AÞK ÝKÝ KÝÞÝLÝK BÝR OYUNDUR –1-

Terkedilenin hüznü inler hep satýrlarda. Dizelerdeki gözyaþlarý geride kalana aittir hep. Oysa aþk iki kiþiliktir. Terk edilenin olduðu bir yumaðýn diðer ucunda da mutlaka terk eden vardýr. Ýki kiþilik yaþanan aþk, tek kiþilik bitmez. Nedense yok sayýlýr hep býçaðýn keskin olmayan ucundaki taraf. Oysa terk edilenin yüreði nasýl tanýmsýz sýzýlarla sýzlýyorsa, terk edenin yüreðinin bir yarýsý da kayýptýr artýk bir yitikliðin dibinde...

En kolayý, basit bir düzlemde yargýlamaktýr gideni. Acýmasýz deriz ona. Kendi acýmasýzlýðýmýzý saklayýp unutkan dimaðýmýza. Tabii ya, suçludur. Giden odur, terk eden odur. Seçimi o yapmýþtýr. Geride kalan olmak daha zor zannederiz. Oysa bazen gidebilmek, kalabilmekten çoook daha zordur onu hiç düþünmeyiz. Çünkü basmakalýp düþüncelerin tanýdýk anlamlarý yüklüdür beynimizde. Hiç düþünmeyiz o beden ölçüleriyle minicik, ruh dünyamýzýn sýnýrlarýnda ise devasa adýmlarýn atýlýrken hangi duygularýn pençesinde kývranýldýðýný. Geri adým atabilmek için dünyalarý vermeye hazýrken, bir adým ileriye gidebilmenin nasýl bir savaþ olduðunu bilmeyiz. Çünkü bu savaþýn galibi bellidir bizim gözümüzde. Giden güçlü, kalan zavallý zannederiz. Oysa biz gidenin yüzünde zafer kazanmýþ bir komutan edasý var zannederken, o yüreðinin en dokunulmaz, en duyarlý parçasýný kaybettiði bir savaþýn zavallý kahramanýnýn acýklý yüz ifadesiyle seðirtmektedir kendi geleceðine. Sakýn kanmayýn yüzünde gördüðünüz maðrur ifadeye. Bazý acýlarýn üstü ancak böyle yalan gülüþlerle örtülebilir. Gözündeki pýrýltý yanýltmasýn sizi, gözyaþlarýnýn taze izidir aslýnda gözbebeklerindeki...

Kimi zaman “korkak” yaftasý yapýþtýrýlýr terk edene. Öyle ya korkaktýr, bir aþký yaþayabilecek, sevdiðini yüreðinde taþýyacak cesareti yoktur.” Haykýracak gücü bile yok sevdasýný” diye burun kývýrýrýz. Bilmek istemeyiz aslýnda gidebilmenin de kalabilmek kadar cesaret istediðini. Hatta bazen kalmaktan çok daha fazla. Sunulmuþ bir ömrü elinin tersiyle ittiðini düþünürken biz, belki o kendi yitirdiði bir ömrün asla yakalayamayacaðý yarýnlarýnýn peþine düþmüþtür. Belki umutsuz ama yürekli bir adýmdýr gününe eklediði. Biz bilmesek de, hatta kalan da bilmese de, yarýn yoktur artýk ona. Dünün gölgesinde ýþýmayacaktýr yarýnlarý. O bilir. Belki sadece o bilir. Anlatmamasý bile cesarettir bilir misiniz? Kendimizi kurtarmak adýna sýðýndýðýmýz ikiyüzlü duygularýn yanýnda, kendimizi yitirmek pahasýna susmanýn nasýl bir cesaret olduðunu düþünün...Hiç, hem de hiç kolay deðildir bir çizik atýp silebilmek yaþananlarý. Týpký bir mutsuzluðun üstüne yeni bir mutluluk inþa etmenin olanaksýzlýðý gibi bir karmaþa gizlidir burada. Harcý yoðuramazsýnýz bir türlü. Mutluluðu inþa edebilmek için ihtiyacýnýz olan gülücükler terk ettiðiniz sevgilide kalmýþtýr, geri alamazsýnýz ki! Bir köþesine tutku ile þekil vermek istersiniz, hatýrlarsýnýz ki mühürlüdür dudaklarýnýz. Giderken, kalana býrakmýþsýnýzdýr onun bile haberi olmadan. Umut ana malzemesiyken bu inþaatýn, bir de bakarsýnýz bir tutam bile kalmamýþ elinizde. Ona ihtiyacýnýz olacaðýný bile unutmuþsunuzdur terkediþinizde. Aþka dair ne varsa hepsini terketmiþsinizdir çünkü. Ýnsana dair tüm yanlarýnýzý geride býrakmýþ gibi hissedersiniz kendinizi. Dünün yere saðlam bir inançla basan adýmlarý gitmiþ, yarýnýn sarsak, ürkek adýmlarý gelmiþtir yerine. Yalpalaya yalpalaya, eksik yanýný gizleyip gururunun en þýmarýk yerine; koyulur terk eden, terk edilensiz geleceðine...

