Yine bi gün, böyle kederli yürüyordu Remzi. Ayaðýnýn altýndaki karýn gýcýrtýsý botlarýnýn tabanýnda bir ritim tutar gibiydi. Bir an duruyor, ellerini ovuþturuyor, hohluyor, bir daha ovuþturuyor sonra yeniden adým atýyordu. Her günkü gibi, adýmlarýný tam da burada hýzlandýrýyor, yüzünü sol tarafýnda kalan marketin ýþýltýsýz vitrinine çeviriyordu.

Hemen ilerde, arkasýna dönüyor caddenin bembeyaz boþluðunu süzüyordu. Yine durdu. Önce sola, sonra saða, sonra ardýna…

Her gün aralýksýz bu ritüeli gerçekleþtiriyordu.

Merdivenin üzerindeki karlarý elleriyle karýþtýrdý. Sonra buldu.

Kapaðýný okudu elindekinin. Sonra içini açtý, bir hastanýn kalbine ellerini sokar gibiydi.

Okudu, Platonov þöyle diyordu:

“Ölüleri yaþayanlar gömmeli, fakat burada yaþayan hiç kimse yok; hayatta olanlar uykuda geçiriyorlar ömürlerini. Sen onlar için mutluluk yaratamazsýn, kendi kederlerinin bile farkýnda deðiller, üzülemiyorlar bile artýk, çünkü çoktan tükenmiþler.”

Sonra geldiði yolu geri döndü. Yine marketin camýndan paltosunun rüzgarýný izleyerek…

Bugün de amacýna ulaþmýþ, o kitabý, o bodrum katýn penceresindeki havalandýrma deliðinden içeri atmýþtý.

…

Sonra bugün, karýn üzerinde koca teker izleri gördü. Baktý. Üstüne basýlmamýþtý. Yeni geçmiþ bir kamyondan baþkasý deðildi bu. Koþtu sonra. Bu sefer markete deðil, pencereye. Baktý, hala görünmüyordu oda. Apartman kapýsýndan daldý içeri. Baktý. Bi adam. Elinde kaðýt. Kaðýtta yazý.

“Kiralýk”

Sordu.

- Nereye gittiler?

Adam tok bir ses tonuyla, döndü bir baktý, gözlerini çekti, cevapladý:

- Bilmem.

…

Yine o gün, kederli yürüdü. Üstünden üniformasýný çýkarýp attý. Çöpçüydü. Her gün yürüyor, köþedeki sahafýn dýþarý attýðý kitaplarý toparlýyor, elleriyle temizliyor, yapýþtýrýyor, düzeltiyor, ve o camdan içeri atýyordu.

Camýn ardýnda duran bir çift göz geliyordu aklýna. O kitaplarý okuduðunu düþlüyordu.

Utanýyordu kendinden. Ama seviyordu.

…

Sonra koþtu. Yaþlý adamýn omzundan tuttu.

Peþinden dalmýþtý içeri.

- Oðlum, bilmiyorum dedim ya.

Gördüðü ilk odaya daldý.

Yok.

Bir diðerine.

Boþ.

Ve sonunda kapalý kapýyý zorladý. Adam seslendi.

- Orasý kullanýlmadý hiç.

Kapýyý zorladý, girdi içeri…

Pencerenin dibinde koca bir kitap yýðýný vardý.

El sürülmemiþti.

Marketin ýþýltýsýz vitrinine baktý önce.

Sonra saða…

Sola dönüp yürüdü.

Peþinden çuvallarý sürükleyip, kamyonun teker izlerini silerken, sokaklarýn karanlýðýnda kayboldu.