Aynı adam işteyken bütün gün, bana ulaşmaya çalıştı.
Telefonlarını ses vermeden dinledim, o kapatana kadar.
Hiç konuşmadım.
Arkadaşım diyemeyeceğim eski bir arkadaşım.
Eve geldiğimde tüm perdeleri ve ışıkları kapattım.
Ama zil, komşuları çıldırtmaya yetecek kadar çaldığında, kapıyı açtım.
Aynı adam.
En rahat koltuğa oturup, nostaljiye başladı hemen.
Susturmak için eline tutuşturduğum birada fayda etmedi, daha da açıldı çenesi.
Sorunları vardı çünkü; karısı ve ailesinin geleceğiyle ilgili.
“Buralara çok yakın bir yerde, hemen sokağın başındaki evde, iyi bir psikolog olduğundan eminim” dedim.
Şaka yaptığımı sandı.
Dedim ki;
“Peki o zaman.
Anlat derdinin bana, dök içini.
Ama hepsi gayet normal.
Hepimizin kötü zamanları oluyor.
Yalnız şu var;
ben karıma aldığım, boğazdaki villanın manzarasını bozuyor diye, önündeki koruluğu da satın almaya uğraşmıyorum belediyeden yada köpeklerimin bakımıyla ilgilenmesi için tecrübeli bir bakıcı aramıyorum.
Kendimce hayatta kalmaya çalışıyorum sadece. Yinede, diğer evlerinde metreslerin daha çok para koparabilmek için kapıları kilitli tutuyorlarsa, bu gece kanepede uyuyabilirsin.
Para da istemem senden korkma, ama kalorifer böceklerine dikkat et.”
Adam çekip gitti.
Yani anlayacağınız; patronun, gün boyu gelen telefonlar işi aksattığı için, herkesin önünde beni azarlaması dışında; fena sayılmazdı bugün.
