Sayfayý çevirdi, hala diretiyordu bütün bu aslýnda onu hiç ilgilendirmeyen konuyu anlamaya çalýþmakta. Bunu neden yaptýðýný bilmiyordu, her zamanki gibi devam ediyordu sadece. Hayýr yalan söylüyordu, biliyordu neden yaptýðýný; yapýyordu, çünkü bir yerlerinde onu yakalayacaðýný umuyordu hikayenin, ya da kendisinin hikayeyi yakalayacaðýný düþünüyordu, çok istiyordu. Bekliyordu, umuyordu ve bunu hayatýn akýþýna býrakýp gitmek kisvesi altýnda yapmaktan baþka yolu yoktu, acýnacak halde olduðunu düþünüyordu. Yine düþünmeye baþlamýþ ve iki buçuk sayfayý sadece okumuþ ama anlamamýþtý. Baþa döndü. Konsantre olmaya çalýþtý, bu sefer de hiç konsantre olabilmiþ miydi diye düþündü. Olamamýþtý, hiçbir þeye konsantre olamamýþtý, ‘insanlarý’ndan baþka hiçbir þeye. Ne metaya ne kavrama ne geleceðe ne de kendine. Baþlamasý gerekiyordu artýk, böyle hissediyordu. Bunu yaratan boþluðu anlamaya çalýþtý. Yine baþlamýþtý iþte anlamaya çalýþmaya. Hep böyle baþlýyordu ve sonra uçurumdan yuvarlanýp yere çakýlana kadar devam ediyordu bu. Hiç uçabildiði olmamýþtý o rüyada. Herkes yere çakýlacakmýþ gibi düþtüðünü hissedip yere çakýlmadan uyanmaz mýydý? O hep çakýlýyordu ve ölüyordu. Vazgeçti, kapattý kitabý. Kitap okumak onun hep uykusunu getirmiþti, bunu sýkýlmasýna baðladý, sonra çok utandý bu fikrinden. Sonra utanmaktan da sýkýldý. Onu mutlu edecek bir þey bulmasýný öðütlemiþti dostu ona, öyle yapmaya karar verdi, coþkusunu dürttü, sarstý, sonsuza dek uyanmayacakmýþcasýna uyuyordu Dokunmadý, vazgeçti, kýyamadý coþkusuna, belli ki çok yorulmuþtu, hem dinlensin, güç toplasýndý, ona daha çok ihtiyacý olacaktý. Coþkusu yoksa huzurunu alýp yanýna gitmek istedi. Huzurunu aradý, saða sola baktý, yataðýn altýna baktý, yastýðýn altýna baktý, ki hep oraya koyardý, ama bulamadý. Odadan çýkmýþtý huzur. Peþinden gitmeye çok üþendi, çok hýzlýydý bu huzur ve kýz onun peþinden koþarken hep çok yorulurdu. Ondan da vazgeçti. Hýrsýyla yapabilirdi bu ‘onu mutlu edecek’ þeyleri. Hýrsý ona çok yabancý geldi, galiba onu hep ihmal etmiþti, hýrsý da çoktan çekip gitmiþti, istenmediðini düþünmüþ olmalýydý. Öyle deðildi elbette ama hata yapmýþtý iþte, kendini affettirmek için de çok geç kalmýþtý, anladý. ‘Onu mutlu edecek’ þeyleri elbette mutluluðuyla yapabilirdi, baþka neye ihtiyacý vardý ki. Durdu ve güldü kendine, bu gerçekten komik olmuþtu. Paradoks gibi, komik bir paradoks. Birden gözü köþede duran umuduna iliþti, orda ona bakýyordu mahzun ve üzgün biraz da. Ýçi acýdý, umudu orda onu bekliyordu ama hep onu görmezden gelmiþti, her þeye raðmen umudu onu o da umudunu hiç tam olarak terk etmemiþti. Yavaþça sokuldu umuduna, tereddütlü dokundu ona, umut irkildi önce, ona çok mu iþkence etmiþti görmezden gelmek dýþýnda? Buz gibiydi umudu, çok üþümüþtü, umudun ona ihtiyacý olduðunu düþündü, çok tuhaftý ama öyleydi iþte. Umuduna sokuldu, sarýldý ona, ýsýttý onu, umudu kucaðýnda uyuyakalmýþtý kýz. Huzuru da onlar uyurken gelip bir bakmýþtý onlara ve gülümsemiþti ama kalmamýþtý. Coþkusu hala uyuyordu. Erteledi bir kez daha kýz ‘kendini mutlu edecek þeyler’i yapmayý ama bu kez umudu kucaðýnda. Uyandýðýnda asýrlardýr uyumuþ gibi dinlenmiþ buldu kendini, umudunu göremedi etrafta, paniðe kapýldý bir an. Sonra anladý ki umudu o, o da umudu olmuþtu, iç içe girmiþti, her þey yolundaydý. Gülümsedi bir kez daha. Bugün içerisinde ne çok gülmüþ, ne çok gülümsemiþti, bu da çok komik geldi, bir kez daha gülümsedi. Þu þapþal anlýk mutluluklarý yok muydu, onlardan bir kurtulabilse her þey daha istikrarlý olacaktý, her þeyi berbat ediyorlardý. Fazla düþünmedi anlýk mutluluklar hakkýnda, onlarla hiç baþ edememiþti. Kendini düþündü sonra, sanki zaten baþka bir þey yapabiliyormuþ gibi son zamanlarda, bir iþi gücü uðraþý yok muydu ki? Düþünmeye devam etti, bir sigara yaktý, sigaradan bir nefes alýnca böyle zamanlarda hep kafasýnýn daha iyi çalýþtýðýna inanýrdý. Nikotin onun beyin hücrelerini açýyordu, ciðerleri umurunda deðildi. Birini öldürerek diðerini yaþatmak, büyütmek deðil miydi hayatýn tek kaidesi zaten, o da öyle yapýyordu, fazla dramatize edildiðini düþündü bu sigara olayýnýn. Yine bütün rasyonelliði reddetmiþti iþte, mutlu ve güçlü hissetti kendini, bir halt daha baþarmýþtý, reddetmek, en sevdiði þey buydu, hep ona güç katmýþtý. Hele de akýlcý olmayan reddediþler en sevdikleriydi, kendini buluyordu, ne acýydý, kendine bir kez daha gülümsedi, ama bu kez zavallýlýðýna gülümsedi, acý acýydý bu sefer gülümseme, kesti! Reklam arasý...