Bu kent; her geçen gün bizi bizden uzaklaþtýran bu kent, bir dilim ekmek için çalýþýp didinen insanlarýn doldurduðu, kirli,gürültülü bu lanet kent hepimizi esir ediyordu da biz farkýnda deðildik... çocuklarýmýzýn gözlerinde parýltýlý gülücükler yoktu, genç kýzlarýn yanaklarýnda ki elma rengi kýzarýklýktan da eser... mazimize onca güzel þeyi gömüyorduk ki bilerek veya bilme-ye-rek bunun farkýnda mýydýk acaba ?... þiirler yazardýk sevi üstüne, duvarlara insanca þeyler yazardýk eskiden ve de vapurda, otobüste veya parkýn banký üzerinde otururken elimizde mutlaka bir kitap veya bir dergi olurdu; cep telefonlarý deðil... yine bu da mazi denilen mezara gömüleli çok olmuþtu... þimdi iletiþim araçlarý öylesine hýzlý geliþmiþ ve insanlarla iletiþim kurmak öylesine kolaylaþmýþtý ki (güya) bu yüzden annelerimizi bile ayda bir(yada daha geç) arar olduk... oysa -yine- eskiden mektuplar vardý; rengarenk, içine gül kurusu konulmuþ mektuplar... onlar da mazinin topraklarý altýnda þimdi...

...O kadýn, az konuþup çok þey anlatmasýný bilen seher yýldýzý bakýþlý kadýn... senle konuþtuktan sonra "herþey daha güzel olacak" demiþtim ama yanýlmýþým... bu kentte insan nasýl mutlu olur bilemiyorum... bazen bir martýnýn ardýndan uçup gidesim gelir... bazende yok olasým ebediyen...bu kentte hayat tutarsýz insanlarda öyle... yanýlgýlarým aðýr geliyor kendime piþmanlýklarým diz boyunu geçti... aynalar da yalancý oldu artýk gözlerimdeki parýltýyý silmiþ haberim olmadan...

Yaðmur vardý dün gece...ve yüreðimde karþý konulmaz bir serselilik... çocuklarýn elma þekerine koþtuðu gibi koþtum ve sokaða dar attým kendimi... sahilde bir kaç evsiz insan oturmuþ bira içiyordu... selam verdim çöktüm yanlarýna..toplumdan soyutlanmalarýnýn oluþturduðu kin oturmuþtu gözbebeklerine... yadýrgadýklarý besbelli onlardan olmadýðýmý düþünüyorlardý... güç bela onlardan olmam için illa ki evsiz olmam gerekmediðini anlattým onlara... onlarý sevdiðimi ve yardýmcý olmak istediðimi de söyledim...aldýðým cevap kesin ve netti, "senbize yardým edemezsin"... içimde bir yerlerin acýdýðýný hissettim o an... bu insanlarý nefret etmeye iten þey neydi?... kendilerinden ve çevrelerindeki herþeyden fena halde nefret ediyorlardý... üzüldüm, acýdým onlara onlarýn acýmamamý istemesine aldýrmadan... ve bütün gece onlarý düþündüm... belki de haklýydýlar..onlara yardým edemezdim...sadece ben deðil hiç kimse yapamazdý bunu... onlarý yaþayan ölüye çevirmiþti bu kent ve sadece çalýþmayý düþünen robotlar... hiç bir þeye haklarý yoktu onlarýn... çocukken oyuncaklarý olmamýþtý, yeni elbiseleri ve sýmsýcak bir yuvalarý olmamýþtý... büyüdüklerinde de imkansýzlýklarý büyüyordu...hobileri, fobileri,bas gitarlarý,kitaplarý, arkadaþlarý yoktu... ellerinde olaný yalnýzlýklarý ve yýllardýr itilip kakýlmalarýydý sadece...

Ahmed Arif; "yokluðun cehennemin öbür adýdýr/üþüyorum kapama gözlerini..." derken ne hissetmiþti acaba?... kim dedirtmiþti ona böyle bir þeyi?...ve kaçýmýz bunlarý diyebilecek þansa sahibiz acaba?... bunlarý düþündüm o iki SERSERÝnin ardýndan...

Hepimiz yanlýþlarýmýzla büyüyoruz... kendimizi, hayattan beklentilerimizi, toplumun içinde bulunduðumuz mevkii, aþklarýmýzý, özgürlüðümüzü... ve bir yandan da içimizde yaþamla aramýzda koskoca bir uçurum açan yalnýzlýðýmýzý da büyütüyoruz farkýnda olmadan... her insan bir yere kadar yalnýzdýr ben bilmez miyim?...

gece olmuþtu yine... beraberinde, uykuyu, soðuðu ve birazda ölümün kokusunu getirerek... yine bir yerde birileri ölmüþtü mutlaka, onlarýn yerine de birileri doðmuþtu... yine açlýk, yine sefalet, yine nefret mutlaka bir köþede birilerini avucuna almýþ ve sýkýyordu...

Ýþte o leylak kokulu kadýný bulsam, kafamdaki bütün sorularýn cevaplanacaðýna ve belirsizliðin kalkacaðýna öyle çok inanýyorum ki...hey martýlar siz onu tanýr mýsýnýz?... söyleyin nerdedir yalnýzlýðýmýn maskecisi...

O bile beni görse artýk "gözlerimde yalnýzlýk okuyamaz" .... mý acaba?...