeði gerçeðe?
Ve bir vardý,
Bir yoktu.
Zaman týngýr mýngýr sallardý sevda bebeðinin beþiðini.
Ne evvel zaman içindeydi,
Ne de saman içindeydi kalbur.
Hep gerçekti sözlerim,
Ve gerçekti sözlerimin her biri.
Her biri gerçekti sorularýmýn,
Ve her biri yanýt bekliyordu hayattan.
Yanýt bekliyordu inatçý keçilerin her birinden sorularým.
Bitmelimiydi gerçek?
Hayallere karýþmýþ bir masalmý baþlamalýydý?
Düþmelimiydi aþk köprüsünden bebeðin?
Yoksa keçilerin kalbinde aþk bebek mi olmalýydý?
Bir vardý,
Bir yoktu.
Ne baþý belliydi,
Ne de sonu belliydi masalýn.
Masal uzaktý,
Ve yakýndý hayat.
Ve bilmiyorlardý keçiler
Gerçek inatmýydý,
Yoksa aþkmýydý.