—Hiç mi?
Deðil aslýnda.
—Ben mi?
Aramaktayým kaybolduðunda.
—Hal mi?
Sormaktan utanýrým.
—Gel mi?
Bulan mekân sorgusunda.
—Renk mi?
Araf ta saklandý.

Sayýklamalardan arta kalan bu kelimeler, sorgusuz taþýndý kalemin þehrine…
Kaleme yemin eden kitabýn, dýþýnda yaþayanlardan, sual olundu kayýp ruhlar…
Kahýr dolu sayfalar, men edildi “ümit var olunuz” emrinden sonra, kahretmek haram oldu, kendini ve kendinde birikenleri…
Ucuza satýlan yüreklerin sýzýntýsý, tarifi imkânsýz dualarda yükselirken semaya, yeryüzünde kýyama durdu sabrýn çiçekleri…
Kokusu, nasýrlaþmýþ yürekleri iyileþtiren…
Sabahlarý uyanan güneþi utandýrdý, seyirci kaldýðým zulmün haritasý… Varlýðýn sahibine yakýn olmak isteyenler, kabul etti yakini.
HÝÇ deðildi aslýnda, topraða kavuþan sýnýr tanýmaz kýyamýn sapan taþlarý…

Gecelerde yaktýðým düþüncemde, yorgunluðu merdiven altý boþluðuna sakladým. Uzaklýðý konuþan aðýzlar kapattým her defasýnda, söz konusu yollar, mýknatýs þiddetinde yanýmda var oldular. Þikâyet olmadý azalarým, yalnýz; ayrýlýktan dem vuran dakikalara sitem dolu mektuplar yazdým gözyaþýmla. Belki bu nedenle her aðladýðýmda, ruhum terk ediyor bedenimi.
Bir þehre saklanýyor, ya da küçük bir yüreðe… Bazen dost mezarý mekâný, asýl yeri þebnem dolu gül dalý…
Ben aramaktayým kaybolduðunda. Karanlýk bahanesi, þebnemler niþanesi olacak ruhumu, bulmaktan ziyade korkmaktayým…

“Ben sana gülüm demem, gülün ömrü az olur” sözünde, kaç kereler bulduðum kendimin, nakaratý eksik þarkýlardan, farksýz olduðunu anladým. Bir yaným noksanlýk yaþýnda, diðer yanlarým, doymuþluðun kasýrgasýnda. Böyle çeliþkili dönemlerin anlatmasý, yaþamak kadar tesirli, bilmem hiç baþýnýza geldi mi?
Gelmediyse beklemeyin! Anlatýrken yaþamaya engel çareler bulun. Sual denizi gözlerden fýrlatýlan soru iþaretleri, ön yargýlar da infaz olmadan, çare bulun ölümüne cevaplara.
Halimi sormaktan utanan, gülü dikeninden ayýran, ömrü azarlayan kelimeleri mýrýldanýn dudaklarýnýz da…

Sizler, ikrar ettiðini kalp ile tasdikten uzak yaþayanlar! Beni almayýn aranýza!
Tercihimi, hiçliðin beni kaybeden halinde kullanmak istiyorum.
Oyunu felakete veren ustanýn, felaketinden istiyorum. Yanmak nasýl gerçekse mum alevinde bile, gerçeðin varlýðýna ve birliðine atmak istiyorum emanetimi. Ateþi, serin rüzgâra dönüþtürene sýðýnýrým, fakirleþen toprak olmaktan. Zenginliðin infak muhafazasýnda, gönlümün sevgi hanesini kullanýn. Gönlümü bana býrakýn.
Biriktirdiðim cümlelerimi hecelemek gerekiyor, anlaþýlan olmak için. Gitmelerimi geri getirmeyen zamanýn gölgesindeyim. Hala ordayým, olmak istediðim zamanda. Canýmla tutunduðum yalvarýþlarýmda, kusursuz âminler biriktirmiþ acizliktir varlýðým…
”Gel ” demeyin bu yüzden. Bulan, mekân sorgusuyla göçer kendinden…

Ayrý- calýk tanýmadan, -belki biraz memleket farkýyla- ayný topraða misafir olacak ellerimdir bu cümlelerin tanýðý.
Aklýmdan geçenlerin, gördüðüm hayatlarýn, sanýk sayýldýðým yüreklerin açýk manasýdýr.
Siyah kalemle, beyaz kaðýdý tercih eden ben-cil ruhumu bulan varsa, lütfen yerini bildirsin.
Bu gece yine ihtiyacým var ona. Zekatýný baðýþlayacaðým, Araf' ta... Yanacaðým ve yakýlana þahid olacaðým bu gece. Cehennem gibi yanacak aklýmdan geçenler, gördüðüm hayatlar yakýlacak hece hece... Sanýðý olduðum yürekler, cennet gülleri içinde...
Renklerimi soldurup Araf' ta saklanan Ey ruhum! Gülümse Sevgili' ye... Sobe!
           Sobe!
           Sobe!
                                   13.11.2006 / Konya