Gözler bilirim... Bir bakışıyla kalpleri yangın eden, Sözlere sığmaz bir deniz gibi çağlayan... Gözbebeğinde saklı bir sır gibi İnsanı içine çeken, yakan, Bir damla yaşla koca dünyayı anlatan Derin gözler bilirim...
Sözler bilirim... Kalplere dokunan, Yaraları saran, taşları eriten... Musa’nın asası gibi mucize taşıyan, Girdiği her gönülde dağları yıkan, İnsanı kul eden, secdeye düşüren Kutsal sözler bilirim...
Ama bir de sözler bilirim... Bir ömrü yakan, Sevgiyi buz gibi soğutan... Bir anda aşkı söndüren, Kalpleri kıran, insanı paramparça eden... Yanlış söylendiğinde geri alınmayan, Dillerde zehir gibi duran Acı sözler bilirim...
Yollar bilirim... Bin kez gidilen, Her adımda hüzün kokan... Kaldırım taşlarına dökülen gözyaşlarıyla Acının sessizce büyüdüğü yollar... Ağaçlarının gölgesine sırlar asılmış, Banklarında yalnızlıkla ağlanmış... Dertlerin yoldaş olduğu yolları bilirim...
İnsanlar bilirim... Bir oyun gibi hayatı tüketen, Yalanla gerçeği karıştıran... İnsanları taş gibi kullanan, Kendi dallarını kendi elleriyle budayan... Ve bir de bunlara kurban olan, Yürekleri paramparça, sessiz kurbanlar bilirim...
Ve yine insanlar bilirim... Sevgi altında ezilen, Üstünden hoyratça geçilen... Çınar gibi dimdik dursa da İçini kurtlar kemiren... Acıya sabreden, kader deyip susan, Ama içten içe kanayan Yaralı insanlar bilirim...
Vakitler bilirim... Karanlığın çöktüğü, Şeytanın gölge gibi dolaştığı... İsyanla örülmüş geceler bilirim...
Ve yine vakitler bilirim... Secdelerin gözyaşıyla ıslandığı, Rahmetin gökten kar gibi yağdığı... Şeytanların çatladığı, Meleklerin alkışladığı vakitler bilirim...
Yürekler bilirim... Binlerce kez yanıp kül olan, Her gün yeniden kan ağlayan... Ama Hakkı kaybetmekten korkan, Hakkı bulunca yalnız O’na secde eden Tertemiz yürekler bilirim...
Ve bilirim dostum, çok şey bilirim... Ama dilim yetmez, kalemim yetmez... Rabbime hangi yüzle varırım, bilmem...
