Ölüm haberleri yalan olmaz ama ilk haber aldýðýmda buna inanamamýþtým. Haberi veren telefondaki ses, biraz kýsýk ve boðuktu ama yine de ‘þaka yapýyor’ diye düþünmüþtüm. Ama o; “Ben nasýl þaka yaparým, hem ölüm haberleri yalan olur mu hiç?” demiþti.
Maalesef; ölüm haberleri yalan olmuyor…
Ama ben Cemal Aslan’ýn ölüm haberinin yalan olmasýný ne kadar isterdim.
Yalanlarý hiç sevmem ama bir kez de olsa arkadaþýn söylediði bu haberin yalan olmasýný ne kadar isterdim...
Lakin -arkadaþýn da söyledi gibi- ‘ölüm haberleri yalan olmuyor’ maalesef…
Nedense bir insanýn vefatýndan sonra insanýn zihnine düþen ilk görüntü onu en son gördüðü an oluyor. Ben onunla en son belediye binasýnda, koridorda karþýlaþmýþtým, telefonla görüþtüðü için bu kez hal hatýr soramamýþ ve birbirimizi selamlamakla yetinmiþtik.
Yurt dýþýnda olduðu halde benden önce haber alan ve ayný haberi -belki de- teyit etmek için benimle paylaþýn arkadaþýn hatýrlatmasýyla; “Ýnnâ lillâhi ve innâ ileyhi Raciûn” diyorum ama hala inanamýyorum Cemal Aslan’ýn vefat ettiðini.
Arkadaþ telefonu kapattýktan sonra hafif bir baþ dönmesi oldu bende, olduðum yere yýkýlýp kaldým. O an bahçede çalýþýyordum. O haberden sonra kollarýmda ayaklarýmda bir gevþeme oldu. Ilýk bir ter aktýðýný gördüm alnýmdan. Daraldýðýmý hissettim. Göðüs kafesimin hýzla kalkýp indiðini görüm…
Bereket ki, küçük çocuklardan baþka kimseler yoktu yanýmda. Yetiþkin birileri olsaydý o an, kesin beni acile kaldýrýrlardý çünkü kalp ritmim yine düzensiz atýyordu. Daha önce ayný sorunu yaþayýp, -dinlenmek gayesiyle- yýllýk izne ayrýldýðýmda beni ilk arayan Cemal Aslan olmuþtu…
Hastalandýðýmý üzüntüyle duyduðunu söyleyerek geçmiþ olsun dileklerini iletmiþti. Sonra o sýcak, içten ve babacan sesiyle nasihatler etmiþti. Ayný rahatsýzlýktan muzdarip olduðunu vurgulayarak, “yeme içmene dikkat edeceksin ve spor yapacaksýn; az yemek, çok spor” diyerek bazý tavsiyelerde bulunmuþtu.
Basýnýn içinden geldiðimiz için Cemal Aslan’la arkadaþlýðýmýz eskilere dayanýr ancak son 4-5 yýldýr da ayný çatý altýnda mesai arkadaþý olduðumuz için daha çok görüþüp daha çok dertleþiyorduk…
Bu yakýn ve samimi muhabbetimizden kaynaklanmýþ olacak ki, vefat haberini veren telefondaki arkadaþa inanamamýþtým. Nedense; insan en yakýn dost, akraba ve arkadaþlarýný kaybettiði vakit inanamýyor/inanmak istemiyor.
Lakin ölüm haberleri yalan olmuyor…
Ýsterdim ki arkadaþ bana bir þaka yapmýþ olsundu ama her ölüm haberin þaka olmadýðý gibi Cemal Aslan’ýn ölüm haberi de þaka deðildi maalesef…
Artýk gerçek olduðuna inanmýþ olacaðým ki; telefonu kattýktan sonra boðazýma bir kör düðüm çöküverdi ve bir hýçkýrýk tuttu beni.
Bir hýçkýrýk tutuverdi ama aðlayamadým.
Aðlasam…
Aðlasam rahatlardým kesin….
Ama ne aðlayabildim ne de o þoktan kurtarabildim kendimi.
Öylece donuverdim, kaldým…
Cemal Aslan’la ilgili, geçmiþimin fotoðraflarý gözlerimin önünde bir film þeridi gibi gelip geçti…
Hiçbir karesinde negatif bir poz göremedim.
Güler yüzlü ve gülmesini bilen bir insandý Cemal Aslan. Onun bulunduðu ortamda hep pozitif bir hava eserdi. Çünkü gülmesini bildiði gibi güldürmesini de bilirdi. Mertlik ve delikanlýlýk onu en iyi tarif eden iki kavramdý. Hiçbir zaman diklenmeyen ancak hep dik durmasýný bilen ve bu ilkesinde asla taviz vermeyen hasbi bir insandý…
Birkaç satýrlýk yazý ile onun kitaplara sýðmayacak kadar güzel hasletlerini anlatýp bitirecek deðilim. Benim maksadým, -birkaç güzel kelam da olsa- onu hayýrla yad edip rahmet okumaktýr.
Bu yazýda belki Cemal Aslan’a aðýt yakamýyorum ama O’nu rahmetle anýyorum.
Ve gönül isterdi ki, bu emektar insan son yolculuðuna belediye önünden bir törenle uðurlansýndý…
Baþta oðlu Bekir olmak üzere yakýnlarýna ve sevenlerine baþsaðlýðý diliyorum.