Aþk bitti… Hiçbir þarkýnýn sözlerini baþtan sona sevmedim… Þarkýlarým oldu, bir cümle ki, her þeyi anlatýyordu… içimdeki aþký kavram olarak silip süpürünce bu cümle melodisi ile geldi oturdu dilimin ucuna… Sadece bu kadarýyla…’Aþk hiç biter mi’ diye devam etmesi ilgilendirmedi beni… Aþk bitti, aþklarým bitti.

Kýrýlganlýklarým oldu, kýrdýklarýmdan daha fazla deðildi. Kendime ettiklerim oldu, ki hiçbir insan benden daha kötü davranmadý bana… Hisler kendilerinden menkul varlýklar deðildi, kavramlarýmýn içini boþaltýrken yaþadýklarýmla aþký bitirdim. Elimden kayýp giderken sahip çýkamadým da, izledim öylece… Göz bebeklerim ýþýðýn daha fazlasýna dayanamadý, küçüldü küçüldü, kayboldu… Kör oldum.

Steril bir hayatý hep uzak tuttum kendimden, topraðýnda oynadým, tozuna karýþtým. Obsesif eðilimler aþýlayan bir çaðýn çocuðu olarak takýntýlarýmdan arýnýp bozuk paralarla oynadým.
Hiç yýkanmamýþ bardaklardaki ruj izlerine aldýrmadým, biramý yudumladým. Alkol boðazýmdan akýp giderken, daha karýþmadan kanýma, saçmalamanýn sýnýrlarýný kaldýrdým. Hayatýn ellerine vermemek için dizgileri oyun kartlarýný ilk ben açtým. Sürekli kavgam oldu hayatla; uzlaþma ihtimalini düþünmedim.

Referans noktalarý belirledim hayatý anlayabilmek için, kendimi ve olaylarý tanýmlayabilmek için referans noktalarý koydum hayatýn dört bir yanýna… Koordinatlarýmý kaybettim. Hayattý tanýmlamak için doðru olmadýklarýn anladým biriktirdiklerimin. Sildim hepsini; yaþamýn ölümle anlamlý olduðun keþfetmem tesadüf deðildi. Hayatýn gerçek referansýnýn çevresinde cambazdým. Dengede duramadým, yaralandým. Kanadým… Rahatladým, biraz olsun rahatladým…

Rutine karýþýp yaþayamadým, kendi rutinlerimi yaratamadým. Yaþanmýþlýklarýma sahip çýktým; ne yaþlanýnca çocuklarýma anlatmak için ne de deneyim olsun diye yaptým bunu: hatalarýma sahip çýktým… Bir daha yaptým onlarý, bir daha geçtim ayný yollarý… Deneyimler yaratýp dersler çýkarmadým hayattan: sadece ayný hatayý tekrarlarken daha bir çýktým olayýn dýþýna… Kendimi izledim; olayý yaratan diðer kiþi-kiþileri izledim.

Kimi kelimeleri hiç sevmedim: erdem bunlardan biriydi, kulluk bir diðeri… Yalancý kavramlarla hayatýmý zorlaþtýrmadým, kendi varlýðýmý kimi kalýplara sýðdýrmadým. Ýnanmadým beni yaratana, secdeye baþýmý hiç vardýrmadým… En büyük kozu ölümü dert etmeyerek aldým elinden silahýný; doðrulttum hayata… Hayatla hep bir kavga halim oldu, nedenini anlayamadým.

Göz yaþlarým oldu, içime akýttým: kan oldu… Damarlarýmda dolaþýrken hayatý vaat eden þey pýhtýlaþtý içimde. Týkadý içerimi… Kana kana kanadým, duyuramadým. Kavramlarý silkeleyip atarken bir kenara silkinip atýldýðýmý duyumsadým, engel olamadým. Kendi Tanrýcýlýðýmý oynarken kendimi deneysel süreçlerimin deneði yaptým. Hýrpalandým.

Sevinçlerim oldu, daha içerime yeni girmiþken çýkýp gideceðini bildiðim hazlarým oldu. Giderken tutmadým kolundan. Kalsýn diye uðraþmadým, yenilerini bekledim. Hiçbir duyguyu bir diðerine üstün koymadým. Sevince hüznü karýþtýrdým, hüzne gülümsemeyi. Hayatý hak ettiðinden fazla ciddiye almadým. Hayatý zaman dilimlerine bölmedim, ‘an’larý yakaladým, ‘an’larý yaþadým, hayatý bir sürü ‘an’ olarak algýma yazdým. Hafýzamý parçalara ayýrdým.

Velhasýl yaþadým… Yaþýyorum…