Ruhumu kaybetmiþtim gecenin bir vakti... Ve iþin kötü tarafý bilmiyordum nerede unuttuðumu... Bulmam lazýmdý onu... Yoksa ben ne yapardým... Ben, ben olamazdým ki onsuz... Düþlerim de bir iþe yaramazdý... Düþlerim olurmuydu acaba... Ama ben düþlersiz yaþýyamam ki... Beni yalnýz býrakmamalýydý ruhum... Karanlýktan da korkardým onsuz olunca... Hissedebilirmiydim acaba korkuyu? Ýçime iþlermiydi yalnýzlýk soðuk bir rüzgar gibi...

Bulabilecekmiydim ruhumu, düþlerimi... Kim bana tercüman olacaktý...

Bulmalýydým ruhumu... Ve hatýrlamalýydým nerede unuttuðumu... Yaðmur da yaðýyordu ve düþünüyordum nerede unuttuðumu ruhumu... Oyuncakçý olamazdý, kapýsýndan çýktýðýmda mutluydum çünkü. O olmadan mutlu olamazdým... Artýk mutlu olamýyacak mýyým? Mutlu olamadýðýma göre mutsuzmuyum acaba... Bir insan mutlu deðilse, mutsuzdur... Ama ben bunu da hissedemiyorum ki... Yoksa öldüm mü ben? Ölüm de böyle bir þey olsa gerek.. Ýyi ama bu evlerin iþi ne burada... Cebimde boþ üstelik... Umutlarýmý da kaybetmiþim...

Ve yaðmur yaðýyordu ve düþünüyordum ruhumu... Bir kadýn vardý sokaðýn ucunda, aðlýyordu... Niye acaba... O da ruhunu kaybetmiþ olabilir mi?.. O biliyormu benim ruhumun yerini... Biliyorsa da söylermi ki bana... Niye sokakta baþkasý yok. Ve niye sokakta hiç lamba yok. Ve niye sokaðý sadece kadýnýn yürekleri tuzla buz eden içli hýçkýrýk sesleri kaplýyordu... Benim sesim niye çýkmýyor... Baðýrmalýmýyým yoksa... Güneþ ne zaman doðacak peki... Acele etmeliyim, güneþ doðmadan bulmalýyým ruhumu...

Ve yaðmur yaðýyordu ve üþüyordum ve de düþünmeye çalýþýyordum... Kadýn da gitmiþti üstelik... Yalnýz kalmýþtým sokakta... Lambasý da yoktu sokaðýn... Ve tüpçü kamyonu geçiyordu sokaktan... Þarký söylüyordu kamyon... Ama o da gitti, benim sesim gene çýkmadý... Baðýrsaydým keþke... Ben de gitmeliydim... Bir de hatýrlasam ruhumu nerede unuttuðumu... Ve bir de bulsam onu güneþ doðmadan... Ah bir bulsam, kaybetmiyeceðim bir daha, söz veriyorum... Ben kime söz veriyorum ki?..

Ve yaðmur yaðýyordu ve üþüyordum ve sesim de çýkmýyordu... Kitapçý da unutmuþ olabilirmiydim ruhumu... Zaten aðýr bir havasý vardý o kitapçý dükkanýnýn... Duygularý vardý ordaki kitaplarýn ve duygular vardý kitapçýnýn raflarýnda... Umut da vardý orda, korku da... Kaygý da vardý, heyecan da... Ve aþk dans ediyordu terk edilmiþlikle... Kesin orda kaldý ruhum... O yeþil ciltli, kalýn kitabý elime hiç almamalýydým... Alýrken elim titremiþti zaten... Tozluydu üstü. Üflemiþtim, tozlarýyla vedalaþsýn diye... Ve sayfalarýný karýþtýrmýþtým öylesine... Kesin o kitabýn sayfalarýna takýlmýþtýr ruhum... Dalmýþtýr bir aþk öyküsüne, ya da bir umudun telaþýna... Tabi ya, benim umutlarým hep dar gelirdi ona... Benim umutlarým bana da dar gelirdi... Ve benim aþklarým acýyla kavrulurdu... Ama o yeþil ciltli, kalýn kitabýn içindeki aþklar öylemiydi... O aþklar düþlerim gibiydi, mutluydu aþklar, aþýklar... Kitabýn adý neydi ya... Kitapçý kapanmamýþ olabilir mi... Güneþ de doðmak üzere... Bütün bunlar yetmiyormuþ gibi bir de yaðmur yaðýyordu... Þemsiyemi kim aldý? Yaðmurdan bir kaç damla aldým, ödünç olarak... Çünkü aðlýyamýyordum... Çünkü üzülemiyordum... Peki ya o yeþil ciltli, kalýn kitabý birisi aldýysa... Ruhumu da almýþ olurdu o zaman... Ah!! Keþke o kitabý ben alsaydým... Hem belki okurdum da... Belki yeni umutlarým da olurdu... Hem o zaman ruhum da yanýmda olurdu... Bana tercümanlýk da yapardý... Mutlu da olurdum üstelik... Yeni düþlerim de olurdu. Daha güzel düþlerim... Sýnýrý olmayan düþler... Gecenin sonsuz karanlýðýný dolduran düþler... Bana benden daha yakýn olan düþler... Mavi düþler... Yeþil düþler... Ulan yeþil ciltli kalýn kitap... Nelere kadirmiþsin be! Acaba kapanmýþmýdýr kitapçý... Güneþin doðmasýna ne kadar var...

Her þey bir yana bu ses de ne?.. Gökgürültüsü olmadýðý çok açýk... Yaðmur durmuþtu çünkü... Damlalarý bendeydi... Ödünç almýþtým ya... Ýyi de bu ses... Yoksa aðlayan kadýn mý... Düþlerim olabilir mi... Yoksa, yoksa ruhum mu geliyor... Bu ses... Bu... Bu benim çalar saatimin sesi ya... Haayýr! Gene beni çaðýrýyorlar... Ýyi de daha ruhumu bulamadým ki... Ve güneþin doðmasýna da daha var... Belki kitapçý da kapanmamýþtýr... Kitapçýya gitmem lazým...

-Anne..! Boþversene okulu, sen ruhumu gördün mü, onu söyle...