Yolculuk baþladý ve tarihe kayýt alýndý gitmenin beter günü…

Sorgulardan usanan yüzümde uslanmayan yaþlar birikintisi ilerliyor, damlalarýn sancýsý okunuyordu dudaklarýmdan...
Gelen hareket saati bir bahane kurbaný olmayý baþaramadý. Býçak kesmedi zamaný yýrtarcasýna geçen akrebi.
Niyetini günler öncesinden bozan ayaklarýmdan daðýlan, nasýrlaþmýþ yalvarýþlar kar etmedi, þehrin gecesine düþen yakamozlara…
Martýlara “elveda” çaðrýsý uzandýðýnda terk ettiler vapurlarý, karanlýkta yoruldular…
Martý çýðlýklarý kayboldu tren sesinde…

“Dur mavi tren… Gitmeye gelmemiþtim bu þehre…”

Yaþanmýþlýðýmý kitap arasýna saklayýp, kimseye eyvallah demeden, gözlerimi þehrin sularýndan, kalbimi eski bir aþk hikâyesinden alýp, yeni âþýklara emanet ediyorum.
Daðýtýyorum yüreðimde ki bu aþk emanetini…
Kapansýn bu hasretin Ýstanbul hecesi.
Acýnmasý imkânsýz halime vursun dalgalar, Kýz Kulesini getirsinler rüyalarýma.
Ýçinde ben ve rivayet edilen hikâyem olsun…
Yýlanlarýn çok olduðu söylenir bu kentte.
Hepsi o hikâyenin içinden mi gelir, ya da zehirlemek için bir kahraman mý lazýmdýr,
Yitip giden her aþk hikâyesine…

Eminönü meydanýnda milyonlarca bakýþtan birisi benimdir diyebilmem için, yüreðimi gönderiyorum.
Yeni caminin muhabbet bekçileri karþýlasýnlar, minareden yükselen ezan ile beraber…
Baþýmý eðip secde de, kalbimden geçirdiðim, kendimden esirgediðim dualarýma âmin desinler…

Bakýrköy sahilin de – köprüyü çýktýktan sonra- elinde ki çiçeklerle seni karþýlar kadýnlar. Hiç beklemediðin, tanýmlayamadýðýn dünyanýn içinde bulursun kendini. Elini eline almýþtýr ve baþlamýþtýr hayal gücüne kelimeler sýðdýrmaya. Üç vakte kadar olacaklar karþýsýnda hayretle bakar ve yanýnda mahcubiyetle duran kiþinin sevgilin olmadýðýný anlatmaya çalýþýrsýn. Sonra, güzelleþtirmek adýna dikenlerinden uzaklaþtýrýlmýþ gül dalýný verirler eline, fiyatýný o kadýnlarýn belirlediði…
Sahilde yürürken, elide çingene gül’üyle, kelimelerine hayallerini sýðdýrmaya çalýþýrsýn…

Süleymaniye camisinde ikindi vakti… Heybetinden yüreðim geniþliyor… Þükrü hatýrlatýyor ezan-ý Muhammedi…
Namaz sonrasý cami bahçesinde, muhabbetinize çaylar ýsmarlarsýnýz. Lale ya da gül, ismi aklýma gelmese de o güzel bahçenin, beni oraya götüren, gönül bahçesinde bin bir güzellik yetiþen, ilk ezaný okuyanýn adýyla emsal olaný unutamam…
Unutamam Galata kulesine karþý söylenen o ezgiyi…”Hatasýz kul olmaz, hatamla sev beni…”

Üsküdar iskelesinin önünden Beykoz’a giden yolda, ne kadar halý altý edilmiþ mesele varsa dökersiniz Marmara’nýn mavisine… Boðaz karþýlar sizi, o da dökülmüþtür ve sabit durmuþtur bu esarette… Yu’þa tepesine kadar görebildiðiniz en güzel yeþil ve mavi kardeþliðine þahit olursunuz.
Geri dönüþ yolu, veda havasýdýr artýk. Oturduðum pencere camýndan – dýþarýda ki kalabalýðý hesap etmeden-
“Seni seviyorum Ýstanbul” diye baðýrdým. Piþman deðilim…
EMN plakalý arabanýn içinde, sesimin yankýsýný duyuyorum.
Yalnýz deðilim…

Gel çaðrýsýnda yaðmursuz toprak, aylardan Temmuz, saat gece yarýsý, Bostancý duraðý hiç bu kadar acýmasýz olmadý karþýmda.
Hoþ çakal Ýstanbul’un Anadolu duraðý… Hoþça kal…

“Treni durdurmak istiyorum”

Dur………ma ,

Durma mavi tren, sen devam et yoluna. Raylar da daðýt dumanýný, ben camlarýnda efkârýma küller gönderiyorum.

Sen durma mavi tren… Aylardan temmuz, saat gece yarýsýný geçti, ben koca bir þehri…

Þimdi nefes almaya çalýþýyorum. Ýstanbul olmadan zor ve isteksiz bu alýþ veriþ. Sermayeden gidiyor, biriktirdiðim hava, içtiðim su, yüreðim daralýyor…

Siren sesi bu; Bana ayrýlýðýn hediyesi…