Güne kattýðým ilk nefeste, yokluðun var annem...Zamanla küllenir demiþti herkes sensizliðin acýsý için. Yalanmýþ annem. Gecenin koyu yalnýzlýðý gibi düþlerimde, günün ilk tokadý gibi sabahýmda yokluðunun keskin sýzýsýný yaþýyorum. Hatta belki günden güne acýsý artan, sýrtýma saplanmýþ bir býçaðýn kanattýðý ve günbegün ince ince kanayan bir yara sensizlik...

     Hayatýmýn fotoðrafýný çekiyorum her gün. Þöyle bir bakýyorum. En iyi teknikler kullanýlmýþ, malzemede masraftan kaçýnýlmamýþ, dekorun cývýl cývýl olduðu bir kare elimdeki. Ama biliyor musun, asla netleþmiyor, hep flu bir fotoðraf bu. Çünkü bir eksik var. Hem de yeri hiçbir þeyle doldurulamayacak bir eksik...Anne sýcaklýðýnýn yerini hangi fotoðrafçý doldurabilir ki...

     Bazen de bir film haline geliyor hayatým. Ayaklarýmý uzatýp, beyazperdenin büyülü dünyasýna adým atýyorum. Hem tek seyircisi, hem baþrol oyuncusu olduðum bir film bu. Ve seyirci olarak izlerken, baþ aktrisin benden baþka hiçbir seyircinin okuyamayacaðý tanýmsýz acýsýnýn izini okuyorum gözlerinde. Çünkü en neþeli sahnede bile, gülerken gözlerinin ýþýðý eksik annem. Sen eksik olunca, ýþýk da eksik. Filmin süresi uzun mu olacak, kýsa mý olacak onu kestirmem mümkün deðil. Ama eminim, o ýþýk son sahnede bile geri gelmiþ olmayacak o gözlere. Çünkü onlar ait olduðu yerde. Senin özleminde yitirdim annem...

     Bazen de en keyifle okuduðum kitap oluyorsun. Bilirsin bir kitabý okurken o dünyanýn içine girer, kaybolurum ben. Nasýl büyük bir zevkle okuyorum senin romanýný bir bilsen. Sonunu hep merak ederim kitaplarýn. Bu kitabýn etmiyorum. Hatta hiç son sayfalarý okumayayým diye dua ederken, bir de bakýyorum son sayfaya gelmiþim. Ýsyan duygularý kabarýyor içimde. Ne yazýk ki haykýramýyorum dilimin ucunda yapýþýp kalan sýzýmý. Çünkü kitabýn yazarý eþsiz bir yazar. Ve hepimizin hayatýný o yazýyor. Ne söylesek, ne yapsak da biliyorum ki tüm kitaplarýn sonu ayný. Kitabýn ince mi kalýn mý olacaðýna karar vermek yetisi kahramanlarýnýn deðil. Yazara saygý duymanýn gerekliliði içinde, boynumu eðip, kitabýn bittiði gerçeðini kabullenmeye çalýþýyorum. Baþ kahraman öldü ama, tutunduðu yürekteki yeri sapasaðlam.

     Sürekli olarak geri dönüþlerle dolu anlar yaþýyorum. Çalýþýrken, konuþurken, kitap okurken, müzik dinlerken, her an ama her an bir yaným tamamen seninle. Hastanede yaþamdan koptuðun anlarý yeniden yaþýyorum bazen, bazen de çocukluðumun en sýcak günlerine geri dönüp, eþsiz sýcaklýðýna sýðýnýyorum. Seni kýzdýrdýðým ve üzdüðüm günler de dün gibi aklýmda, en yakýn dostun olup dertleþtiðimiz anlarda. Ama biliyor musun annem, sen aslýnda hiç kimseye kendini tam olarak açmadýn gibi geliyor bana. Hayatýn içindeki karmaþýk bütün sorunlarý kendi kendine çözmeye çalýþan, çok kýrýlgan, bir zamanlar çok acýlar çekmiþ kadýn olmana raðmen hep kendine sakladýn hüzünlerini...O buram buram acý kokan yanýný, canýn kadar çok sevdiðin babamý bile ortak edip etmediðin konusunda tereddütlerim var. Zorluklarla kendi kendine savaþmaya çalýþan yorgun bir savaþçýydýn sen. Ne yazýk ki artýk savaþ bitti, savaþçý gitti...Ölüm 1 – 0 galip.

     Tatlý annem, mektubumun üstüne pul diye sevgimin þeklini yapýþtýrdým, zarfýn rengi kara belki ama yüreðin deðdiði anda þeker pembe olacak þekilde özel olarak ayarlandý. Ýçine konan mektubu ise o güzelim yeþil gözlerinle deðil, anne önsezinle okuyacaksýn.Özel ulaðýmýz ise beyaz kanatlý bir melek...Yokluðunun acýsý ile boz bulanýk olan evlat sevgimle, yaþama doymayan gül yüzünü öpüyorum caným annem...