Sevmek de güzel severek ölmek de,
Sevda þehidi mi dersin
Sevdiðinin elinden ölene?


Flanemeth maðarasýndan kafasýný uzatýp yükselmekte olan güne baktý... Neredeyse öðlen olacaktý ve karný zil çalýyordu. Gerçi karnýnýn açlýðýna raðmen kendisini bir þey yiyebilecekmiþ gibi hissetmiyordu. Kafasýný çevirip maðarasýna doðru baktý. Bu arada baþýný duvara çarpýp homurdandý. Pek fazla erzaðý kalmamýþtý. “Artýk avlanma zamaný geldi” diye söylendi keyifsizce. Eskiden yaptýðý birçok þey gibi –herþey?- avlanmak da onu mutlu etmemeye baþlamýþtý.

Gerisin geriye maðarasýna döndü; kuru ve güzel kokulu otlar, bir zamanlar avlamýþ olduðu kuþlarýn tüylerinden oluþan döþeðine kuruldu. Havanýn açýklýðý keyfini iyice kaçýrmýþtý. Dýþarý çýkmak için fazla dikkat çekmeyeceði kapalý, puslu havalarý ya da geceyi tercih ederdi. Ancak bir süredir kendini iyi hissettiren tek þeyi geceleri yapamazdý.

Derin bir soluk alýp verdi, soluðu maðarayý titretti. Cesaretini topladý ve tekrar dýþarý çýktý. Çok kýsa bir an düþündükten sonra kanatlarýný açtý ve cüssesinden beklenmeyecek bir zerafetle neredeyse hiç ses çýkarmayarak havalandý.

Flanemeth soyunun en güzel ejderhalarýndan biriydi. Eðer soylarý tükenmemiþ olsaydý, bayan ejderhalarýn onun yolunu gözleyecekleri kesindi. Bir aylýk uçuþ mesafesinde bir avuç ejderhanýn yaþadýðý bir bölge olduðunu duymuþtu. Ancak ne onlarý bulmak için bir meraký ne de yaþadýðý topraklarý terketme isteði duyuyordu.

Flanemeth aþýk olmuþtu. Hem de en olmamasý gereken varlýða : bir insan-kadýna! Ve þimdi bir süredir neredeyse her gün yaptýðý gibi onu görebilme þansýnýn olduðu yere gidiyordu – elbette bu açýk havada farkedilip delik deþik edilmeden oraya varabilirse- .

Flanemeth dikkatlice aþaðýda uzanan ormaný süzdü. Etrafta herhangi bir tehlike yoktu. Bu insanlarýn kendisiyle ne alýp veremedikleri olduðunu anlayamýyordu. Onlara kendisine saldýrmadýklarý sürece incitmezdi. Onun avlarý yaban domuzlarý, geyikler ve zaman zaman çitfliklerinden kaçmýþ besili koyunlardan ibaretti. Kahvaltýsýný ise sarth aðacýnýn iri ve sulu meyveleriyle yapardý – kahvaltý yapmayý düþünebildiði zamanlar tabi ki-.

Flanemeth her biri iki insan boyunda zarif kanatlarýný hafifçe eðdi. Yavaþ yavaþ alçalmaya baþladý. Zaten bulutsuz gökyüzünde saklanabileceði herhangi bir yer yoktu. Saðlýklý tüylerinin parýltýsý kilometrelerce öteden görülebilirdi.

Flanemeth gittikçe heyecanlanýyordu. Uzaktan tahta, eski ev görünmüþtü. Geniþ bir alana yayýlmýþ tarlada ekili çeþit çeþit sebzeler olgunlaþmýþ toplanmayý bekliyordu. Uzun kuzguni saçlarý omuzlarýna dökülen bir kýz kuyudan su çekiyordu. Flanemeth’in kýza aþýk olmasýna þaþmamak gerekirdi. Kýz çok güzeldi, deðil bir ejderhayý, zamanýnýn bütün prenslerini kendine aþýk edebilirdi.

Bir an kýz ejderhayý farketti. Bu kocaman yaratýðý görmeye alýþmamaýþ olacak ki korktu, kovayý elinden düþürdü....ama tuhaf bir þekilde kaçmadý.

Flanemeth bu sefer kýza iyice yaklaþmayý kafasýna koymuþtu. Gözlerinin içine bakmak istiyordu kýzýn. Kýzýn onun gözlerine bakmasýný istiyordu. Kýz bir kere gözlerine baksa, ona asla zarar vermeyeceðini anlayacaðýný biliyordu. Bu kocaman yaratýðýn belki de en güzel yeri gözleriydi. Gözlerine bakan, onun bir ejderha olduðunu unutur, hüzünlü bir þair, acýlý bir aþýk sanar, çok yufka yürekli olduðunu anlardý. Flanemeth iyice alçaldý, kýzýn yanýna ulaþmasýna saniyeler kalmýþtý.

Flanemeth yine çok zarif bir hareketle kýzýn yakýnýna “kondu”. Baþýný kaldýrýp kýza bakamýyordu. Bir an kýzýn kýpýrdadýðýný hissetti. Tüm cesaretini toplayýp kýza baktý. Kýz çok garip hareketler yapýyordu. Ýki elini kaldýrmýþ, gökyüzüne bakýyor ve dudaklarýný kýpýrdatýyordu. Flanemeth “Gözlerime bak lütfen “ diye içinden yalvarýrken, kýz birden ona baktý. Flanemeth ürperdi. Kýz bu sefer yüksek sesle anlaþýlmaz bir þeyler söyleyerek ellerini Flanemeth’e doðru uzattý. “Sonunda yeteri kadar yaklaþabildin!” diye baðýrdý Flanemeth’e. Flanemeth bir an çok mutlu oldu, gülümsemek istedi...baþaramadý. Sonra kanatlarýný kýpýrdatamadýðýný farketti, ve sonra yürüyemediðini. En sonunda yavaþ yavaþ bilincini kaybettiðini hissetti. Son bir çabayla kýza baktý. Kýz gülümsüyordu, ama bu gülümsemede ne þevkat ne de sevgi vardý. Vahþi, korkunç bir gülümsemeydi bu. Flanemeth ölmeden az önce sevdiði kýzýn bir büyücü olduðunu anladý. Uðruna hayatýný tehlikeye atacak kadar çok sevdiði kýz, onun hayatýný alan bir büyücüydü.

Flanemeth’in dev cüssesi kýzýn saçlarýný uçuþturan bir rüzgar yaratarak devrildi....