Belki de tek saygý duyulan yaný “kararlý kiþiliði” olur terk edenin. Öyle ya, o güçlüdür. Doðru ya da yanlýþ, kendi hayatý adýna önemli bir kararý verebilmiþ ve yoluna terk edilensiz devam etme kararlýlýðýný gösterebilmiþ biridir o. Oysa kimsenin göremediði bulanýk denizlerde yüzüyordur düþünceleri minik bir yavru balýk gibi. Yüzeyde durgundur sular. Ama gözümüzle gördüklerimiz bazen yanýltýcý olabilir. Biraz derine indiðimizde, tahmin bile edemeyeceðimiz maðaralarla karþýlaþýrýz. Ama elbette inmek istemeyiz deðil mi güvensiz derinliklere.? Vurgun yeme korkusu durdurur bizi. Oysa terk eden bulanýk sularýn en bulanýk yerinde yemiþtir zaten vurgununu; ki bu vurgunun adý ; kararsýzlýktýr. Hem de en karasýndan. Boþa koymuþtur yüreðinin boþluklarýný geceler boyu, dolmamýþtýr. Doluya koymaya çalýþmýþtýr umutlarýný, bir damla bile sýðdýramamýþtýr terazinin kefesine. Paraleldir duygularý ve terazi. Dengelenmez bir türlü.Sonra silkinip adý “karar” olan gidiþini kaydýrýr dilinin ucundan sevdiðine. Bizim bildiðimiz adýyla; terkedilene. Ne büyük kararsýzlýklarýn anne babasý olduðu bir bebektir o karar, biz bunu hiç ama hiç bilmeyiz. Doðmuþtur ya, ele avuca gelmiþtir ya. Onun acýlarýn ve kayýplarýn rahminde nasýl þekillendiðini hiç düþünmeyiz. Bizi ilgilendiren buzdaðýnýn görünen yüzüdür nasýl olsa. “Karar”lý terkedenin aslýnda en çok acýlasý yanýna saygý duyarýz böylece. Öyle yaman bir çeliþkidir ki bu...

Kimi zaman da terk edilenin payýný hiç bilmeden, hatta hiç düþünmeden yargýlarýz terk edeni. Sadece gidiyor olmasý yeterli deðil midir onu suçlamamýz için? Bir yüreði yakmýþ, bir ömrü parçalamýþ acýmasýz bir katildir o. Her türlü cezayý hakediyordur. Peki ya onun yüreði? Onun yüreði ne olacak gitmezse? diye düþünmek hiç aklýmýza gelmez. Oysa týpký terkedilen gibi terkedenin de bir yüreði vardýr. Ve mutlu olmak terkedilen kadar terkedenin de hakkýdýr. Artýk uyandýðý rüyanýn kabusa dönüþmesinden korkuyordur belki de. Dokunmaktan haz duymadýðý bir bedenin yanýnda kývrýlýp yatabilecek kadar yalancý bir bedene ev sahipliði yapmak istemiyordur belki ruhu. Ya da belki kelimelerin büyülü bir masal gibi döküldüðü dudaklara kilitlenmek istiyordur gözleri yüreklice. Dikensiz, renksiz ve hissiz ama güvenli bir yolda yürümektense; engebeli, alacalý ve heyecan dolu dönemeçler düþlüyordur belki içten içe. Dürüstçe bunlarý söyleyip, doðrularý ve yanlýþlarýyla koyulduðu yolda yalnýzdýr belki ama, kendi yolunda yürüyordur onurluca. Bizim acýmasýzlýk sandýðýmýz özsaygýsýný yoldaþ olarak almýþtýr yanýna.

Bazen de, çaresiz bir umudun kýskacýna sýkýþmýþ bir halde düþmüþtür bir oyunun kucaðýna. Mýzýkçýlýk yapar mantýðý, aþkýnýn deliliðinin olduðu tarafa. Bazen sadece terkedilenin “kal” demesi için gider gidenler. Tek bir kelime. “KAL”. O üç harfi, o aþýk olduðu sevgilinin dudaklarýnda kýpýrdanýrken görebilme uðruna gidenler öyle çoktur ki aslýnda. Sakýn beklemeyin size bunu itiraf etmelerini. Kendileriyle paylaþmadýklarý gizlerini, kendilerinden gizledikleri beklentilerini sizinle paylaþacak deðillerdir ya. Bazen kendileri bile bilmezler gidiþlerinin tek sebebinin bu üç harfte gizlendiðini. Aþk iki kiþilik bir oyundur. Bazen oyuncular deðiþir, bazen oyuncunun rolü .Bir oyunda terk edilen rolü düþerken payýnýza, diðerinde terk eden taraf olabilirsiniz acýmasýzca. Siz siz olun sakýn ama sakýn sýðýnmayýn kurallarýn iç boðucu sýkýcýlýðýna. Hangi rol size ait olursa olsun bu kuralsýz oyunda, içinizden geldiði gibi oynayýn sakýnmasýzca.. . Terk eden de, terk edilen de yoktur aslýnda hiçbir aþkta...Olsa olsa, biri mýzýkçýlýk yapýp yarým býrakmýþtýr oyunu en tatlý anýnda...