Kendime ihanet ettim gülüm!

Çoðu zaman seni kendimle bir sanarak, aldattým yüreðimi… Buna inandým, yarýnda inanacaðým. Seni eksiksiz katarken yaþantýma nasýl da “þeytani yaklaþýmla” kalmýþým tek baþýma. Dünya dýþý bir aþk bu gülüm! Kendimi kaçýncý kez uçurumlardan attýðýmý bir bilsen, hýrpalanmýþ bedenimin ahlak ilkelerine aykýrý yaþadýðýný bir duysan; seni kazanmak adýna hangi tuzaklý yollardan geçtiðimi görürdün. Ve ben bugün bile halan yeni bir ben inþa-ederken seninle; nasýl acýlarý, ayrýlýklarý, haksýzlýklarý ömrüme katýyorum. Ýnan kendim dahi þaþýrýyorum!
(seni sevmek ne büyük bir zenginliktir fakir gönlüme/ bu sýralar bunun keyfini yaþýyorum… Seni çok seviyorum, çok!)

Bana içimdeki kiþiliðin derinliðini sorma! Ýnan özümün kat(l)ettiði yolun hiçbir önemi yok þimdi/ öylesine bir derinlik bu…

Bazen bana benzeyen tüm insanlarý öldürmek geçiyor içimden/ nefretle bakýyorum dünyaya ve soruyorum neden senden bir tane varda, benden çok? Aslýnda þaþýrmýyorum bu çeliþkiye de, içimde salgýn hastalýk gibi yayýlan sensiz cehaletimle savaþan sadece senken, biraz aldanýyorum… Ve sen onurlu bir savaþçý gibi içimdeki benle mücadele ederken- kazanan sadece sen oluyorsun!
(kendime olan suskunluðumun tek çýðlýðýsýn… Beni aþka inandýransýn!)

Gülüm, ben artýk sensiz bir dünya hayal edemiyorum. Kaldý ki, bu durum sanýldýðý kadar kolay deðil. Yüreðimin farklý duygularýnýn sorgularýna karþý sadece aþkla direnmek bir burukluk gibi çökse de bedenime ve hayatýn boþluðuna kaptýrýp her þeyden vazgeçsem de-ben her yerde kendimi “sen” hissederim gülüm!

…gittikçe yalnýzlaþýyorum gülüm! Yeni ayrýlýk kelimeleri üretiyorum. Gittiðin günden beri kentte güllerde acý çekiyor… Ve neden bilinmez âþýklarýn buluþtuðu yerlerde bir senin kokun hissediliyor. Bilesin, adýn aþkla anýlýyor buralarda/ ayrýlýða benzeyen bir rüzgâr esse “sen” diye, yalpalanýyor yapraklar…
(her þey sana benziyor ve ben halen seni arýyorum…)


/Ben en çok “sen zamanýndaki seni seviyorum"
Kýrýk bir ezgi düþüyor yüreðime “sen” sanýyorum…/



Emre onbey