Gözlerim kapalý, nefesimi tutuyorum olabildiðince; kalbimin sesini azaltmak için, en ufak sesi bile duyabilmek ve neler olduðunu anlamak için. Kapýlar açýlýyor, kapýlar kapanýyor, ayak sesleri ve sessizlik. Yataðýmdan kalkmama neden olacak kadar tedirgin edici bir sessizlik, kalbimin sarsýntýyla çarpmasýna neden olacak ve kulaklarýmý uðuldatacak bir sessizlik, uzadýkça uzuyor, gözlerim açýlýyor. “Biraz daha uyusaydým, ufak bir rüya daha, biraz daha karanlýk, biraz daha gece” diye yalvarýr gibi tavana bakýyorum. Aslýnda beyaz olmasý gerekirken, isten kararmýþ olan tavana… Ve tekrar kapatýyorum gözlerimi, umutla kapatýyorum. Uykuya dalmak için unutuyorum her þeyi, nerede olduðumu, zamaný, sesleri ve sessizliði unutuyorum. Geçmiþe gidiyorum, mutlu, huzurlu görüntüler çekip çýkarýyorum, yeniden yaþamak için uyumaya muhtacým. Ama olmuyor, rüya yataklarýna inatla sokuþturduðum çið hayaller, isli sessizlikte boðulup gidiyor.

Korkuyla kalkýyorum, neler olacaðýný bilememenin ve yalnýz olmadýðým halde devam edeceðini bildiðim sessizliðin korkusu bu. Bütün varlýðýmý kaplýyor ve baþka her þey yitiriyor önemini. Ýçimde giderek yükselen nefret, heyecan, acý birbirine karýþýyor ve daha büyük bir suskunlukla patlýyor duvarlarda. Çünkü biliyorum, baþka seçeneðim yok, mecburum hayatýmý öldüresiye kaplayan isin kaynaðýna. Vazgeçip sonumu beklemeye baþlamýþým gibi çekiyor beni kendisine, gidip önüne diz çöküyorum, yalvarýyorum:

-     Býrak beni…

-     Ama… Güneþ henüz doðmadý, hava soðuk, rutubetli; yerler ýslak ve ayaklarýn çýplak, nasýl býrakýrým seni? Nasýl býrakýrsýn beni?

-     Lanet olsun biliyorum, yine de býrak beni n’olur. Býrak ýslanayým, býrak üþüyeyim ama hissedeyim yaþadýðýmý n’olur.

-     Ýlk kez bana karþý böyle kibarsýn, benim için deðil kendi kurtuluþun için sanýrým. Hala bencilsin, hala beceriksiz, hala iradesiz, hala baðýmlýsýn benim gibi.

-     Beni baðlayan sensin, beni bu hale getiren sensin, kendi eserine baðlanýp kalan ve sana baðlý kalmasýný isteyen yine sensin… Bencil olan kim peki?

Ýkimiz de biliyoruz, defalarca giriþilen ama hiç sonu gelmeyen mücadele tekrar ediyor kendisini. Sýrayla yenik düþüyor, sýrayla zafer kazanýyor, sýrayla sonu gelmez bir öykü yazmaya devam ediyoruz. Yine de býrakamýyoruz savaþmayý, yine de vazgeçip dönemiyoruz kendi hayatlarýmýza. Kim cesaret edecek ve kim yüklenecek bunca mücadelenin sorumluluðunu? Kim suçu üzerine alacak ve cezasýný çekecek yýllarca? Kim yaþamaya hasret ölümü göze alacak kadar?

Susmaya devam ediyorum, suskunluðumuz bile bir savaþ gibi, sýrayla ve giderek güçlenerek yaralýyor bizi. Çekip gidesim geliyor ama nereye? “Neresi olduðu önemli deðil yeter ki git” diyorum kendime. Bütün acýlarýna raðmen baþka bir hayat olmalý baþka gezegenlerde. Olanca yükünü, olanca suçunu, hatalarýný, yenilgilerini, uykularýný, rüyalarýný ve hatta kapkara tavanýný da al defol git! Tek bir soru, baðlayýp elimi kolumu koca bir çivi gibi çakýyor bedenimi olduðum yere; “Arkama dönüp bakmamayý becerebilecek miyim?” Cevabý biliyorum: Hayýr. Biliyorum ki her gidiþimin yarasý hala yüreðimde, biliyorum ki bu en büyük gidiþ yaradan daha öte; sürekli irin toplayacak nefes aldýkça ve sonunda ancak bütün organlarýmý parçalayarak çýkacak dýþarý, içimde ne varsa boþaltýp gidecek, kuru bir deri býrakacak arkasýnda, biliyorum.

Tek yapabildiðim izlemek hayatýmý uzaktan. Kim girecek içeri? Kim çýkacak? Kim çarpacak kapýlarý? Kimin ayak sesleri sonsuz uykuya yatýracak beni? Kim haykýracak suratýma herkesin bildiði ama benim göremediðim gerçeði? Kim beni içine alacak sonsuza kadar, sýcak ve yumuþak rahminin içinde çýrýlçýplak saklayacak ve suda nefes almayý öðretecek yeniden? Iþýða deðil karanlýða ait olduðumu kim fýsýldayacak olgunlaþmamýþ kulaklarýma? Kimin kalp atýþlarý baþýmý yukarý kaldýracak ve ýþýkla gelen hayata tekmeler savuracak cesareti verecek bana? Baþlamamýþ hayatýma kim dur diyecek ve ormanlarýn en ýssýz zirvesinden gelen bir nefes gibi çekecek içine, tutacak bedeninde sýmsýký, býrakmayacak? Geri alacak tüm verdiklerini, kanýný, canýný, hayatýný geri alacak benden, bütün borçlarýmý silecek ve özgür býrakacak beni… Biliyorum bunu yapacak hiç kimse yok artýk ve bunu yapacak bir “ben” de yok.

Geri dönüyorum yataðýma, yorganýn altýna gizleniyorum, görünmez oluyorum çocukluðumdaki gibi. Tekmeliyorum ýþýðý, tekmeliyorum hayatý… Uyku, al beni içine n’olur.