"Kimse kýzmasýn bana.. Haklýyým ben. Bir davam var, Yoluma çýkmayýn!!!"
Böyle dedi ve gitti Mehmet. Kendince haklýydý. Davasý, inandýðý bir þeyi , amacý olmalýydý insanýn. Evinde oturmakla, iþine gelip gitmekle olmuyordu bu iþler. Sessiz kalýnmamalý, düzenin deðiþmesi için düzenli hayat feda edilmeliydi.
"Ýnandýðýnýz þeyin peþinden gidin" diye öðretmemiþler miydi okulda? Mehmet de bunu uyguluyordu iþte...
"Sen benim parçamsýn oðul... Canýmsýn. Canýmýn ta içisin.. Ýçimden parçamý alýnca beni nereye koyacaksýn?" dedi Hafize kadýn.
"Ana etme... Býrak!.. Zincirleyecek misin beni?"
"Kadýn býrak oðlaný. Nereye, hangi cehenneme gitmekse niyeti gitsin..."
Tek göz odalý eve Mehmet gideli karanlýk çökmüþtü. Mehmet giderken aydýnlýðý da götürmüþtü. Ve sokaktan geçenleri de almýþtý yanýna; kedi bile geçmiyordu sokaktan.
En uzun geceydi o. En sýkýntýlý, en karanlýk, en soðuk.. Bir adam bir de kadýn vardý o tek göz odalý evde, hatta o sokakta, o þehirde ve hatta dünyada...
Uyku girmiyordu gözlerine. Göz kapaklarýný tutuyordu birileri... Ve önlerine binlerce görüntü geliyordu. Oðullarýný en korkunç sahnelerde oynatýyorlardý beyinlerinde. Birer birer silmek istiyorlardý görüntüleri.. Sanki tuvale çiziyordu ressamýn biri; "Bak" diyordu." Güzel olmuþ mu?" Söküp atýyordu Hafize kadýn resmi.
"Mehmet!! Gitme Mehmet!!"
Salih Usta'nýn kaçýncý kabusuydu bu.. Her defasýnda; oðlu, bir kalenin içine giriyordu. Yýlanlarýn olduðu bir kuyuya atlýyordu sonra hiç düþünmeden. Ve adam baðýrýyordu arkasýndan;
"Mehmet!! Gitme Mehmet!!"
Mehmet ise o saatte her yerde hissediyordu kendini. Kurtarmak için çaba sarfedenlerin arasýndaydý. Mutlu ve umutluydu gelecek kuþaklar için.
Aralarýna kattýklarý Mehmet'e ilk gün;
"Ölümden öte köy yok" demiþlerdi... Mehmet anlamýþtý ne olduðunu. Ölümden de ötesinden de korkmuyordu...
Günler geçti. Belki gün dediðimiz Üç-dört- beþ diye sayýlýrdý; ama bu evde öyle sayýlmýyordu. Mehmet gittiðinden beri dünya takvimiyle hesaplanmýyordu günler.. Cehennem hesabýyla bir günün karþýlýðý kýrk gündü.
Aylar geçiyordu da Mehmet yoktu ortalarda. Bir haber bile çýkmamýþtý.. Haberleri izledikçe dayuanacak güçleri de bitiyordu artýk. Her gün davasý olanlarýn(!) ölüm haberleri vardý televizyonlarda ve gazetelerde. Kabuslarýnda görmüþler miydi bunlarý da ana babalarý. Onlarýn da içleri yanmýþ mýydý böyle?
Ne zaman bitecekti bu dava? Kim haklý kim haksýzdý? Memleketi hangisi, nasýl kurtaracaktý? Bu belirsizlik, bu soðuk, karanlýk günler sona ersin istiyordu herkes.
Ulak, geç vakit getirdi Mehmet'in ölüm haberini. Bomba koymuþlardý arabanýn altýna. Kafasý, bacaðý olmayan insanlarla dolmuþtu olay yeri.. Çoluk çocuk, kadýn demeden kesivermiþlerdi biletleri olduklarý yerde. Yoldan geçenleri mühürlemiþlerdi sanki; pamuk helva isteyen çocuk, akþam kocasýna yemek yapma telaþýnda olan kadýn, doðum günü partisine yetiþmeye çalýþan genç kýz... Biletleri kesilivermiþ oracýkta. Ýki telle baðlanan bomba parçalamýþ bedenleri..
"Davamýz" dedi ulak. Davamýz uðruna öldü Mehmet. onun gibiler; bizim çocuklarýmýzý torunlarýmýzý rahata kavuþturacaklar... Bizim kavgamýz.."
Baðýrdý Salih Usta;
"Uðruna öldüðünüz insanlar, öldürdüðünüz insanlar... Bu nasýl kavga ki içinde olaný da olamyaný da alýyor.. Lanet olsun sizin kavganýza.."
Belirsizlik bitti.. Mehmet'in ölüm haberi geldi ve bitti.. Davasý bitti Mehmet'in.. Ölümle birlikte kabuslar da sona erdi.. Karanlýklar, aydýnlýk olmadý gerçi tek göz odalý evde.. Ama dedik ya Mehmet'in yeri bilindi , belirsizlik de kalktý böylece...
"Kimse kýzmasýn, haklýyým ben. Bir davam var. Yoluma çýkmayýn..."

Þubat 05