Bir kibrit çaktım karanlığa…
Üstüme yapışan bebekleri silkeledim…
Ellerimi kanattılar.
Hayata dilenci doğan bendim.
Ben onların annesi değildim ki…
Burada şarkıları kırmızıya boyarlar hep…
Burada sevgi satılık bir aynadır
Ve kimse bir yüzle doğmaz.
Yağmur yağar,
Damlalar bebekleri acıtır.
Göğüslerime vururlar.
Göğüslerimden ölüm akar sadece…
Ben onların annesi değilim ki…
Burada herkes kördür.
Görmezler,
Bebeklerin üstünden geçerler.
Burada herkes zavallı ödlek böceklerdir,
Bebeklere dokunamayacak kadar yoklardır.
Cennetle cehennem aslında birdir.
Kötü olmakla korkak olmak arasında fark yoktur…
Kibritim yavaşça sönüyor.
Burada bebekleri sımsıkı tutmaz kimse…
Ellerden bebek yağar yağar…
İnsanlar canla kanla yıkanır…
Her bir cenin bıçakla yüzümü maviye boyar…
Ruhum kesilir…
Ben onların annesi değilim ki…
Benim ellerim dikenden…
Yalnızca kendimi kanatarak uyuturum.
KİTAP İZLERİ
Eşekli Kütüphaneci
Fakir Baykurt
Fakir Baykurt’un Vasiyeti: Kapadokya’da Bir Umut Destanı Bir yazarın son eseri, genellikle edebi bir vasiyetname niteliği taşır; kelimelerin ardında bir ömrün birikimi, son bir mesaj
İncelemeyi Oku
