Bahar geldi. Aðaçlarýn üzerindeki patlamýþ mýsýrlar tek tek yere düþüyor. Dalgalarýn içerisinde gördüðüm tavþanlarý sana ilk söylediðim gün geliyor aklýma. Anlamsýz bir ifadeyle gözlerimin içine bakmýþtýn. Motordaydýk. Hiç denemediðimiz bir yolu deniyorduk. Birlikte evde olmak o günlerde heyecan vericiydi. Yolda beynimde dolaþan onlarca soruyla yürümek bazen seni bile unutturuyordu. Sorulara alýþýk biri, sorunlarla yürümeyi becerebilir mi? Sen becerebiliyordun.

Anahtarý bulmak için elini cebine attýn. Yine bir bahar günüydü. Kapýdan içeri ilk adýmý attýðýmýz gün. Evde olmanýn huzuru. Bir an bile olsa hiçbir þey düþünmediðini hissetmenin hafifliði. Týpký dalgalarýn arasýndan çekip çýkardýðým minik, ürkek beyaz tavþanlar gibi.

Gitmek iyi bir fikirdi. Alýþmak kolay olmasa da sen kazandýn. Ama keþke gidiþin baharda olmasaydý. Bilirsin, açan her papatya üzerine saatlerce konuþabilirim. Güneþi biraz hissettiðimde herþeyi unutup, yüzümü güneþe dönerim. Þimdi baþým biraz aðýr. Güneþe dönmek için zorluyorum kendimi. Yanýmdan genç bir adam geçiyor. Elinde kocaman bir demet papatya. Uzansam dokunabilirim. Dokunmak aklýma bile gelmiyor.

Bahar üzerine, ardýndan gelecek yaz üzerine, güneþ üzerine söylediklerimin hepsini unut. Þimdi kavramlar yer deðiþtirdi. Benim hissettiðim bahar bu deðil. Korkarým yaz da böyle olmayacak. Belki de güneþin kýzý deðilim artýk. Anlayamadýðým bir yalnýzlýk içinde nefes almaya çalýþýyorum. Bir an bile olsa hiçbir þey düþünmediðini hissetmenin hafifliði… Son günlerde sadece bunu düþünüyorum. Ýþim zor. Biliyorum. Alýþarak yaþamak zaman alýyor. Sen de alýþacaksýn.

Bütün kavgalarýmý kendimle ediyorum. Nereye gitsem, çilli bir çocuk yüzü görüyorum. Daðýttýðýn kaðýtlarý yerden topluyorum. Sayfalarýn çoðunda kýrmýzý mürekkep izleri var. Ellerine bulaþtý, biliyorum. Týpký bu güzel bahar günü gibi… Bütün vücudumu sardý, hissediyorum.