Uzaktayým benliðimin en ücra köþesinde. Denizleri aþarak gelmiþ gibiyim bilinmezliðin yerine. Hiç kimsenin olmadýðý bir yer burasý. Rüzgarýn uðultusu duyuluyor daðlarýn eteklerinde. Saçlarým savrulurken gökyüzünde birden hayal kurmaya baþlýyorum gönlümün derinliklerinde. Nerdeyim diyesim yok kendime. Çünkü neden, niçin, ne zaman , nasýl sorularýnýn olmasýný istemiyorum zihnimde. Bu sefer de ben düþünmeyeyim. Adýmý bir an olsun hatýrlamasam , kimliðimi, benliðimi ruhumdan ayýklasam bir kaç günlüðüne nasýl olurdu acaba? Bir tek bunu merak ediyorum þimdilik. Tekrar gürültünün ve telaþýn içine düþtüðüm zaman kaçýp kurtulmalýyým kendimden bile. Sizler kendinizden hiç uzaklaþmayý düþündünüz mü? Denemeden kimseye zarar gelmez sanýrým. Ýnzivaya çekiliyorum bir süreliðine..Ýzninizle...