Bir daha ne zaman yaðmurlar yaðar bu þehre…? Biz çocuktuk, hepimiz çocuktuk yýkanýrdý bu þehir Nisan yaðmurlarýyla baþtan baþa. Biz ýslanýrken tepeden týrnaða terlerdik. Tenimize karýþýrdý toprak.. Þehre topraðýn kokusu… Silmezdik terimizi, bilmediðimiz için silmeyi. Ortalýða çöken rehavet duygusu sarmazdý içimizi, deliler gibi özgür oynardýk oyunlarýmýzý. Oyunlara karýþýrdý masumiyet, masumiyet içimizdeydi bizim… Her þeyden habersizdik… Kýrlara sýrt üstü yatar bulutlarý seyre dalardýk. Her bulut bir baþka birimizindi… Biz buluttuk... biz umuttuk… biz her þeydik…
Bu þehir her þeydi bizim için, dünya çok þeydi bizim için… Dünya çok büyüktü, biz küçüktük. Top oynardýk, ip atlardýk mutluyduk… Kavga ederdik… çabuk barýþýrdýk… kin bilmezdik. Yalan söyler itiraf ederdik… sahtekar deðildik. Dövüþürdük… piþmanlýk duyardýk… küsmeyi bilmezdik. Savaþ oyunlarý oynardýk… ne demek olduðunu bilmeden savaþýrdýk… yenilirdik… yenerdik… üzülmezdik… gerçek savaþlarý bilmezdik…
Sinemalarýmýz vardý bizim yaz akþamlarý gittiðimiz. Tahta sandalyelere oturur aðlardýk çoðunlukla… Gazoz ister, çekirdek çitlerdik. Sinemadan her dönüþte yýldýzlarý sayardýk… Sonra herkes bir yýldýz tutardý kendine “Benim.” diye. Hepimizin bir yýldýzý vardý, büyüyünce gideceði. Kendi hayal ülkemizi kurduðumuz bir yýldýzýmýz vardý bizim.. Adý Dünya deðildi… küçük dünyalarýmýzý kurardýk üzerinde alabildiðine, özgürce...
Hiç birimizin umurunda deðildi kimin ne giydiði, marka bilmezdik. Hepimizin üstünde anamýzýn diktiði mintan, hepimizin cebinde babamýzýn verdiði delikli para… Yüreklerimizde sevgiler, dudaklarýmýzda sevinç çýðlýklarý, sokaklarda haykýrýþlarýmýz vardý bizim. Biz küçükken bu þehir baðýrýrdý “Biz”, “Biz” diye. Biz küçükken… henüz örselenmemiþken geleceðimiz, bu þehrin bir sesi vardý… sesimizi duyan da vardý… sesimize ses verenler de… Yaþam bu þehirdi bizim için, þehirler yaþamdý küçük bedenlerimizde hayat bulan.
Bir daha ne zaman güneþ doðar bu þehre…? Biz büyüdük, büyümedi umutlarýmýz da kendimizle. Nisan yaðmurlarýyla yýkanamýyoruz artýk. Terimiz kokmuyor çocukluðumuzdaki gibi toprak toprak. Þehrin kokusu neden deðiþti…? Ya bu içimize dolan karamsarlýk duygusu…? Ne kýrlara gidiyoruz artýk, ne yazlýk sinemalar kaldý… Yýldýzlar çoktan tutuldu. Dünya ne kadar küçük… Gökyüzü bile görünmez oldu… Asit yaðýyor üstümüze geceleri mehtap yerine.
Yüreklerimizde sevgiler tükendi önce, sonra dudaklarýmýzdan gülümseyiþler. Biz büyüdük, geleceðimiz çoktan varmýþtý geleceði yere… Bizi bekliyor bulduk, yýkýldýk… Ne haykýrýþlarýmýz duyuldu, ne sesimizi duyan biri var artýk… Sesimize ses veren yok hatýralardan baþka… Bu þehir bize, biz yaþama küstük…
Artýk gözlerimiz hep birbirimizin üstünde… Ne amaçlar belli, ne hedeflerin bir anlamý kaldý. Hýrslar ve ihtiraslar bedenleri kavuruyor. Artýk can çekiþmekte olan “O ÇOCUÐUN” arkasýnda bekleyen akbabalar gibi dünya… Aðlýyoruz… göz yaþlarýmýz bile sahte. Oysa bu þehirleri kuran da biziz, þehirlere hayat veren de biz…
Bir daha ne zaman geliriz hayat bulmaya bu þehre kim bilir… Belki de hiç gelemeyiz, büyük ihtimal … Peki ama bu þehir kimin…? Ya bu dünya…? Ya da biz kimiz…?





Samile Ýlter.ÝzmiR.15.03.2007


(yazýlarým,þiir ve hikayelerim adýma onaylattýrýlmýþ olup ismim belirtilmeden alýntý yapýlamaz)