Bulamýyorum... Her yere baktým ama kaybolmuþ. Yine birilerine çaldýrdým galiba... Hep böyle oluyor, ne zaman bulsam birileri alýp götürüyor. Ya da ben çok hýzlý koþuyorum ve onu bir yerlerde düþürüyorum. Ha pardon, ne mi arýyorum? Kendimi...
Siz hiç kendinizi aradýnýz mý? Benimkini durmadan birileri alýp götürüyor, sonra da geri getirmiyor. Tam buldum derken bir bakýyorum kaybolmuþ. Etrafýmdakilere bakýyorum, belki tanýrým kendimi de geri alýveririm hemencecik diye ama bir de ne göreyim; alýp paylaþmýþlar beni, herkeste bir parçamý buluyorum. Ama iþin kötüsü onlarda kaybetmiþ kendilerini, etraftan topladýklarýyla idare ediyorlar týpký benim gibi...
Bazý geceler rastlýyorum kendime düþümde... “Bak” diyor, “Ben senim ama sen ben deðilsin”. “Ne kadar da ilkelim öyle deðil mi? Gülme öyle bana bakarak... Ben senin için deðerli olmalýyým, sürekli aradýðýn þeyim”
“Evet” diyorum. “Evet, sen bensin, benim aradýðým þeysin. Peki neredesin?”
“Belli bir yerim yoktur.”diyor. “Ama...” diye baþlarken yeni cümlesine, kapý çalýyor ve puf...
yok oluyor.
Kapýdaki kiþi bir tanýdýk, kendini aramaya bile üþenen... Yüzünde sahtemsi bir gülümseme, giriyor karanlý odama... Iþýklar yanýyor ve baþlýyor koþuþturmaca...
Bir iki saat sohbet ve yerde kalan benlik kýrýntýlarýndan sonra baþlýyor yine hazin gece...
Düþlerimde bile yok artýk benliðim... Gece bitiyor ve ben son gelen tanýdýktan da aldýðým parçalarýma sarýlýp, baþlýyorum yeni bir maratona...
Ve yeni bir yarýþ... Boþ gülümsemeler, hýrs, bencillik, adýna aþk dedikleri ve adýný bile kirlettikleri tatmin duygusu ve arada sýkýþmýþ bir kaç samimi an, bir kaç samimi dost...
O kadar hýzlý koþuyoruz ki ruhlarýmýz bize yetiþemiyor. Ruhsuz kalan bedenlerimizle koþmaya çabalýyoruz. Ve o kadar gözümüz kapalý koþuyoruz ki, yanýmýzda düþenleri görmüyoruz bile... Belki de üstüne basýp geçiyoruz, kim bilir?
Belki de sölenter yada sünger olmalýydýk. Ýlkel... En azýndan kendimiz olurduk, deðil mi? Belli bir sinir sistemimiz olmazdý ama ruhumuz olurdu. Düþünemezdik belki ama hissederdik. Hem de küçücük bedenlerimizle koca bir dünyayý hissederdik. Ve en önemlisi biz, biz olurduk. Aðzýmýz olmadýðý için sahte gülümseyemezdik, bir beynimiz olmadýðýndan koþmamýz gerektiðini anlayýp ruhumuza çelme takarcasýna koþup, onu geri de býrakmazdýk. Ah... biz sünger olmalýydýk. Yada bir deniz yýldýzý, belki de bir deniz atý... ama ilkel... ama biz... ve sadece kendimiz...
Belki konuþacak dostlarýmýz olmazdý ama üstünlüðünü kanýtlamaya çalýþan tanýdýklarýmýz da olmazdý. Hiç aynaya bakmamýþ olurduk, nasýl göründüðümüz kimin umurunda olurdu ki...
Para nedir bilmezdik, ama en zengin biz olurduk, koca deniz, bütün dünya bizim olurdu, kimin umurunda...
Haberleri izleyip, sinirlenmezdik, ne televizyonumuz olurdu ne de sinirlenecek bir sinir sistemimiz... Elimiz silah tutmazdý, ha yok, kýyamazdýk öyle kimseler kolay kolay... Ne çalardýk, ne çarpardýk. Biz sölenter olmalýydýk.
Ama biz, “insanlýk” ýn adýný kirletecek kadar insanýz. Ve madem insansak, hala ruhumuzu unutmuþ koþuyorsak, durup biraz beklemeliyiz onu... gelecektir... Biz aniden durunca arkamýzdakiler bize çarpýp düþecek ve bizi yarýþý kazanamama nedeni olarak göreceklerdir. Düþenler olacaktýr bize takýlýp da ama bizimle birlikte durup bekleyenlerin olduðunu da göreceðiz. Düþenlerin üstüne basýp geçmeyip de bir baksak onlara, bir yardým eli uzatsak... Görsek, görebilsek nelere sahip olduðumuzu, ne kadar zengin olduðumuzu...
Zor... keþke bir sölenter kadar, bir deniz anasý kadar ilkel olabilsek... biz olabilsek...