Kanatlarýna umutlarýmý baðladýðým sayýsýz kelebeðimi berrak ufka býraktým bugün kavanozlarýndan. Omuzlarýmda dünyanýn dayanýlmaz yükü varken ve ben bu yükü bir hamalcasýna taþýrken, bir de onlarýn yüküne katlanamazdým.

Üstadýn (N.F.K) kabrini ziyaret edip, týrmanmaya devam ettikten sonra, çayýmý yudumlarken ve Pierre Loti gözüyle eþsiz maviliðe bakarken, geleceðe dair umudum vardý. Oysa ben þimdi Meryem gibi kanadý kýrýk, yaralý.

Biþr-i Hafi gibi ayaklarýmla arzý öperken sahilde, ya da oradan Þehr-i Ýstanbulu izlerken hayranlýkla; ecdada layýk bir fakir olmaya dair umudum vardý. Oysa ben þimdi savaþ firarisi bir zalim gibi yüzü kara, gözü gerçeðe kapalý.

Kalemimi elime alýp birkaç þey karaladýðýmda ya da hocalarýmý can kulaðýyla dinleyip, söylenenleri hazmetmeye çalýþýrken ilimi birinci tekil þahsa göre çekimlemeye dair umudum vardý. Oysa ben þimdi þirazeden çýkmýþ bir kaðýt gibi beyhude ve hovarda.

Ýþte bunlarý dökerken kaðýdýma gözyaþlarýyla, iliþiverdi gözüm garip seccademe. Gel diyordu sanki bana... Bir umut vardým yanýna.

Dilime Allah kelamýný alýp, kýbleye yönelmeden önce dünyanýn keþmekeþi içinde kývranan bedenimden boþanan sayýsýz küfür vardý. Dünyalýk þeylere dair yalanlarým vardý sübutsuzca söylenivermiþ. Oysa ben þimdi Yusuf gibi kurtuluyorum kuyudan, zindandan, karanlýktan...

Sevgiliyle buluþurcasýna heyecanla ve bir titreyiþle alným secdeye konmadan önce dünyaya sevda vardý içimde. Oysa þimdi ben Ali gibi aþýk, Fatýma gibi sadýk sana.

Sen varken baþka þeylere umutlanmak boþuna. Þimdi sana dair ne varsa hepsini akýttým yüreðime. Ve dindirdim ruhumun kanayan yaralarýnýn sýzýlarýný. Þimdi kelebeklerim hür, kavanozum boþ, lakin ellerim dolu. Ya Rabbi! Ne olur unutturma bana seni ve býraktýrma bu yolu... AMÝN