insanýn sevdiklerini koruma içgüdüsü vardýr. sevdiklerine bir zarar gelmesin diye onlarý her þeyden sakýnýr. onun üzüleceði þeyleri ortadan kaldýrmaya çalýþýr. fakat,sevdiðini kendinden koruyamaz. kendi hiddetinden,þiddetinden,öfkesinden sakýnamaz. sevdiði için en büyük tehlike kendisi oluverir.onu kýrar,parçalara ayýrýr ama,bunun farkýna varmaz. çünkü,"ben onu seviyorum.ona zarar gelmesini istemiyorum."der. bazen insan sevgisiyle sevdiðine zarar verir. ona karþý duyduðu güçlü,sarsýlmaz sevgisiyle sevdiðinin canýný yakar. bir düþünün: kýz bir çocuðu sever,kýzýn babasý bu sevgiye karþý çýkar. neden? kýzýný çok sevdiði için,onun üzülmemesini istediði için. baba böyle düþünse bile kýz üzülür. sevdiðiyle olamamanýn üzüntüsünü yaþar. ama,baba bunu hiçbir zaman bilemez. kýzýnýn canýnýn yanmasýný engellerken,kendisi kýzýnýn canýný yakar. halbuki býraksa,kýzý,vdiðine gitse belki mutlu olacak. yaþamadan bilinemez ki.
derler ya:"insan sevdiðini yerden yere vururmuþ." sanýrým bu söz her þeyi açýklýyor. her þeyden koruduðumuz sevdiðimize en büyük acýyý biz yaþatýyoruz. moralimiz bozuk olduðunda patlayacaðýmýz ilk kiþi yanýmýzda olandýr. her þeyin acýsýný ondan çýkarmaya çalýþýrýz. sonra yaptýðýmýzdan piþman oluruz ama,ne fayda. kýrýlan kýrýlmýþtýr bir kere. sevdiklerimizin canýný bizim gibi kimse yakamaz. kimse bizim kadar onlara zarar veremez.
yanýmýzdakileri üzmeden,kýrmadan,incitmeden yaþasak keþke. onlarý biz aðlatmasak.belki o zaman "sevgi"nin ne olduðunu gerçekten anlarýz.