Dünya dar geliyor bazen insana. Sýðamýyorsun þuncacýk dünyaya. Anlamýný yitiriyor herþey biranda... Ne insanlara güzel görünmek için taradýðýn saçýn bir anlamý kalýyor, ne de aynanýn karþýsýnda geçirdiðin zamanýn. Bir kariyer sahibi olmak için harcadýðýn yýllarýn da bir anlamýný bulamýyorsun. Gülüþün anlamsýz, aðlayýþýn, hüznün, sevincin anlamsýz.. ufak çýkarlar peþinde koþanlarýn doldurduðu, mutluluklarýný -kendince mutluluklarýný- baþka insanlarýn mutsuzluðu üzerine kuran insanlarýn hüküm sürdüðü þu dünya anlamsýz.
"Ben kimim? Burasý da neresi? Ne b.k yemeye geldim bu dünyaya?"

Bencillik diz boyu. Etrafýmdaki herkes bencil. Onlarýn etrafýndakiler de bencil. Ben de bencilim, sen de. Kiþisel bir olay deðilmiþ bu, meðer insanoðlu bencilmiþ. Ýnsan olmanýn doðasýymýþ bu, geç farkettim. Ümit Yaþar'ýn bahsettiði bir "insan yanýmýz" var ya ; iþte o da bu duygu üstüne kurulmuþ. Birbirinden basit "ego"larla süslenmiþ.

Egolarýmýzý tatmin etmek için yaþýyoruz biz. Kendimiz için yaþýyoruz biz. Kendimiz için yaþýyoruz. Biz ve egolarýmýz. Hastalarýmýzý iyi etmek içim doktor olmuyoruz, "doktor bey" ünvaný için hastalrý iyi ediyoruz. Ýnsanlara yardýmcý olmak için avukat olmuyoruz...

Peki ne yazýyorum ben? Kime yazýyorum, niye yazýyorum? Kendim okumak için mi yazýyorum.. Baþkasý okumdýðý sürece ne anlamý olacak bu yazýnýn. Baþkasý okuyunca bana ne yararý olacak.. Güzel olduðunu söyleyince kabaracam heralde... Sadece bu kadar mý... Yine basit egolar yani. Baþkasý okumayacaksa ben niye yazýyorum... Bak hâlâ yazýyorum... Sanýrým ben kafayý yiyorum