Gündoðumu Sohbetleri

Bir yaz sabahýydý.Saat denilen itaat ve düzen aygýtý altýyý gösteriyordu.Deniz öyle sakin, öylesine rahatlatýcýydý ki, dünyanýn hep böylesine huzur verici olduðunu düþünebilirdi insan.Liman tarafý þeftali rengine bürünmüþtü.Bir yanda doðmak üzere olan güneþin verdiði umut, diðer yanda insaný doðaya yaklaþtýran horoz ve kuþ sesleri...Yüzümü güneþe döndüm.Gözlerimin içine içine girmesine bir itirazým yoktu.Zaten itiraz edecek bir þey de yoktu.Ýnsansýzlýðýn getirdiði duygularla insanlýðýmý yaþýyordum ve sadece hissediyordum.
Bir anda geçmiþ günlere daldý gözlerim ve bir hesaplaþmaya girdi kendimle kendim.Ýç sesim konuþmaya baþladý.’Söylesene’ diyerek ardý ardýna sýralamaya baþladý sorularýný...
‘Söylesene, bunca yýldýr yaþýyorsun.Neler yaptý bu insan yüreðin, neler baþardý?’
Mesela gecenin kaçý olursa olsun arayabileceðin dostlar edindin mi hayatta?
Hayatýndaki her þeyi tüm ayrýntýsýna kadar bilen biri var mý ya da?
Gecenin bir vakti devasal büyüklükteki bir gemiden ayaklarýný denize uzatarak özgürlüðü içinde hissettin mi hiç?
Ölesiye sevdiðin, doyasýya yaþadýðýn bir þehir var mý mesela?
Dünyanýn aþktan ibaret olduðunu sanacak kadar büyük aþklar yaþadýn mý? Ve ayný büyüklükteki aþk acýlarýný tattýn mý?
Karlý bir gecede sevdiðinin adýný tüm þehre haykýrma cesaretini gösterebildin mi?
‘Ne kadar tatlýsýn?’ diyerek yanaklarýný sýkan bir dost eli oldu mu bebekliðinden sonra?
Sarhoþ olup sorumluluktan, kaygýdan, yalandan dolandan arýnmýþ olarak, olaðanca saflýðýnla bakabildin mi hayata?
Tüm bu sorulara yanýt olarak, ýþýldayan güneþe doðru kollarýmý kocaman açarak ‘EVET, EVET’ diye baðýrmak istedim.Ama tam bu sýrada içimdeki ses yine konuþmaya baþladý.
‘Peki ya acýlarýn? Yok mu acýlarýn?Hayatta hep kazanan ya da hep kaybeden tek bir insan yoktur ki...’
Çaresiz, korunaksýz çocukluðun yükleri
Yapman gereken zorunluluklar
Girmen ve geçmen gereken sýnavlar
Dostlarýnýn uzaklara gitmesiyle yaþadýðýn zamansýz ayrýlýklar ve hissettiðin ‘hiçlik’
Yastýðý yorganý dost bildiðin ve asla uyanmak istemediðin sabahlar
Þahit olduðun yalanlar, inkarlar ya da sözleriyle seni paramparça eden ‘düþüncesiz insanlar’
Söyleyeceklerini söyleyemediðin için kendine kýzýþlarýn, piþmanlýklarýn...
‘Evet’ dedim biraz dargýn, biraz üzgün. O an karardý güneþ.Bir bulut girdi araya sanki.Güneþin biraz önceki enerjisi ve coþkusu görülmez oldu.Bir an durdum,düþündüm ve silkelendim.Tabii ya, güneþ enerjisinden güzelliðinden hiçbir þey kaybetmemiþti. Iþýl ýþýldý karþýmda.Güneþ ayný güneþti; ama o anda benim baktýðým gibi görünüyordu. Üzgün, kýrgýn ve buruk...Ýþte o an anladým olumsuz düþüncelerimizle güneþi kim bilir kaç kez söndürdüðümüzü.Asýl güneþ kendi içimizdeydi ve onu her þartta olabildiðince parlatmak, ýþýðýný yaymasýna izin vermek kendi elimizdeydi.
Ýþte o sabah kendi kendime söyleþtiðim birkaç saat bunlarý düþündürmüþtü bana. Düþünce yolculuðuna çýkmýþtým adeta.Bavulumda anýlar, yolumda ise; hem çakýl taþlarý hem de çiçekler vardý ve vardýðým yer yine kendimdi.
Ýtaat ve düzen aygýtýma baktýðýmda saat dokuza geliyordu.Ýçimdeki tüm coþkuyla sahile doðru yola koyuldum, denizi, güneþi, umudu kucaklayabilmek için...
Güneþ doðardý, Güneþ batardý
Ýnsan yaþardý
Hayat acýydý, Hayat tatlýydý
Ýnsan alýþýrdý.