Kýþýn yerini ilk bahara býraktýðý zamanlarda, hani þu kapýdan baktýrýp, kazma kürek yaktýran zamanlarda bin bir duyguyu ayný anda barýndýrýrým sanki içimde... Hava benimle oyun oynar, saçma sapan...Ýniþ-çýkýþlarýmdan zevk alarak devam eder cilveli dansýna...
Nasýl olurda havalar benim moralime karar verir, bir türlü anlayamam. Hele bir de kiþiliðimi yönlendirdiklerinde, artýk bir “dur” deme zamanýnýn geldiðini fark ederim... ama... diyemem. Tutsaðý olmuþ bir þekilde havalarýn, buluttan parmaklýklara sarýlarak bakarým hayata, kendime... Her an deðiþebilen anlýk moralime...
Güzel baþlar günler... Tabi oyunun kuralý bu... Önce umut doldurur içimi, uyanýrým ve belirsizdir hava... Ne iyi, ne kötü... Týpký benim gibi... Ama iyi olma olasýlýðý baþtan çýkarýr beni, yüreðimde bir heves, atarým kendimi sokaklara, kimi zaman okul yoluna, kimi zaman boþ umutlara...
Oyun devam eder, gökyüzü sinsi, ilerler. Temizdir hava, berraktýr hiç olmadýðý kadar, sabah güneþi bir görünüp bir kaybolur oyun arkadaþý bulutlarýn arasýnda... Kuþlar da vardýr oyunda, unutmamak lazým... Sabah müzik dinlememe gerek kalmaz, onlarýn cývýltýlarý yeter yorgun kulaklarýma... Nedensiz sevinirim aniden... Ýçim içime sýðmaz, kýrlarda koþmak, dans etmek gelir içimden... Sorgulamam hiçbir þeyi... Yaþýyorumdur ve bu bana yeter...
Sonra oyun aslýna dönmeye baþlar. Yavaþ yavaþ hava soður umutlarýmý da tutarak ellerinde... En büyük darbeyi aðýrlaþan bulutlar vurur, son umut kýrýntýlarýmý da gizleyerek is renginin arkasýnda...
Deðiþirim sanki... Kusursuz tabiata duyduðum sevgiyi sorgulamaya baþlarým, taným ararým duygularýma ama sanki koskoca bir dil yetmez beni anlatmaya... sadece ... sadece havalar anlatýr beni... Donuk koridorda ders anlatan hocanýn sesi yankýlanýr. “iþ-güç-enerji”... Kimin umurunda iþ- güç-enerji, yaþam enerjisi benden yana olmadýktan sonra... “Kütlesi, hacmi, eylemsizliði olan her þey maddedir” ve devam eder hoca...
Sonra bir þey olur, bir þimþek sanki, somut deðil... biri gülümser belki, yada biri heyecanlanýr birden... Dünya sarsýlýr ve bulutlar sakladýklarý umut kýrýntýlarýndan düþürürler bir kaç tane... Etrafýma bakarým, bir sevinç ýþýltýsý görebilmek için... Dedim ya biri gülümser belki, biri heyecanlanýr. Gökyüzü benimdir artýk, oyunda öndeyimdir. Mutludur birileri...
“Kütlesi, hacmi, eylemsizliði olan her þey maddedir”... “ha, evet” derim. “öyledir”.
O an madde bile zevk verir bana... Iþýl ýþýl bakarým konuyu anlamýþ edasýnda...Saçma olduðunu söylemiþtim, nedensizdir benim duygularým, tanýmsýz... Yetmez kafiyeler gönlümün mýsralarýna...
Ama bu da kýsa sürer her þey gibi... Ben hýz-zaman grafiðindeyken bulutlar yapar yine yapacaðýný... Ve “set”... bulutlar öndedir.
Oyun hýrçýnlaþýr, kurallar biter ve amansýz bir rekabet baþlar içimde... Ya ben, ya bulutlar...
En etkili taktiðimdir sarýlmak... bir dost... kucakladýðýmda kollarýmýn arasýnda eriyip gitmeyecek bir dost... Ýþte o zaman sýmsýký sarýlýrým ona, bulutlara nispeten basarým onu baðrýma... Anlamaz elbet, nasýl anlasýn benim bile anlayamadýðým saçma duygularýmý... Ne fark eder? Bir dost...
Bulutlar kurnazdýr, ne zaman vuracaðýný iyi bilir. En yalnýz olduðum anda yapar hamleyi... Tek bir selama muhtaç olduðumda oynar en deðerli taþlarýmdan birini... ve telefon çalar, bir mesajdýr gelen... Telefonumda yapma bir mektup yanýp söner. Ýçim cýz eder, gelen onlarca mesajdan deðerlidir bu bip bip sesi...
Ve bulutlar güler haince... Þebeke servisindendir mesaj, “sayýn abonemiz” diye baþlayan...
Kurnazlýk budur iþte... Son kýrýntýlarýmý da süpürüp anneannemin eski gýrgýrýyla, bakar skor tablosuna gururla...
Acýr bir ara bana, gülümser, sanki içten, samimi... Unutup tüm hainliklerini minnettar olurum ona, yüreðim sevinçli... Ýnsanlarý incelerim o sýra, birbirinden farklý onlarca, yüzlerce insan... Hayret edip doðanýn düzenine gülerim Fuzuli’nin satýrlarýna...
Defterime sayýlarý yazarken bulurum kendimi, aklýmda bir beyit sanki Fuzuli den...
“Dest busi arzusuyla ger ölürsem dostlar
Kuze eylen topraðým anýnla yare su”
Anlamýný bile tam çýkaramadan dizelerin, karþýlýksýz sevgiyi düþünürüm beynimin derinliklerinde, sinüsü kosinüse bölerken son gayretimle... Ve son taktiðimi koyup ortaya, severim her þeyi ve bulutlar sarsýlýp yine geri verirler bana umutlarýmý... ve “set” benimdir, berabere...
Akþama kadar sonuçsuz sürer bu maç... Bazen hýçkýrýklara boðar beni attýðý her sert topun vücuduma isabetiyle, bazen de yenilmenin verdiði utançla çekilir bir kenara, beni mutlu kýlarak...
Ve gece olduðunda duygu karmaþasýndan yorgun, korkak gözlerle bakarken skor tablosuna, hakem erteler maçý yarýna... ve her þey tekrar baþlar. Hiç bitmez... Bütün hakemlerin kararý aynýdýr;maçýn tekrarý... belki son hakem bitirecektir maçý, son nefesimle birlikte... bunu düþününce vazgeçerim bazen mücadeleden... yensem de yenilsem de derim, sonuç “maçýn tekrarý” olacak... ama sonra bilirim ki bir gün gelen hakem, son hakem olacak ve tekrarlatmadan maçý , belirleyecek kararý...