Seviyor muyuz gerçekten ?
   Unutabiliyor muyuz gerçekten ?
   Bir insaný her þeyden – kendimizden bile – daha çok seviyorken nasýl unutabiliriz ?
   Sevgiyi bir anda unutkanlýða çeviren þey nedir ?    Hastalýk mý unutmak ? Kanser gibi beynimize yayýlýp bir anda her þeyi boþ vermemizi mi saðlýyor ?
   Aklýmýz unutuyor belki ama ya kalbimiz ? Yaþadýklarýný , hissettiklerini , hissettirdiklerini , o yerine sýðmayan coþkulu gümbürdemelerini unutuyor mu gerçekten ?
   Ya bedenimiz ? Ýlk dokunuþu ve sarýlýþý unutuyor mu ? Ýlk öpüþmeyi unutuyor mu gerçekten dudaklarýmýz ?
   Aklýmýzda , kalbimizde , bedenimizde , ruhumuzda dahasý hayatýmýzda bu kadar iz býrakmýþ birini nasýl unutabiliyoruz ?
   Kimleri unutmadýk ki þimdiye kadar ?
   Bazen unuttuðumuzu bile unuttuk. Birilerinin de bizi unuttuðu aklýmýza gelmedi hiç.
   Hem unuttuk , hem unutulduk.
   Acaba isteyerek mi unutuyoruz ? Yoksa unutmak yaþam için su gibi , ekmek gibi gerekli bir malzeme mi ?
   Ya hiç unutmasaydýk hep hatýrlasaydýk ? Ýþte acýlarýn en büyüðünü o zaman yaþardýk.
   Güneþ gibi parlak olan sevgi kadar gece gibi sönük olan unutkanlýkta “gerçek” ve “gerekli”.
   Unutmasaydýk eðer , bir daha , bir daha ve bir daha … asla sevemezdik.
   Ýyi ki unutuyoruz.